پیامهای آسمانی

[NIMA.N]

(1) بدانيد، كوس رحلت را زده‏اند، و توشه را معرفى كرده‏اند، به اندازه‏ايكه فردا جان خود را حفظ كنيد توشه برگيريد. (2) بدانيد، جهاد بهاى بهشت است، هر كس براى خويشتن جهاد كند، مالك بهشت شود؛ و بالاترين ثواب خدا براى كسى است كه خود را بشناسد. (3) بدانيد، احكام دين در صحت و متانت يكى است، راههاى دين معتدل است، هر كس به راه دين رود غنيمت برد، و هر كه توقف كند گمراه و پشيمان شود. (4) بدانيد، كسى كه نمى‏داند نبايد از آموختن شرم كند، كه قيمت هر كس به قدر معلومات اوست. (5) بيدار باشيد! اينك كه زبانها آزاد و بدنها سالم، و عضوها در اختيار، و جايگاه وسيع، و مجال بسيار است و مرگ نرسيده؛ عمل كنيد.(7) هر كه سكوت كند، نجات يابد. (در جايى كه حرف زدن بى‏نتيجه باشد). (8) هر كه براى خدا تواضع كند، خدا او را رفعت دهد، و هر كه تكبر كند، خدا او را خوار كند. (9) هر كه از خطاى ديگران بگذرد، خدا از گناهش بگذرد. (10) هر كه ديگران را ببخشد، خدا او را عفو كند. (11) هر كه در مصيبت صبر كند، خدا او را عوض دهد. (12) هر كه خشم خود فرو نشاند، خدا او را اجر دهد. (13) هر كس در معاش اندازه‏گيرى كند، خدا روزيش دهد، و هر كس تبذير كند، خدا محرومش كند. (14) هر كه به‏دربار سلاطين نزديك شود، به رنج افتد. (1) هر كس در راه دفاع از مالش كشته شود، شهيد است (در صورتى كه خود را براى مال دنيا عمدا بكشتن ندهد). (2) هر كس در راه دفاع از خانواده كشته شود، شهيد است. (3) هر كس در راه دفاع از دين كشته شود، شهيد است. (4) هر كه را خدا خواسته باشد خير دهد، دانش دينى به او عنايت فرمايد. (5) هر كه مشتاق بهشت باشد، در كارهاى خير بشتابد. (6) هر كه از آتش به ترسد، از شهوات خوددارى كند. (7) هر كه در انتظار مرگ باشد، از لذتها چشم پوشد. (8) هر كه به دنيا بى‏رغبت باشد، مصيبتها بر او آسان گردد. (9) هر كه به زور و سرنيزه‏ى غلامان خود عزت جويد، خدايش ذليل گرداند. (10) هر كه با ما غش و تقلب كند، از ما نيست. (11) هر كه در امر دين ما بدعتى از خود بگذارد، مردود است. (12) هر كه به آرامى كار كند به مقصود رسد، يا اينكه نزديك شود، هر كه عجله كند خطا كند، يا به خطا نزديك شود. (13) هر كس خير بكارد، رغبت و خوشى دور نمايد، و هر كس شر بكارد، پشيمانى بدرود. (14) هر كه بداند خدا عوض مى‏دهد، سخاوتمندانه ببخشد. (15) هر كه مى‏خواهد از همه گرامى‏تر باشد، از خدا بترسد. (16) هر كه مى‏خواهد از همه بى‏نيازتر باشد، به آنچه در دست خداست مطمئن‏تر باشد، تا آنچه در دست خود است. (17) هر كه به گناهى همت گمارد، سپس صرف نظر كند، حسنه‏اى براى او بنويسند. (18) هر كه خدا خيرى باو داده، بايد آثارش در او ديده شود. (19) هر كه سخنش بسيار باشد، لغزشش فراوان باشد؛ هر كه لغزشش بسيار باشد، گناهش زياد شود؛ و هر كه گناهش زياد شود، آتش براى او بهتر است. (20) هر كه رزقى يافت، رها نكند. (21) هر كه نعمتى يافت، شكر گزارد. (22) هر كه براى كم شكر نكند، براى زياد هم شكر نمى‏كند. (23) هر كه به‏مصيبت‏زده‏اى تسليت دهد، همانند او اجر دارد.


