خلوتگاه شعر...

[X2008]

برای مادر بزرگ عزیزم برای او که رفت و مرا با دریای غم دوریش تنها گذاشت. برای او که اینک نیست مینویسم:
غروب لبخند هایت را هرگز باور نداشتم
چقدر ساده تنهایم گذاشتی
چقدر ساده بی تو شدم
هیچ فکر روزی را که من باشم و تو نباشی نمی کردم.
هیچ فکر نمی کردم
روزی برسد که طنین صدای مهربانت
دیگر گوش مرا نوازش ندهد.
اینک با وجود چند سال دوریت(

4 سال)
هنوز به نبودنت عادت نکرده ام
ای زیبای خفته در دل هزاران قطعه سنگ سخت
کجایی؟
چرا دیگر به خوابهایم نمی ایی
امیدم خوابهایم بود
چرا دیگر نمی ایی؟

نوشته ی x2008

[X2008]

من از پشت کلام تو
به یک مفهوم پی بردم
ولی هیهات
که تو ان را نفهمیدی
نفهمیدی که در پشت کلام تو
غرور یک سلام خشک پنهان بود
و تو ان را به من دادی
و من یک لحظه فهمیدم
که در چشمان زیبایت
برایم هیچ جایی نیست
چه تحقیر بزرگی بود
ولی من دم نیاوردم
فقط در لحظه ی اخر
نگاهت کردم و گفتم:

دوستت دارم
x2008

[X2008]

چرا نمی ایی؟
تو که میدانی با ندیدنت بغض چگونه بر گلویم فشار می اورد.
تو که میدانی با نبودنت چشمهایم به سان چشمان یعقوب به در می ماند
ای یوسف گمگشته چرا نمی ایی؟
چرا؟
تو خود میدانی که با نیامدنت سکوت ایینه ها می شکند.
بلبلان به مانند کلاغها سرود قارقار سر می دهند.
چه صدای گوش خراشی.
چرا با نیامدنت می خواهی نظم طبیعت دلم را به هم بزنی
و اکنون سالیان سال میگذرد
وما در انتظار دیدنت
روزها را به ماهها
ماهها را به سالها
و سالها را به قرنها تبدیل می کنیم
تا روزی برسد وتو از پشت غبار ابرهای دلتنگی
سرود امدن سر بدهی
میترسم
از ان روزی که طومار عمر من نیز بسته شود بی انکه تورا دیده باشم
منتظرت هستیم. ما را بیش از این در انتظار دیدنت مگذار.

x2008

[X2008]

قصه ی تلخ زندگی من از زمان اشنایی با تو شروع شد
انگاه که تو را شناختم. وتو رفتی پشت دیوار غیب نهان گشتی.
من تو را گم کردم
اری من تورا میان فصلهای تنهایی
میان غبار بی کسی
لابه لای بوته های خاموشی
در دریای مواج زندگی
گم کردم.
به کدامین جهت بروم تا عطر وجودت نوازشگر مشامم گردد.
ما ظهورت را به انتظار نشسته ایم.
پس تو کجایی؟

x2008

[sunyboy]

هر کسی شد زاده می میرد مگر نه ؟
دل به سختی داده می میرد مگر نه ؟

کل شی هالک الا عشق ... آری
عشق فوق العاده می میرد مگر نه ؟

زندگی ها می شود سرکوب اما
نسل میخ استاده می میرد مگر نه ؟

گرگ خفته یا شبان فرقی ندارد
گوسفند آماده می میرد مگر نه ؟

دست و پاچه لاشه خوار دستپاچه
لب به لب ننهاده می میرد مگر نه ؟

آدمی را چه به سیب و کرم مرده
نر برای ماده می میرد مگر نه ؟

باغ زندانی دیوار راست باشد
سرو که آزاده می میرد مگر نه ؟

آب اگر آلوده ماهی نباشد
چشمه پاک و ساده می میرد مگر نه ؟

مرد دایم باده در دست و همیشه
زن به دست باده می میرد مگر نه ؟

در نمازستان جنگل تک تنها
مست بر سجاده می میرد مگر نه ؟

می گریزد راه و روی کفش هایش
سایه ای در جاده می میرد مگر نه ؟

واق و واق و واق و پیش و پیش و پیش و
هر که پس افتاده می میرد مگر نه ؟

بحث سگها نیست تنها آدمی هم
گاه با قلاده می میرد مگر نه ؟

[X2008]

چه امواج قشنگی
چه ابی پهناوری
چه زیبای زیبایی
انگار کسی مرا به درون مهربانی این وسعت ارام میخواند
چه روز زیبایی بود
چه فریبنده بود این ساحل با انهمه جریان خوش
روز به سر رسیده شب هنگام فرا میرسد
دیگر خبری از مهربانی نیست
امواج به یک باره سر براورده انگار که میخواهند وجودت را ببلعند
انگار خروش هزاران سال سکوت به یک باره میخواهد طغیان کند
از ان روز دل انگیز هیچ نمانده
جز ساحلی که غمکده ی هزاران موجود تنهاست.

x2008

[sunyboy]

چه امواج قشنگی
چه ابی پهناوری
چه زیبای زیبایی
انگار کسی مرا به درون مهربانی این وسعت ارام میخواند
چه روز زیبایی بود
چه فریبنده بود این ساحل با انهمه جریان خوش
روز به سر رسیده شب هنگام فرا میرسد
دیگر خبری از مهربانی نیست
امواج به یک باره سر براورده انگار که میخواهند وجودت را ببلعند
انگار خروش هزاران سال سکوت به یک باره میخواهد طغیان کند
از ان روز دل انگیز هیچ نمانده
جز ساحلی که غمکده ی هزاران موجود تنهاست.

