یک خط برای کسی که دوسش دارم ....

[javad jan]

اون منم

اون که هر چی ابر دنیاس ، خونه داره تو چشاش

اون که ناچاره بخنده ، اما گریه س خنده هاش

اون که تو شهرش غریبه ،‌ با یه عالم آشنا

هیچ کدوم باور نکردن ، غربت تلخ صداش

اون منم ،‌ اون منم ، اون منم

بغضمو تو گلوم می شکنم

دیروز من ، مثل امروز ، مثل فرداس

هر روز دستام ،‌سرد و تنهاس

دیروز ، امروز ، فردا

خیلی سخته ،‌ این تنهایی ، بی فردایی

تنها موندن ، تنها خوندن

تنها ،‌ تنها ، تنها

اون که خیلی قصه داره ، رو لبای بی صداش

مونده فریادش تو سینه ،‌در نمی آد از لباش

قد یه دنیا کتابه ، با یه عالم گفتنی

هر کدوم از غصه هاشون ، هر کدوم از قصه هاش

اون منم ، اون منم ، اون منم

بغضمو تو گلوم می شکنم


تقدیم به عشقم

[javad jan]

غروبا قشنگن




وقتی خورشید میره تا چشماشو رو هم بذاره

رنگ خورشید غروب چشماتو یادم میاره

همیشه غروب برام عزیز و دوست داشتنیه

واسه اینکه رنگ خوب چشمای تو رو داره

غروبا قشنگن ،‌ با چشات یه رنگن

قشنگ ترین غروبو تو چشای تو می بینم

تموم عالمو پر از صدای تو می بینم

تو چه پاکی ، تو چه خوبی

تو شکوه یه غروبی

مث دریای پر آواز جنوبی

تو برام دیدنی هستی مث دریای جنوب

که پر از رازی و آوازی و قصه های خوب

دیدنت برای من همیشه تازگی داره

مث جنگل مث ساحل ، مث دریا تو غروب



تقدیم به عشقم

[javad jan]

گنجشک های خونه

ای چراغ هر بهانه

از تو روشن از تو روشن

ای که حرفای قشنگت منو آشتی داده با من

من و گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه

به هوای دیدن تو پر می گیریم از تو لونه

باز میایم که مثل هر روز

برامون دونه بپاشی

من و گنجشکا می میریم تو اگه خونه نباشی

همیشه اسم تو بوده اول و آخر حرفام

بس که اسم تو رو خوندم بوی تو داره نفس هام

عطر حرفای قشنگت عطر یک صحرا شقایق

تو همون شرمی که از اون

سرخ گونه های عاشق

شعر من رنگ چشاته

رنگ پاک بی ریایی

بهترین رنگی که دیدم

رنگ زرد کهربایی

من و گنجشکای خونه

دیدنت عادتمونه

به هوای دیدن تو پر می گیریم از تو لونه



تقدیم به عشقم

[javad jan]

کیه کیه

پشت دیوار دلم

یه صدای پا می آد

یه صدای آشنا

از تو کوچه ها می آد

یه صدای پا می آد

یه صدای پا می آد

نفسم راهشو گم کرده تو سینه

چشم من یه سایه رو دیوار می بینه

صدای تیک تیک قلبم نمی ذاره

صدای پاها تو گوشام بشینه

اونجا کیه کیه

پشت دیوار کیه

سایه شو من می بینم

شاید خواب می بینم

برگشته پیش من

امید آخرینم

یه روزی پیدا بشه

قفل زندون دلم

با کلیدش وا بشه

همه خوبی ها رو همراش بیاره

دست خوبشو تو دستام بذاره



تقدیم به عشقم

[javad jan]

همزاد

عشق لالایی بارون تو شباس

نم نم بارون پشت شیشه هاس

لحظه ی شبنم و برگ گل یاس

لحظه ی رهایی پرنده هاس

تو خود عشقی که همزاد منی

تو سکوت منو فریاد می زنی

تو خود عشقی که شوق موندنی

غم تلخ و گنگ شعرای منی

وقتی دنیا درد بی حرفی داره

تویی که فریاد دردای منی

تو خود عشقی که همزاد منی

تو سکوت منو فریاد می زنی

دستای تو خورشید و نشون می دن

چشمای بستمو بیدار می کنن

صدای بال پرنده رو لبات

تو گوشام دوباره تکرار می کنن

زندگی وقتی که بیزاری باشه

روز و شب هاش همه تکراری باشه

شاید عشق برای بعضی عاشقا

لحظه ی بزرگ بیداری باشه

عشق لالایی بارون تو شباس

نم نم بارون پشت شیشه هاس

لحظه ی عزیز با تو بودنه

آخرین پناه موندن منه

تو خود عشقی که همزاد منی

تو سکوت منو فریاد می زنی



تقدیم به عشقم

[javad jan]

