یک خط برای کسی که دوسش دارم ....

[javad jan]

من همون جزيره بودم خاكي صميمي و گرم
واسه عشق بازي موجا قامتم يه بستر نرم
يه عزيز دوردونه بودم پيش چشم خيسه موجا يه نگين سبز خالص روي انگشتر دريا

تا يك روز تو رسيدي توي قلبم پا گذاشتي
غصه هاي عاشقي رو تو وجودم جا گذاشتي

زير رگبار نگاهت دلم انگار زيرو رو شد
براي داشتن عشقت همه جونم آرزو شد

تا نفس كشيدي انگار نفسم بريد تو سينه ابر و باد و دريا گفتن حس عاشقي همينه
اومدي تو سرنوشتم بي بهونه پا گذاشتي
اما تا قايقي اومد از منو دلم گذشتي

رفتي با قايق عشقت سوي روشني فردا منو دل اما نشستيم چشم به راهت لب دريا
ديگه رو خاك وجودم نه گلي هست نه درختي
لحظه هاي بي تو بودن ميگزره اما به سختي

دل تنها و غريبم داره اين گوشه ميميره ولي حتي وقت مردن باز سراغ تو ميگيره
مي رسه روزي كه ديگه قهره دريا ميشه خونم
اما تو درياي عشقت باز يه گوشه اي مي مونم

[javad jan]

هی نکوب پایت را و نزن دادو هوار

مگر از پاکی احساس نداری تو خبر لا مذهب؟

-به تو چه کوچه که مال تو نیست دوست دارم بزن پایم را وکنم دادو هوار مالک جان منی؟

جان من داد نزن

بس کن ودر گذر از داد و هوار

چون که در خانه یار

به خود جان عزیزت

یار من خواب مرا میبیند

.

[javad jan]

چه روزهای زلالی بود!
همیشه یکی از ما چشم می گذاشت،
تا بی نهایت ِ بوسه می شمرد
و دیگری
در حول و حوش ِ شهامت ِ سایه ها پنهام می شد!
ساده ساده پیدایم می کیدی! پونه پنهان نشین من!
پس چرا در سکوت این مغازه پیدایم نمی کنی؟
بیا و سرزده برگزد!
بگو: «-سک سک! مسافر ساده سرودنها!»
من هم قوطی ِ قرصهایم را در جوی روبروی مغازه می اندازم!
قلمم را،
چرکنویس های تمام ترانه های تنهایی را!
بعد شانه شعر را می بوسم!
می گویم: «-خداحافظ! واژگان نمناک کوچه و باران!
آخر فرشته فراموشکار ِ من برگشت!»
پیاده راه می افتیم!
از دره گرگها،
تا کوچه دومین پرنده تنها
راه دوری نیست!
کنج دنج کوچه می نشینیم!
من برایت از تراکم تنهایی این سالها می گویم
و تو برایم از حضور ِ دوباره بوسه!
دیگر «کبوتر باز برده» صدایت نمی زنم!
بر دیوار ِ بلند کوچه می نویسم,
«کبوتر با کبوتر، باز با باز»
باور میکنم که عاقبت ِ علاقه به خیر است!
کف ِ دست ِ راستم را نشان فالگیر ِ پیر پُل گیشا می دهم،
تا ببیند که خط ِ عمرم قد کشیده است
و دیگر مرا از نزدیکی نزول نفسهایم نترساند!
آنوقت، ما می مانیم و تعبیر ِ این همه رؤیا!
ما می مانیم و برآوردِ این همه آرزو!
ما می مانیم و آغوش ِ امن علاقه...
بیا و سرزده برگرد!
بی بی ِ بازیگوش ِ من!●
یغما گلرویی

[javad jan]

جای من خالی میان
جمع مرغان سپید
جای من خالی
درون شاخه های
سبز بید
جای من خالی
میان بوته های
سبز و زرد
جای من خالی
کنار
رنج و درد
جای من خالی
به شط
طول موج
جای من خالی
پریدن
سوی اوج
جای من خالی
کنار پیکر
اعداد فرد
جای من خالی
کنار دوستانم
در نبرد
جای من خالی
میان
دشت سبز آفتاب
جای من خالی
حبابی باشم
اندر
روی آب
جای من خالی
میان بازوی
عریان باد
جای من خالی
به عمق
جنگلی متروک
و شاد
جای من خالی
درون گله
سگهای مست
جای من خالی
درون
هرچه هست
جای من خالی
درون
هرچه هست

[javad jan]

رنگ سال گذشته را دارد، همه لحظه های امسالم
365 حسرت را همچنان میکشم به دنبالم
قهوه ات را بنوش و باور کن، من به فنجان تو نمی گنجم
دیده ام در جهان نما چشمی، که به تکرار میکشد جانم...
یک نفر از غبار می آید ، مژده تازه تو تکراریست
یک نفر از غبار آمد و زد، زخم های همیشه بر بالم
باز در جمع تازه اضداد، حال و روزی نگفتنی دارم
هم نمیدانم از چه میخندم، هم نمیدانم از چه می نالم......

[javad jan]

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم
گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست ؛
گر شکستیم زغفلت من و مایی نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم ؛
وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند ؛
طلب عشق زهر بی سر و پایی نکنیم ...

[javad jan]

نرگس آتش پرستی داشت شبنم می فروخت
با همان چشمی که می زد زخم، مرهم می فروخت

زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر داشت
یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت

زندگی این تاجر طماع ناخن خشک پیر
مرگ را همچون شراب ناب کم کم می فروخت


در تمام سالهای رفته برما روزگار
مهربانی می خرید از ما و ماتم می فروخت

من گلی پژمرده بودم در کنار غنچه ها
گل فروش ای کاش با آنها مرا هم می فروخت

[javad jan]

در دفتر شعر من صدا پنهان است

یک رود پر از ستاره در جریان است

من در سر خود ابر زیادی دارم

جیب کلمات من پر از باران است...

[javad jan]

شاعرانه؟!

عاشقانه؟!

می دانم منصفانه نیست…

که با یک لبخند،

مسیر آغاز می شود…

با یک اشک،

ادامه می یابد…

و من همیشه دلم برایت تنگ است…

[javad jan]

ساز دهنی ام را بی حضور تو به دهان می گذارم و سرخوش از عشقت نوای خاموش قلبم را می نوازم تا شاید نسیم صدایم را به توبرساند وباز تورا به یاد قلب سوخته ام بیندازد.گر چه خیلیدیر است اما هنوز هم چشم به راه جاده ای هستم که از آن به آسمانها پیوستی و هیچ کبوتری خبری از برگشتنت نیاورد...و باز هم کنار جاده بی حضور تو می نوازم...