x2008

خیلی زیبا بود

[sunyboy]

طعم گس سه شنبه
بوی تمشک و خاکستر
عطر تنبور و فلوت
دیروز کبوتری از من سراغ تو را می گرفت
گفتم ، به سمت واژه های ترد
یادم افتاد از هفتم آسمان ندیدمت
و چه قدر دلم برایت تنگ شده
من اگر نخواهم با روزهای خدا صبوری کنم چه می شود ؟
نمی دانی چه قدر دلم گرفته
سه ساعت است عقربه ها اسیر یک اند
حالا من با این همه مرده ی سیاه چه کنم ؟
این جا همه چیز مرده
صندلی ، میز، اینه ، ستاره ، پنجره ، دیوار
حتی درای درون قاب و ماهی های درون آب
و من که از همه مرده ترم
اگر باور نمی کنی پاورچین و ساده کنارم بیا
و ببین که بوی کافور می دهم
آواز کلاغ سیاهی اتاق را بیش تر می کند
سیاه پوشانی که جای خرما قار قار تعارف می کنند
بنشین کنار مرگ من
و مرا ببوس تا دوباره زاده شوم
کسی برایم از شهریور کبوتری بال بسته آورده بود
بال هایش را که باز کردم
تو زاده شدی
بوی تمشک و خاکستر می اید
عطر تنمبور و فلوت
کاسه ی شب
پر از سکه های ستاره شده
ماه گدایی می کند
ونوس نی لبک می زند
نپتون فلوت می نوازد
این شب عجب ارتفاعی دارد
بنشین و برای پاییز
مثنوی بخوان
نمی دانی چه قدر دوستت ارم
مرگ هم به لکنت افتاده
چشم هایم خکستری شد
راستی امروز چندم پرنده است ؟
چرا خوابم نمی اید ؟
کسی برایم مریم آورده ، کسی انار ، کسی ریواس
ولی من به کسی فکر می کنم که هیچ وقت جز دست هایش
چیزی برایم نمی آورد
چرا می ترسی ؟
آن یک نفر کسی جز تو نیست
می خواهم نامت را در گوش ماه بگویم
نه حسود تر از آنم که تو رابا ماه قسمت کنم
دوستت دارم
حتی اگر تمام قطره های باران بازم بدارند
حتی اگر صبح صد ساله بیدار شوی و دندان هایت مصنوعی باشد
می دانی
بعد از زمستان و قبل از بهار فصل دیگری هم هست
قول بده برای هیچ پروانه ای نگویی
فصلی که ایینه ها از کار می افتند
و آدم ها رو به روی دیوار می ایستند
موهایشان را شانه می کنند و آواز می خوانند
تو دست مرا می گیری
و در کوچه ها می دویم
دیگر هیچ کس نمی پرسد از ماضی آمده ایم یا مضارع
مرا که ببوسی کبوتری زاده می شود
با من که قهر کنی می میرد
آه ، خدایا ، کلمه ها دست از سرم بر نمی دارند
خوابم نمی اید ، عقربه ها هم آزاد نمی شوند
داشتم می گفتم ... خواب دیده ام
به تاریخ هشتم باران در فصل مستان
آقای خانه ات می شوم
می بینی چه قدر عاشقم
حالا هی رؤیاهایم را کفن کن
هی زخم به واژه های بزن
هی دروغ بگو
هی دیگران ناخوانا را چشم بدوز
خواناترین کاغذی که می توانی تا همیشه سیاهش کنی منم
سکوت ، سکوت ، کلمه ، پرواز ، بی قراری
باور کن در حوصله ی من و پنجره و ستاره نیست باز هم صبر کنیم
دیگر نمی خواهم مرا ببوسی
بگذار تا همیشه بوی کافور بدهم
خداحافظ
یادت باشد
صبح که بیدار شوم
حتی نامت را به خاطر نخواهم آورد
تمام ستاره های سبز در خواب آشفته ی اینه غروب می کنند...

[X2008]

تو هم می توانی ایمان اوری که رنج تفاوتی ست بین انچه هست وانچه تو می خواهی باشد
وقتی شرمسار گذشته ی ناقص خویشی
و یا نگران اینده ی نامعلوم خودی
بدان که در زمان حال زندگی نمی کنی
انوقت رنج را تجربه می کنی خود را بیمار می کنی و ناشادمان هستی
بدان گذشته ی تو زمان حال بوده است
و اینده ات زمان حال خواهد بود

پس زمان حال تنها واقعیتی ست که می توانی تجربه کنی.

[sunyboy]

چه غزل گویم برایت، تو که بی بهانه رفتی
تو مگر خدا نداری، که در بتخانه رفتی

به مهتاب بگو که دیگر حسد تو را نگیرد
که افسوس تو زشت و خائنانه رفتی

به غزل بگو که دیگر سراغ تو را نگیرد
که تو از کنارم کنون، به ته ویرانه رفتی

تو که سرسبد گل بهاری، منم ان باغبان ساده
چه گنه سر زده از من که تو از گلخانه رفتی

اخر این شب سیاهی به کجا رساند مارا
من هم سر به شب نهادم تو که از کاشانه رفتی

ولگرد سرزمینِ زمهریرِ بی خیالی
به چه آتشها گسست، تو که از میانه رفتی

ساغی طلب ساغر کند، هر دم و هر دم
چون تو، هیهات، اینک از میخانه رفتی

من که اهل می نبودم، تو به من می را شناختی
تو مرا مست کردی، عاقبت مستانه رفتی

مگر در این سینه؛ ای زیبا تو دلی داری ز آهن
که چنین ساده و اسان و چنان جانانه رفتی