قرآن از اين حبّ ذات خطري در انسان و تمايلش براي رسيدن به چيزهاي سودمند (جلب منافع) و دوري از چيزهاي بد (دفع مضاّر) که برايش ضرر دارد، سخن به ميان آورده است. "... و بگو من از غيب آگاه بودم. بر خير و نفع خود هميشه مي افزودم و هيچگاه زيان و رنج نمي ديدم". (اعراف، آيه 188)
يکي از مظاهر حب ذات انسان، علاقه و عشق شديد به جمع آوري مال است که به واسطه آن بتواند به همه خواسته هايش دست يابد و تمام وسايل آسايش و رفاه زندگي را مهيا کند. يکي ديگر از مظاهر حب ذات انسان، اين است که او هميشه خير و خوبي از قبيل مال و تندرستي و چيزهاي خوب و نعمتهاي ديگر را براي خود مي خواهد و اگر شري يا بلايي يا فقري به او برسد نااميدي شديدي او را در بر خواهد گرفت و گمان مي کند بعد از آن ديگر هرگز روي خوشي نخواهد ديد. "انسان حريص، از خدا به دعا تمناي خير مي کند و هرگز خسته نمي شود ولي اگر شر و آسيبي به او برسد مأيوس و نااميد مي گردد".(فصلت، آيه 49)