ماتمکده دل های خاموش

[samira]

یک قطره اشک گوشه چشمات نشسته بود.... بهت گفتم : این دیگه چیه؟
روت برگردوندی و گفتی هیچی. گفتم:خودم دیدم که گریه کردی.گفتی:نه.این که اشک نیست.
گفتم اگه اشک نیست پس چیه؟گفتی این عشقه. گفتم عشق چیه خیلی مهربون شده بودی.نگاه کردیتوی چشمام!
گفتی:عشق یعنی خاطره. گفتم:خا طره چی؟ گفتی یعنی خاطره اولین بار که دیدمت. یادت هست؟ گفتم :عشق حقیقی که یک لحظه نیست.خا طره اولین دیدار یک لحظه بودو تموم شد.
گفتی :دیدی اشتباه کردی! عشق یعنی تکرار خاطره اولین دیدار.که تا آخرعمر توی ذهن می مونه و مدام تکرار میشه.
حا لا توی چشمات نگاه می کنم و یک قطره اشک آهسته از گوشه چشمام پایین میاد

[samira]

خدا و اشک عاشق

قطره‌ دلش‌ دریا می‌خواست. خیلی‌ وقت‌ بود كه‌ به‌ خدا گفته‌ بود.
هر بار خدا می‌گفت: از قطره‌ تا دریا راهی‌ست‌ طولانی. راهی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری. هر قطره‌ را لیاقت‌ دریا نیست.
قطره‌ عبور كرد و گذشت. قطره‌ پشت‌ سر گذاشت.
قطره‌ ایستاد و منجمد شد. قطره‌ روان‌ شد و راه‌ افتاد. قطره‌ از دست‌ داد و به‌ آسمان‌ رفت. و هر بار چیزی‌ از رنج‌ و عشق‌ و صبوری‌ آموخت.
تا روزی‌ كه‌ خدا گفت: امروز روز توست. روز دریا شدن. خدا قطره‌ را به‌ دریا رساند. قطره‌ طعم‌ دریا را چشید. طعم‌ دریا شدن‌ را. اما...
روزی‌ قطره‌ به‌ خدا گفت: از دریا بزرگتر، آری‌ از دریا بزرگتر هم‌ هست؟
خدا گفت: هست.
قطره‌ گفت: پس‌ من‌ آن‌ را می‌خواهم. بزرگترین‌ را. بی‌نهایت‌ را.
خدا قطره‌ را برداشت‌ و در قلب‌ آدم‌ گذاشت‌ و گفت: اینجا بی‌نهایت‌ است.
آدم‌ عاشق‌ بود. دنبال‌ كلمه‌ای‌ می‌گشت‌ تا عشق‌ را توی‌ آن‌ بریزد. اما هیچ‌ كلمه‌ای‌ توان‌ سنگینی‌ عشق‌ را نداشت. آدم‌ همه‌ عشقش‌ را توی‌ یك‌ قطره‌ ریخت. قطره‌ از قلب‌ عاشق‌ عبور كرد. و وقتی‌ كه‌ قطره‌ از چشم‌ عاشق‌ چكید، خدا گفت: حالا تو بی‌نهایتی، چون كه‌ عكس‌ من‌ در اشك‌ عاشق‌ است.

[مترسک بیصدا]

بازم من دیر رسیدم و خیابانها تمام شدند و من ماندم و جاده خالی و سوت و کور...
چشمانم جز سیاهی چیزی نمی بینند... همه جا سرد و تاریک و بارانی ست...
دلم می خواهد زیر این رگبار طاقت فرسا زوزه فریاد بکشم ...دلم می خواهد خیس خیس بشم؛ خالی و تهی از سکوت...
و آنوقت زضجه تنهایی خویش را در آغوش بگیرم و بیصدا نفس تمام کنم...
دلم می خواهد برم کنار جاده.. سرمو بکوبم به سیاهی جدول ها....
ای کاش رهگذری می گذشت شاید که زوزه ما را می شنید و تکه سنگی برآه هایم پرتاپ می کرد...
کاش چشمانم بر تنهایی خود بگرید و فغان بر آرد... کاش چشمانم طاقت این همه دلتنگی را می داشت و یاری ام می کرد....
کاش پاهایم توان در کشیدن این تن سوخته همراهی یم می کرد و توی این جاده خاموش و سیاه در آوارگی خودم ولم نمی کرد...
بدنم به شدت می لرزد.... قلبم تالاپ و تلوپ می کند؛ جرات سر دادن ناله را در خود ندارد ولی عجیب می سوزد...
خدایا چه سخت است تنهایی در سکوت خود آروم و بیصدا شکستن...
چه سخت است تنها متولد شدن مثل تنها زندگي کردن مثل تنها مردن
کسی چه می داند درون این سینه خاموش و سوخته چه ها می گذرد...
کسی چه می داند این قلب خسته و چشم انتظار چند بار بخیه خورده...
خداحافظ ای دیوار بیقراری های تنگیده من...
خداحافظ ای دلتنگی های سیاه و سوت و کور من...
خداحافظ ای گریه های خاموش و تاریک شبانه من...
خداحافظ ای واعظ تنهایی من...
من باید بروم....
خداحافظ....!!
++++++++++
خداحافظ و اين يعني دراندوه تو ميميرم
در اين تنهايي مطلق که مي بندد به زنجيرم...!!

