یک خط برای کسی که دوسش دارم ....

[javad jan]

رسم بر این نبود

که مرا بگذاری

که رهایم بکنی

رسم بر این نبود

که تو بی من سفر اغاز کنی

دیشبم یاد تو بر خانه ی دل در میزد

لحظه ام تیره و تار

نفسم باز گرفت

پاک دیوانه شدم

تو چرا درد بجانم کردی

تو چرا روی زمن گرداندی توچرا؟؟!!!!

نه سوالی دارم

تو چرا خوابیدی؟

هیچ فکر دل ما را کردی؟

هیچ از من نظری پرسیدی؟

این حریر مهتاب که در او انهمه دنیای من است

انهمه زمزمه و وسوسه وراز من است

جای تو نیست

صبر ندارم دیگر پاسخم ده اکنون

تو چرا خاموشی؟؟ تو چرا خاموشی؟؟!!؟

[javad jan]

وقتي كه تو رفتي
شكوفه ها و برگها هم رفتند
و من تنها توانستم به نقطه اي خيره شوم
و اندوهم را به شكل كلمات كوچك در آورم
نمي توانم به عشق التماس كنم
يا ارزو كنم
كه اندوه تلخ مرا در خود غرق كند
همان اندوهي كه ريسمانهاي مرا
همچون قايقي شكسته اي از هم جدا مي كند
تنها قلم خسته من است
كه اندوه مرا به روي كاغذ مي ريزد
در حالي كه آهسته آهسته قلبم را مي خورد ....
در تغير و تبديل سالها لطف و مرحمتي نيست
ونه هيچ زيبايي در اين جهان براي من !
پس به كلمات كوچك بدل ميشوم
تا تو عزيزم
مرا تلفظ كني
اين تنها كاري است كه از دستم بر مي آيد ..

[javad jan]

ديشب دوباره ديدمت اما خيال بود
تو در کنار من بشيني محال بود

هر چه نگاه عاشق من بي نصيب بود
چشمان مهربان تو پاك و زلال بود

پاييز بود و آوچه اي و تك مسافري
با تو چه قدر آوچه ما بي مثال بود

نشنيد لحن عاشق من را نگاه تو
پرواز چشم هاي تو محتاج بال بود

سيب درخت بي ثمر آرزوي من
يك عمر مانده بود ولي آال آال بود

گفتم آمي بمان به خدا دوست دارمت
گفتي مجال نيست و ليكن مجال بود

يك عمر هر چه سهم تو از من نگاه بود
سهم من از عبور تو رنج و ملال بود

چيزي شبيه جام بلور دلي غريب
حالا شكست واي صداي وصال بود

شب رفت و ماه گم شد و خوابم حرام شد
اما نه با خيال تو بودم حلال بود

[javad jan]

نشستم در فراغت گریه کردم
تمام شب به یادت گریه کردم
میان کوچه های سرد و خلوت
به یادت تا بی نهایت گریه کردم
تمام روز در فکر تو بودم
چو دیدم رد پایت گریه کردم
در ان خاموشی سرد و مه الود
به یاد اهنگ صدایت گریه کردم
تو ای ابر بهاری شاهد هستی که
چگونه به پایش گریه کردم
مبار ای اسمان امروز دیگر
که من به جایت دیشب گریه کردم

[javad jan]

اين روزا سنگين سرت
طول و دراز سفرت
هواي ما رو نداري شلوغ شده دور و برت
برات شدم مثل همه يه سايه مجسمه
از جون دنيا چي مي خواي كجاي دنيا مبهمه
هر چي ميگم ماله مني
ساز مخالف ميزني
حلقه بي نگين شدي با اونا همنشين شدي
ما رو ديگه مي خواي چي كار
تو خوبا بهترين شدي
آرزو خواب نمي كني
شهر و خراب نمي كني
ديگه واسه خاطر من كسي رو خواب نمي كني
هر چي ميگم مال مني ساز مخالف ميزني

[javad jan]

بین نام من و تو، اندکی فاصله است

بین دست من و تو

فاصله بسیار است

بین احساس من و تو اما

ذره ای فاصله نیست

درک این جمله مرا می گوید:

می توان در گذر از سختی ها

یاوری را حس کرد

مطمئن بود و یقین پیدا کرد

که اگر فاصله را برداریم

من و تو

یک نفریم

[javad jan]

خبر به دورترین نقطه جهان برسد :

"نخواست او به منِ خسته -بی گمان- برسد!"



شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد, به دیگران برسد؟!



چه می کنی اگر آنرا که خواستی یک عمر

براحتی کسی از راه,ناگهان برسد...



رها کنی برود از دلت جدا باشد

به آنکه دوست ترش داشته, به آن برسد



رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند...

خبر به دورترین نقطه جهان برسد



گلایه ای نکنی , بغض خویش را بخوری

که هق هق تو مبادا به گوششان برسد !



خدا کند که ... نه ! نفرین نمی کنم , که مباد

به او که عاشق او بوده ام زیان برسد !



خدا کند فقط این عشق از سرم برود

خدا کند که فقط زود آن زمان برسد ... !

[javad jan]

یک دوست معمولی هیچگاه نمی‌تواند گریه تو را ببیند.

یک دوست واقعی شانه‌هایش از گریه تو تر می‌شود.



دوست معمولی از دیر تماس گرفتن تو دلگیر و ناراحت می‌شود.

دوست واقعی می‌پرسد چرا نتوانستی زودتر تماس بگیری.



دوست معمولی دوست دارد به مشکلات تو گوش دهد.

دوست واقعی سعی در حل آن دارد.



دوست معمولی می‌پندارد که دوستی شما بعد از یک مرافعه تمام می‌شود.

دوست واقعی می‌داند که بعد از یک مرافعه دوستی شما محکم‌تر می‌شود.

حالا بگو ببینم تو چی فکر میکنی؟؟؟

[javad jan]

لحظه ها می گذرند

من در آیینه ی چشم تو، پی گمشده ای می گردم

پی حسّی موهوم، لحظاتی شیرین، خاطراتی رنگین

رشته ای مروارید،و گلی سرخ که در خنده ی تو می رویید

آه افسوس افسوس

بی امان عقربه ها چرخیدند

از فراسوی مه آلود نگاه

موجهایی موزون

روی پیشانی تو لغزیدند

ناگهان سردم شد

بادها پنجره را کوبیدند

بوی پاییز در اعماق وجودم پیچید

دستهایم لرزید

تو تبسم کردی

مهربانی همه جارا پر کرد

آه از آن برفی که ، روی موهای بلند تو نشست

آه از آن برفی که ، خاطرات شب یلدای مرا پنهان کرد

[javad jan]

قسم به چشمات بعد از این جز تو گلی بو نکنم

جز به تو و به خوبیات به هیچ کسی خو نکنم

قسم به اسمت که تو رو تنها نذارم بعد از این

اسم تو رو داد می زنم تا دم دمای آخرین

قطره به قطره خونم و یک جا به نامت می کنم

دلخوشیهای دنیا رو خودم به فالت می کنم

می برمت یک جای دور می شم واست سنگ صبور

برات یه کلبه می سازم پر از یک رنگی پر نور

روح و دل و جون و تنم، نذر نگاهت می کنم

دنیاها رو فدای اون چهره ماهت می کنم