کافه شعر<<

[javad jan]

مرا با خود نبرد اما شکست و خرد کرد اما
نمانده از برایم هیچ جز آهی که سرد اما

به من قول مساعد داد که با من دوست می ماند
نمود آخر چنان چون دشمنان با من نبرد اما

جوانی را به پایش ریختم بی حرف و بی منت
ترحم عاقبت با ما و من حتی نکرد اما

صدای خنده هایش بویی از تسلیم با خود داشت
رها از من شد و من هم اسیر آه و درد اما

هزاران حرف های خوب در گفتار خود می زد
نماند از ادعا هایش به جز خاکی و گرد اما

ز داغ رفتنش خوابی به چشم من نمی آید
زمانی باز می گردد که باشم پیر مرد اما

دلم می خواست تا من هستم و او هست می ماندیم
به جرمی که نکردم می شوم محروم و طرد اما

برای بود نش باید که طاس زوج می افتاد
به صفحه می نشیند بخت من طاسی که فرد اما

همین اندازه می خواهم که هرجاهست خوش باشد
به پایان می رسد این نو غزل با اسم درد اما

[javad jan]

كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گام ها تقسيم كرد
كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد
كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش مي شد با نسيم شا مگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد
كاش مي شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش مي شد در سكوت دشت شب ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد ، دست قطره ها يش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشيد
كاش مي شد مثل يك حس لطيف لابه لاي آسمان پرنور شد
كاش مي شد چا در شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش مي شد از ميا ن ژاله ها جرعه اي از مهر با ني را چشيد
در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نا مهرباني را شنيد

[javad jan]

تو كبوتر ،‌ من بام ...
مي پري از لب من ناآرام
دل سرخورده من ؛
مانده در حسرت يك جرعه سلام
تو كبوتر ، من باد ...
مي كني بال و پرت را آزاد؛
مي پري از من و در حنجره ام مي ماند،
بغض نشكسته اي از يك فرياد...
تو كبوتر ، من تاك ...
تو دلت مست غرور،
مي پري سوي افق ،
پاي من مانده ولي در دل خاك...
كاش مي شد يك بار ؛‌
من به جاي تو كبوتر بودم،
گر چه دانم تقدير؛
سرنوشتم را اينگونه رقم مي زد و بس؛
من كبوتر،
تو قفس...

[javad jan]

اي چشم تو از هر چه غزل گيراتر

لبخند تو از خنده ی گل زيباتر

در برکه ی آرام تو حتي مهتاب

صد بار ز خورشيد شده والاتر

تو پنجره ی وا شده بر هر جنگل

تو قطره ای از شوق شده درياتر

خوبان جهان آنچه تو داري دارند

در عشق تو از يک يکشان بالاتر

[javad jan]

شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان


مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان


تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان


کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز
تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان


بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری
شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان

[javad jan]

برهم ریخت نظم سپیدی برف از گامهایت،

ومن از دور دستها می شنوم بویت را،

گر چه دوری ولی من نزدیک،

که شاید بینمت آنطور که می بینم،

می شنوم،

می بویم،

در گودال رد پایت گرفتار شدم،

از سپیدی کوه چشمم سیاهی رفت،

از خواب پریدم،

رویایم رنگی بود،

سردی برف در وجودم،

گرمی نگاهت در خواب در دلم.

[javad jan]

دير به دنيا آمدم
بايد در همان عصر حجر به دنيا مي آمدم
شايد با يک سرماخوردگي ساده مي مردم
شايد آن هنگام
از درد مرگ انسانيت تب نمي کردم
فلج نمي شدم ...

کاش در عصر حجر مي زيستم ...

[javad jan]

آسیمه سر رسیدی، از غربت بیابان
دلخسته دیدمت از، آوار خیس باران

وا مانده در تبی گنگ، ناگه به من رسیدی
من خود شکسته از خود، در فصل نا امیدی

در برکه‌ی دو چشمت، نه گریه و نه خنده
گم کرده راه شب را، سرگشته چون پرنده

من ره به خلوت عشق، هر گز نبرده بودم
پیدا نمیشدی تو، شاید که مرده بودم

من با تو خو گرفتم، از خنده ات شکفتم
چشم تو شاعرم بود، تا این ترانه گفتم

در خلوت سرایم، یک باره پر کشیدی
آن گاه ای پرنده، بار دگر پریدی

[javad jan]

مثل بغض خسته از درد ، مثل بارون شکستن

راه ناهموار ماتم، خیره خیره تا گسستن

آرزوهای شکسته منتظرهای رمیده

از درنگ و ظلمت شب، بال پرواز پروار تکیده

قطعه قطعه هر صدایی ، فرصت خون خوردن ما

بی عبور یک پرستو، وقت پر اندوه آوا

پر هراس وحشت خویش در حصار تنگ هر تن

بارش مرگ و جدایی ، مست از این بیهوده بودن

ما که رفتیم و ندیدم یک بهار و یک شکستن

عشق ما جنس فنا شد، مثل آوار تکیدن

پس چرا باید بمیریم...! ما سزوار بهاریم

منتظر اینجا نشسته ، آرزوی کهنه داریم

آروزی پرکشیدن ، آرزوی مرگ وحشت

آرزوی بوسه بر عشق ، رد شدن از مرز غربت

[javad jan]

شنیدی سهراب مرا در شعرش صدا زد،

آری من آن چرخم که در حسرت ایستادن گاری،

بر زمین کشیده می شود،

ب ایست ای گاری،

از من شکایت دارد زمین،

از من شکایت دارد باد،

از من شکایت دارد خاک...

از من شکایت دارند کاءنات ...

که چرا می چرخی

وارونه بچرخ

که شاید باز نفس ما تر شود از بوی نسیم سرو،

دست وپایم بستند،

قلبم از جا کند،

که من آنروز برای چه چرخیدم،

برای که چرخیدم؟

قوم هود زمن رحمت برد.