[sunyboy]

انگار تمام بشریت بر کول من سوار است
کی آن زمان می رسد که دیوارهای ممتد پذیرای عاشقانه های سهمگین من باشد ؟؟؟
من می دوم
می دوم
و از تمام دره های تو می پرم
و زمزمه می کنم هیچ تویی وجود ندارد
اما من عاشق هیچم ...!
هیچ من دستانی ظریف داشت با انگشت هایی طولانی که سفید بودند ...
هیچ من صدایش لطافت باران اوایل تابستان را داشت ...
می دوید
او می دوید
و در ارتفاعات من پیاده روی می کرد .
گاهی که مست می شد می گفت مست نیستم
بعد می خندید ...
حال من
لابه لای آلبوم های قدیمی
که عکس هایش رنگ چشم های هیچ من است
به دنبال او می گردم
که شاید در این عکس ها زیر درخت سیب
منتظر من باشد تا لب هایش را ببوسم
و با هم سیب ترش بخوریم .
بین عکس ها مسدود می شوم
و حس می کنم در دره ی او افتاده ام ...
در دره ی هیچم افتادم .

[sunyboy]

من ، من شبيه فريادي هستم كه هميشه بي وقفه به گوش مي رسد.

چشمام بسته است همه چيز قشنگه ، من ، باد ، دريا ، شن هاي پاك،

صداهاي خوب ، تنهايي خوب ، آزادي خوب .

چشمام رو وقتي كه باز مي كنم روي سطح صيقلي ميله هاي قفسي كه

در آن زندگي مي كنم چهره ي افرادي رو مي بينم كه دوستشون دارم

كه برام مهم اند . من اگر بخواهم مثبت فكر كنم بايد بگم اين افراد دوست

داشتني مجبورند منو تو قفس نگه دارند . حالا اگه من روزي هزار بار

بگم ،من پرواز بلد نيستم ، جايي نمي رم فقط بزاريد همه جا رو پشت

اين ميله ها، راه راه نبينم !فقط همين !

نه نميشه. اين آدم هاي دوست داشتني حق دارن. من اگه پرواز هم بلد

نباشم مي دونند و مي دونم كه فكرم پرواز مي كنه، مخصوصا وقتي

چشمام بسته باشه !!!

دلم خيلي گرفته احساس مي كنم هيج جا هيچ وقت نمي تونم اون طور كه

وجودم مي خواد نفس بكشم . من احساس مي كنم تمام مسئوليت هايي كه

دارم قبل از اينكه به دنيا بيام واسه من در نظر گرفته شده و من هيچ

وقت نمي تونم حتي يك لحظه از آنها دور باشم !

خودم هم نمي دونم كجا هستم فقط مي دونم عمرم داره خيلي راحت

می گذره و من منتظر مسئولیت بعدی هستم !

[مترسک بیصدا]

اشکهایم را بر پیچکی از گلایه می بندم و چشمانم را هاله می کنم بر روزهای رفته
وآهی می کشم بر روزهای سوخته ام .خدای من چه روزگار مبهم و درهمی ست.چه نافرجام تاریکی ست
افتادم تو گودال تاریکی که نه راه پس دارد و نه راه پیش... ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت...کجا می توان برید...
ای سرنوشت چطور میشه نشست و دم نزد وقتی یکی یکی آرزوهایت رنگ می بازند
وقتی ذره ذره وجودت توی این مرداب لعنتی؛ روزی هزار بار می پوسه و خم میشه
آخه تا کی می خواهی بر پاهای خسته ام زنجیر تنهایی قفل کنی.........
هیچ کس تنهاییم را حس نکرد... هیچ کس نفهمید پشت این حنجره غم آلود چه بغض سنگینی می گذرد...
سینه ام را حبس می کنم پر از گلایه های سکوت... پلک هایم را خیس می کنم بر گونه خشکیده ام...
نازنین میدانم که در تکه ای از قلب تو هم جایی ندارم...گاهی وقتا فکر می کنم انگاری حسرت با تو بودن بر قلبم حکاکی شده.
چه ناتمام ماند نگاهم پشت این پنجره خیس....آه؛ چه امید بی پایانی!!
نمیدانم؛ شایدم دیوار دلم آنقدر بلند و سیاه است که لیاقت به آغوش کشیدن و فشردن دستای پر مهر تو را ندارد.
شایدم این تقدیر سرنوشته و یا شایدم .کاش می شد این سرنوشت را جور دیگر نوشت...
کاش می شد سنگینی گریه هایم را باور می کردی.. کاش می شد التماس اشکهایم را از روی نگاهم می فهمیدی و حس می کردی
کاش می شد قفل سنگین این انتظار تلخ را از روی چشمای خیسم با دستای مهربونت پاک می کردی....
نازنینم میدانم امید بستن به یک درصد هم خیال واهی است ولی بدان ریزه ریزه نفس مکیدن از ته روزنه سوراخ قفسم برایم عادتی ست تحمل زا.
پس تا نفس تو سینه باقی ست منم کنار جاده غریبی که هنوزم هزاران قلب شکسته در پشت تابلوی عبور ممنوع مانده اند
اتراق می کنم و کفش هایم را بر چاله های تاریک این جاده می بندم و چشمم را به سیاهی این جاده می دوزم
به امید آنکه روزی بیایی و این خاموشی جاده را ویران کنی... نازنین می دانم که روزی می آیی....
خدایا می بینی آخر شدم بازیچه این سرنوشت شوم...هر کجا که دلش خواست برد و شوتم کرد
می بینی چه انتظار تلخی برایم صادر شد....نمیدانم به کدامین جرم ولی میدانم که باید منتظر بمانم...
خدایا گاهی وقتا فکر که می کنم می بینم؛ وقتی بودن و نبودنم یکیست پس باشد که نباشیم...
گاهی وقتا به سرم می زنه برای همیشه از اینجا وداع کنم و بیام پیش تو....
خیلی خستم؛خدایا.دریاب مرا....!!
+++++++++++++++++++
دل را به کف هر که نهم باز پس آرد ...... کس تاب نگهداری دیوانه ندارد...ندارد..!!

