کافه شعر<<

[javad jan]

نازلی! بهارخنده زد و ارغوان شکفت
در خانه، زیر پنجره گل داد یاس پیر
دست از گمان بدار!
با مرگ نحس پنجه میفکن!
بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار...
نازلی سخن نگفت،
سر افراز
دندان خشم بر جگر خسته بست رفت
***
نازلی ! سخن بگو!
مرغ سکوت، جوجه مرگی فجیع را
در آشیان به بیضه نشسته ست!

نازلی سخن نگفت
چو خورشید
از تیرگی بر آمد و در خون نشست و رفت
***
نازلی سخن نگفت
نازلی ستاره بود:
یک دم درین ظلام درخشید و جست و رفت
نازلی سخن نگفت
نازلی بنفشه بود:
گل داد و
مژده داد: زمستان شکست!
و
رفت...

[javad jan]

بیابان را، سراسر، مه گرفته است
چراغ قریه پنهان است
موجی گرم در خون بیابان است
بیابان، خسته
لب بسته
نفس بشکسته
در هذیان گرم مه ، عرق می ریزدش آهسته
از هر بند .
***
" بیابان را سراسر مه گرفته است . {می گوید به خود عابر }
سگان قریه خاموشند
در شولای مه پنهان، به خانه می رسم گل کو نمی داند مرا ناگاه
در درگاه می بیند به چشمش قطره
اشکی بر لبش لبخند، خواهد گفت:
"- بیابان را سراسر مه گرفته است... با خود فکر می کردم که مه، گر
همچنان تا صبح می پائید مردان جسور از
خفیه گاه خود به دیدار عزیزان باز می گشتند "
***
بیابان را
سراسر
مه گرفته است
چراغ قریه پنهانست، موجی گرم در خون بیابان است
بیابان، خسته لب بسته نفس بشکسته در هذیان گرم مه عرق میریزدش
آهسته از هر بند...

[javad jan]

گیجگاه های عاشقت
می پیچند و می آمیزند
در قتل گاه نم دار ایستگاه
فرزانه
فرزانه
فرزانه
آفرینش تازه ای صورت می گیرد
وقتی نفرت دود می کنند و می پوشانند عریانی قاتلان را
تو صورت حیرانت را
به سرعت شعر
بر لب هایم خم کن
می توانی نزدیک شوی
آه فرزانه قاتلان عریانند
عریانند
هر نقطه بر این سطر
لکه ای بر بکارت آویخته بر پیشانی توست
وقتی می گریم تا پر شدن گودی های پشیمانی
تو فطرت ناعادل فرشتگان فرمانبردار را ورق می زنی
فرزانه
فرزانه
فرزانه
نافرمانی من از عشق تو بود

[javad jan]

این حجم ترسناک مرا در آغوش دردناکش گرفته است
خدای کوچک من
جای من بر روی این خط بلند مرسوم نبود
در این حجم ترسناک
مرا آویخته اند
قهرمانان، همانند هیولاهایی رنگ باخته، زندگی مرا آویخته اند
دم نزنم، طوفانی نخواهد رسید
بازدم هایم چون باران های تند فصلی در کالبدم می بارند
وای، ای وای
که دیدم، با قلبم دیدم
که گاهی رویش انسان، پست تر از رویش عقیده هایش
همچو گردبادی، جسد زنده نمایش
را درخود فرو می برد
به حقیقت دیده ام
اما دم نزنم طوفانی نخواهد رسید
وقتی انسان، پست تر از عقیده هایش بود
می پوسد
و دراین لجن بارور
عقیده می ماند
می روید
باران تاسف بر جسم سنگینش می ریزد
همچنان عقیده می روید
پیش می رود
دیده ام، به حقیقت دیده ام

[javad jan]

من نمی دانم و نمی فهمم
فقط، فکرقفس آرامم می کند
میله های آهنینی که کشیده شده اند از خدا تا خاک
چه قدر نزدیک اند
من نمی دانم ونمی فهمم
فقط، فکر قفس آرامم می کند
قفسی که آب را در آن حک کرده اند
قفسی که می تواند نگه دارد، خاک را
من نمی دانم و نمی فهمم
و باز نخواهم دانست
کجا بنشینم تا تصویرخاک را برآسمان ببینم
درد خاک را از ارتعاش فریادش
بر میله های قفس حس می کنم
مرا ببخش، نمی دانم و نمی فهمم
مرا ببخش که انگاشتم
چون شبی
فقط شبی
بر زمین باریدی
دیگر از تبار ابرها نیستی
مرا ببخش
آرام ببخش

