نثر

[javad jan]

…کفش هایم کو؟!
دم در چیزی نیست.
لنگه ی کفش من این جاها بود!
زیر اندیشه ی این جا کفشی!
مادرم شاید این جا دیشب
کفش خندان مرا، برده باشد به اتاق
که کسی پا نتپاند در آنهیچ جا اثر از کفشم نیست
نازنین کفش مرا درک کنید
کفش من کفشی بود
کفشستان!
و به اندازه ی انگشتانم معنی داشت…
پای غمگین من احساس عجیبی دارد
شصت پای من از این غصه ورم خواهد کرد
شصت پایم به شکاف سر کفش، عادت داشت…!نبض جیبم امروز
تندتر می زند از قلب خروسی که در اندوه غروب
کوپن مرغش باطل بشود …..
جیب من از غم فقدان هزار و صدو هشتاد و سه چوق
که پی کفش، به کفاش محل خواهد داد
«خواب در چشم ترش می شکند.»
کفش من پاره ترین قسمت این دنیا بود
سیزده سال و چهل روز مرا در پا بود
«یاد باد آن نهانش نظری با ما بود»
دوستان! کفش پریشان مرا کشف کنید!
کفش من می فهمید که کجا باید رفت
که کجا باید خندید.
کفش من له می شد گاهی
زیر کفش حسن و جعفر و عباس و علی
توی صف های دراز
من در کله ی صبح، پی کفشم هستم
تا کنم پای در آن
که به آن «نانوایی» می گویند!
شاید آن جا بتوان،نان صبحانه ی فرزندان را
توی صف پیدا کرد
باید الان بروم….اما نه!
کفش هایم نیست! کفش هایم…کو؟!

[javad jan]

عاقبت باید رفتعاقبت باید گفتبا لبی شاد و دلی غرقه به خونکه خداحافظ تو . . .گر چه تلخ است ولی باید این جام محبت بشکستگرچه تلخ است ولی باید این رشته الفت بگسستباید از کوی تو رفتدانم از داغ دلم بی خبریو ندانی که کدام جام شکستکه کدام رشته گسستگرچه تلخ است پس از رفتن تو خو نمودن به غم و تنهاییعاقبت باید رفتعاقبت باید گفتبا لبی شاد و دلی غرقه به خونکه خداحافظ تو . .

[javad jan]

به آرزوی دیدنت تا خودآسمون میرم ابرارو آتیش میزنم چشمای ماه و میگیرمرو شونه‌های عطر تو خورشید و پر پر می‌کنم میون پرسه‌های شب عشق تو باور می‌کنمهنوز تو اینهٔ چشات شرم گل‌های مریمه با تو حریم لحظه هام غرق نسیم و شبنمهنگاه ناز تو مثل یه معبد مقدسه تو که نباشی‌ عشق من دنیا به آخر میرسهدستتو میگیرم بمون، من بی‌ تو می‌میرم بمون!

[javad jan]

ستاره هاوقتی به اسمون نگاه می کنم پر می شم از تمام احساسات خوبوقتی ستاره ها رو میبینم دلم می خواد یکی از اونا مال من باشه…بعضیا می گن هر ادمی یه ستاره داره” من واقعا ارزو می کنم حقیقت داشته باشه که منم یه ستاره داشته باشم که با من دنیا بیاد وبا من زندگی کنهاحساس میکنم ستاره ها خیلی مهربونن چون وقتی همه جا تاریک میشهاونا بیدار می مونن ودنیای تاریک ما رو روشن میکنن … کاش ما هم یه کم از ستاره ها یاد می گرفتیم ودنیای بعضیا رو کمی روشن تر می کردیم

[javad jan]

بیایید همیشه به یاد داشته باشیم:در زمین عشقی نیست که زمینت نزند,اسمان را دریاب…

[javad jan]

ذر امتداد شبی تاریک و سرد در امتداد کوچه های خیس وبارانی با چشمانی گریان با دلی پر از اندوه وحسرت،تنهای تنها با یک خاطره غریب وگنگ،میروم از این دیار تا فراموش کنم خاطراتت را میروم تا حرمت عشق را از بین نبرم میروم از این دیار زیرا هنوز هم دوستت دارم.

[javad jan]

به نام ستاره ی شب تاریکم…یک شب خوب تو اسمون…یک ستاره چشمک زنون…خندیدو گفت کنارتم تا اخرش تاپای جون…ستاره ی قشنگی بود.اروم و نازو مهربون…ستاره شد عشق منو منم شدم عاشق اون…اما زیادطول نکشید عشق منو ستاره جون…ماهه اومدستاره رو دزدیدو برد نامهربون… ستاره رفت با رفتنش منم شدم بی هم زبون… حالا شبا به یاد اون چشم میدوزم به اسمون….سعی کنید به چیزی اونقدر دلبسته نشید که ترکش براتون سخت باشه چون اونوقت شمایید که ضرر میکنید.

[javad jan]

حفره ای که یک کلمه در سینه یا یا قلب کسی باز میکند ،گاهی از جای یک گلوله ی توپ بزرگتر و عمیق تر است

[javad jan]

واستم بپرسم چرا مرا آفریدی؟
دیدم در ازای لطف کریم،چه کسی ناسپاسی کند؟!
خواستم بپرسم:چرا تنهام گذاشتی؟
دیدم زمانی که تو از رگ گردن به من نزدیک تری این سوال بی مهناست.
خواستم بپرسم اگر تو مرا دوست داری چرا مشکلات را بر سرم هوار کردی؟
دیدم اگر هزار مشکل داشته باشم هزاران برابر نعمت دارم.
خواستم بپرسم پس چرا نمیتوانم ببینمت؟
دیدم اگر تو هم دیدنی بودی چگونه با چشم های گناه آلود تو را میدیم.
خواستم بپرسم تو که همه ی ما را دوست داری پس چرا مرگ را آفریدی؟
دیدم اگر مرگ نبود چگونه به تو می رسیدم؟و اگر این گذرگاه را نداشتیم چگونه تو را باور میکردیم؟
خواستم بپرسم چرا با من حرف نمی زنی ؟
دیدم تمام حرف هایت را در یک جا و در یک کتاب برایم گفنه ای.
خواستم بپرسم: آیا انصاف است که بدون دیدن تو ،تو را بپرستم؟دیدم تمام نشانهایت عالم را فراگیر شده چه نیاز به دیدن.
در آخر به یک سوال رسیدم:
من در مقابل این دریای بی کران محبت چه کرده ام؟
هیچ جوابی نتوانست مرا قانع کند.
نگاهی به آسمان کردم نسیمی روی صورتم وزید اشکی بر آن سر خورد وتو دست نوازشت را به روبم کشیدی و دلم آرام گرفت

[javad jan]

زندگی چیدن سیبی است باید چید وذفت.زندگی تکرار پاییز است باید دید ورفت.
زندگی رودی است جاری هر که آمد شادمان کوزه ای پر کرد و رفت.
قاصدک این کولی خانه به دوش روزگار کوچه گردی های خود را زندگی نامید ورفت.