عاشقانه

اگه یه نامه باشم

پر از پیامای خوب

کاشکی جوابم تو باشی

اگه یه عابر باشم

اسیر طوفان شن

کاشکی سرابم تو باشی

پر از گناهم اگر رها شده بی خبر

کاشکی گناهم تو باشی

اگر تمام تنم

دو چشم خسته باشه

کاشکی نگاهم تو باشی

تو در من تب خوندنی تب تند و فریاد

تو اصلا تمام منی ، یه سایه ی همسفر ، یه همزاد

تولد یک صدا یه فریاد

سکوت من شیشه ای صدای تو موندنی

در من ، طلوع صدایی

تو مثل گل ساده ای نجیب و آزاده ای

اسمت ، صدای رهایی

صدای من رفتنی

صدای ما موندنی

مثل صدای همیشه

تو مثل گل ساده ای

نجیب و آزاده ای

حرفی ، برای همیشه



تقدیم به عشقم

[javad jan]

عشق من من بلد نیستم حرفهامو احساسی بگم تنها احساسم اینه و می دونم که عاشقم... عاشقت

[javad jan]

کوه

تو اون کوه بلندی

که سر تا پا غروره

کشیده سر به خورشید

غریب و بی عبوره

تو تنها تکیه گاهی

برای خستگی هام

تو می دونی چی می گم

تو گوش می دی به حرفام

به چشم من

به چشم من

تو اون کوهی

پر غروری ، بی نیازی ، با شکوهی

طعم بارون ، بوی دریا ،‌ رنگ کوهی

تو همون اوج غریب قله هایی

تو دلت فریاد اما بی صدایی

تو مثل قله های مه گرفته

منم اون ابر دل تنگ زمستون

دلم می خواد بذارم سر رو شونه ات

ببارم نم نم دلگیر بارون

تو اون کوه بلندی

که سر تا پا غروره

کشیده سر به خورشید

غریب و بی عبوره

تو تنها تکیه گاهی

برای خستگی هام

تو می دونی چی می گم

تو گوش می دی به حرفام


تقدیم به عشقم

[javad jan]

قلندر


دربدر همیشگی ،‌ کولی صد ساله منم

خاک تمام جاده هاس ، جامه ی کهنه ی تنم

هزار راه رفتم ، هزار زخم خوردم

تا تو مرا زنده کنی ، هزار بار مرده ام

شب از سرم گذشته بود

در شب من شعله زدی

برای تطهیر تنم

صاعقه وار آمده ای

قلندرم ، قلندرم

گمشده ی دربدرم

فروتر از خاک زمین

از آسمان فراترم


قلندرانه سوختم ، لب از گلایه دوختم

برهنگی خریدم و خرقه ی تن فروختم

هوا شدی نفس شدم

تیشه زدی ، ریشه شدم

آب شدی ، عطش شدم

سنگ زدی شیشه شدم

قلندرم قلندرم

تهی ز قهر و کین شدم

برهنه چون زمین شدم

مرا تو خواستی این چنین

ببین که این چنین شدم

سپرده ام تن به زمین

خون به رگ زمان شدم

سایه صفت در پی تو

راهی لامکان شدم

هیچ شدم تا که شوم

سایه ی تو وقت سفر

مرا به خویشتن بخوان

به باغ ایینه ببر

قلندرم قلندرم


تقدیم به عشقم

[javad jan]

گل ناز پرپر من

گل ناز پرپر من

آخرین همسفر من

جای لب های قشنگت

مونده روی دفتر من

ای که شعر تلخ اشکات

قصه ی غربت من بود

عینهو نفس کشیدن

دیدنت عادت من بود

گل ناز پرپر ای همدرد

به نبودنت باید عادت کرد

گل ناز پرپرم ای هم درد

به نبودنت باید عادت کرد

تو یه حرف تازه بودی واسه من

قصه ی دو نیمه و یکی شدن

تو به عشق یه معنی تازه دادی

تپش یه قلب و گرمای د و تن

گل ناز پرپرم ای همدرد

به نبودنت باید عادت کرد

به نبودنت باید عادت کرد

میون دفتر شعرام

به تن سفید هر برگ

با همون خط قشنگت

تو نوشتی یا تو یا مرگ

ای رفیق نیمه راهم

می دونم که تو نمردی

ولی وقتی رفتی انگار

پیش چشمام جون سپردی

گل ناز پرپرم ای هم درد

به نبودنت باید عادت کرد

گل ناز پرپرم ای هم درد

به نبودنت باید عادت


تقدیم به عشقم