[javad jan]

این نامه که می روی به سویش
دعایی است
که زین پس
برای وجود گرد و خاک گرفتهء خویش می خوانم
این نامه که می روی سراغش
تراوش غم است از روزنه های شب
در قالب عشقم معشوقی جانرفت
امید هفت گونه و هفت گانه
بر سفرهء تجاوز خرامید
خرامید
آرام بنشست و سرانجام بگریخت

[javad jan]

فردایی که بتابد
پوسیدگی رنگ باخته ای به معنای سوختهء زندگی ام خواهد داد
آواز درد آلود طلوع،
میان زمزمه هایم خواهد پژمرد
چرا من درکی ندارم
چرا من درکی ندارم
که در جایی دور افتاده،
بر ساحلی شور
باران، یادگاری آبله گون
برجای می گذارد
ای ساحل شور،
ای حاصل جاه طلبی امواج
ای مقتول کینه های دریا
می ترسم که بسازند روزی
از سکوت آرامت
ترانه ای وحشی

[javad jan]

اشکهایم مانند ذره بین های روان بر خطوط زندگی ام می لغزند
سایه ام بر دکور آبی آسمان نمی افتد
اما این طناب بافته شده از رگهایم همواره می روید و می دود
می خواستم آزاد باشم
فقط آزاد
می خواستم در لحظهء رستن طناب های جهنمی
آزاد بمانم
فقط آزاد
اشکهایم نه مزهء آلودهء غم می دهد نه مزهء رنج
اشکهایم بوی درد می دهد، بوی خشم
درد در تهی شکمم طنین می اندازد
خشم در گودی نگاهم می روید
آفتاب بر پوستم می تابد تا جانم بروید
اما پوستم ترک بر می دارد
به افتخار زندگی
از مرگ می گویم
خشمم،
خشم خواب شده ام،
از زیرخاکسترهای نازل شده از عمق ترس
بیدار می شود فریاد می کشد،
فریاد می کشد،
درد در تهی شکمم طنین می اندازد
اگر رگهایم زیر وزن گرم نوازش های آفتاب متلاشی شود
دیگر خشم در گودی نگاهم نخواهد رویید
می خواستم آزاد باشم
فقط آزاد
این کمانگیرپیر،
که یک غروب، آفتاب بر زمین نهادش
تا پوست جوان مرا پر خون نکند، به سفرش باز نخواهد گشت


کمانگیر از یک افسانه زاده شد
افسانهء شیرینی که کودکی ام را می نوازد
و جوانیم را می ترساند
افسانهء بلعیده شدن آفتاب توسط زمین
کمانگیر پیر،
بنشین و تماشا کن،
چگونه نفس گرمم پوست امید را می تراشد
تماشا کن چگونه بار راز،کتفهایم را می ساید
می بینی پوست تنم از گچ است
می دانی دلم خودش یک آفتاب است
می خواستم آزاد باشم
فقط آزاد

[javad jan]

وابستگی ساده دلی، بین خطوط گریزان باورهایم سراغ دارم
همهمهء سنگینی ، که موم می شود
و می پوشاند لاله های تازه شکفتهء گوش هایم را
اندکی می گذرد که گوش دادن را آموخته ام
گوش دادن به عبور این قدم های سنگین که فقط می گذرند
گذر، گذر...
فشار دادن ناخن هایم بربازوهای خنک اش
ماندن من، حل شدن گرماگیر حوادث است
گذر من فقط یک گذر تاریک است
یاد گرفته ام در تاریکی گوش فرا دهم

[javad jan]

بالاخره بارید،
آسمان را می گویم دیگر،
که روزها سر به گریبان بود.
حالا هی ابرهای سپید پنبه ای می ایند و می روند در خیالش،
که باز فکرهای دلگیر خاکستری نکند.