[فریبا]

چه دردیست در میان جمع بودن / ولی در گوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن /ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی شعری سرودن /ولی لبهای خود همواره بستن
به رسم دوستی دستی فشردن /ولی با هر سخن قلبی شکستن
به نزد عاشقان چون سنگ خاموش / ولی در بطن خود غوغا نشستن
به غربت دوستان بر خاک شپردن /ولی در دل امید خانه بستن
به من هر دم نوای دل زند بانگ / چه خوش باشد از این غمخانه رستن ...

[فریبا]

داستانها دارم
از دیاران که سفر کردم و رفتم بی تو
از دیاران که گذر کردم و رفتم بی تو
بی تو میرفتم تنها تنها
و صبوری مرا کوه تحسین میکرد ..

[فریبا]

چون سایه های بی امان / بازیچه ی دست زمان / در این دنیا ماندم چنان
افسرده و حیران ، سرگشته و نالان ؛ چون آدمک زنجیر بر دست و پایم ؛از پنجه ی تقدیر من کی رهایم ..؟
ای که تو دادی جانم گو به من تا کی بمانم ؟ آدمی چون آدمک مخلوقی سرگردانم ............

[sunyboy]

ديدگانم همچو گفتار مسدود است از حمل سكوت آري

من آن پر پروازكهن هستم كه چيده شد در سفر كبوترانه ات

من آن اشك ققنوسم درگير چكيدن و تولد

منم آن نور شمعي سياه كه روشن كرد وجود تو را

نگاه تو آن عقربه ي بلند و سرخ ساعت است كه گذر زمان را دنبال مي كند و همه خيره به اويند

و نگاه من آن قاصدكيست كه خود را با باد يكسان ميداند

آري ديدگانم همچو گفتار مسدود است از حمل سكوت



مثل بيان كلمه ي درد كه تو بدن همه لرزش به وجود مياره دارم ميلزرم . از همه چي از همه ي حس ها از همه ي علاقه ها فرار مي كنم بيزار نيستم دقيقا ميدانم كه دارم مي گريزم .آنقدر پرم كه نمي دانم چگونه خودم را بر اين صفحه خالي كنم . يعني به اندازه ي لبريز بودن من جا بر اين صفحات هست .

درد، همه جام درد مي كنه فكرم ، ذهنم همه ي وجودم درد مي كند زبانم هم خسته است . درد آن شاخه گل را حس كردم كه ساعتي پيش در دستم گرفتم درد از ساقه جدا شدن درد مرگ تدريجي انگاراز سايش گلبرگ هاي سرخ آن گل با بيني ام دردم هزار برابر شد .

اين آدم ها ام يا درد مي كشند و به روي خودشان نمي آورند يا اصلا بي حس اند . اما من كه احساس مي كنم به اندازه ي تمام مردم بدنم آزرده است و به دنبال مرگ مي گردم. مرگ در حال حاضر برايم همانند اميدي است كه در تاريكي ها مي درخشد . شايد مرگ پايان همه ي درد ها باشد يا آغازي براي درد هاي جديد .

فردا باز هم خورشيد طلوع مي كند و غروب هم خواهد كرد . و همه چي تكرار خواهد شد مثل وظيفه اي

سخت و اجباري و انتظار من براي آرامش باقيست ...