((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) هر كه با امت من مدارا كند، خدا با وى مدارا كند. (2) هر كه عيادت مريضى كند، در كار بهشتى است. (3) هر كه با ستمگرى راه رود، مجرم است (در صورتى كه براى كمك كردن به ظلم او باشد، يا از كارمندان او محسوب شود). (4) هر كه به جمعى شبيه شود، از آنهاست (يعنى كسى كه در عقائد و كردار شبيه ملتى شود، در كيفر و جزا نيز از آنها خواهد بود). (5) هر كه علم طلب كند، خدا رزقش را كفالت كند. (6) هر كه علمش به وى سود ندهد، جهلش به او زيان رساند. (7) هر كس را عمل عقب راند، نسب جلو نبرد. (8) هر كه قاضى شود، بى‏كارد سرش بريده شده. (9) هر كه متاع خود حمل و نقل كند، تكبر ندارد. (10) هر كه شفاعت را تكذيب كند، از آن بى‏نصيب است. (11) هر كه از عمل نيك خرسند شود و از كار بد نگران، مؤمن است. (12) هر كه از خدا بترسد، (به هنگام جوانى و نيرومندى) در طاعت بكوشد، و هر كه كوشيد به منزل برسد. (13) هر كس كرامت (و شرف) آخرت خواهد، زينت دنيا فرو نهد. (14) هر كه شب زياد نماز بگذارد، روز چهره‏ى نورانى دارد. (15) هر كه دنيا را دوست دارد، به آخرت زيان رساند؛ و هر كه دل به آخرت بندد به دنيا ضرر زند. (16) هر كه قدرت خدا را سبك شمارد، خدا او را خوار كند؛ و هر كه به قدرت خدا احترام كند، خدا وى را گرامى دارد. (17) هر كس كارى را دوست دارد،- خير يا شر- مثل كسى است كه انجام داده. (18) هر كه به نام خدا به شما پناهنده شد، پناهش دهيد؛ و هر كه شما را به خدا قسم داد، و چيزى خواست، حاجتش را برآوريد. (19) هر كه از شما دعوت كرد، بپذيريد. (20) هر كه احسانى به شما كرد، تلافى كنيد؛ اگر نداشتيد دعا كنيد، به قدرى كه بدانيد جبران شده. (21) هر يك از شما به سوى طمعى مى‏رود، آهسته رود. (22) هر كه را خدا شصت سال عمر دهد، عذرى براى او نگذاشته- از جهت عمر-. (23) هر كه چون صبح كند و خيال ظلم به كسى نداشته باشد، خداوند گناهانش را بيامرزد.


((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) هر كه پرده‏ى حيا را بدرد، غيبت ندارد. (2) هر كه از كرده‏ى زشت خود بد دل باشد، خدا او را بيامرزد هر چند استغفار نكند. (3) هر كس ديدار خدا را دوست دارد، خدا ديدار او را دوست دارد؛ و هر كه لقاى حق را خوش ندارد، خدا هم ملاقات او را ناخوش دارد. (4) عالمى كه علمى از او سؤال كنند و جواب ندهد، دهانه‏ى آتشين بر دهنش زنند. (5) هر كس در خيرى به رويش گشوده شد غنيمت داند، چه خبر ندارد كى بسته مى‏شود. (6) هر كه بتواند خشم خود بكار بندد و (براى خدا) فرو نشاند، خدا (قلب) او را از امن و ايمان پر كند. (7) هر كه خواهد مزه‏ى ايمان را به چشد، مردم (صالح) را صرفا براى خدا دوست بدارد. (8) هر كه مالى از راه نامشروع به چنگ آورد، در راههاى باطل و حوادث سخت از دست بدهد. (9) هر كه از رفق و مدارا سهم خود را برده باشد، از خير دنيا و آخرت سهم برده. (10) هر كه محبت خدا را بر دوستى مردم ترجيح دهد، خدا او را از شر مردم حفظ كند. (11) هر كه دوست دارد در وسط بهشت مسكن گزيند، از اجتماع (يعنى از عقائد دينى و دستورات مذهبى مسلمين) جدا نشود. (12) هر كس بيعت پشيمانى را فسخ كند، خدا روز قيامت از لغزشهاى او بگذرد. (13) هر كه ميان مادر و فرزندى جدايى افكند، خدا در قيامت بين او و دوستانش جدايى اندازد. (14) هر كه دست تنگى را گشايش دهد، خدا دنيا و آخرت كارش را آسان كند. (15) هر كه بدهكار تهيدستى را مهلت دهد، يا قسمتى از طلب او را به او ببخشد، خدا- روزى كه سايه‏اى جز سايه‏ى خدا نيست- او را در سايه‏ى عرش جاى دهد. (16) هر كه در دنيا دو زبان داشته باشد، خدا دو زبان آتشين براى او قرار دهد. (17) هر كه بدون اجازه در نوشته‏ى ديگرى نگاه كند، گويا در آتش نگريسته. (18) هر كه امر به معروف كند، بطور معروف (خداپسند) امر كند. (19) هر كه چهل روز خود را براى خدا خالص كند، چشمه‏هاى حكمت از قلبش به زبانش جارى شود. (20) هر كه به خدا و عالم ديگر ايمان دارد، همسايه را گرامى دارد.



((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) هر كه به خدا و روز جزا ايمان دارد، سخن خير گويد يا ساكت نشيند. (2) هر كه كافرى را مسلمان كند، بهشت بر او واجب است. (3) هر كه مسلمانى را در غيابش كمك كند، خدا او را در دنيا و آخرت يارى كند. (4) هر كه يك غصه‏ى دنيا از دل برادرش بردارد، خدا يك غصه‏ى آخرت از دلش برگيرد. (5) هر كه در پى حاجت برادرش باشد، خدا در پى حاجت او باشد. (6) هر كه عيب برادرش را بپوشد، خدا در دنيا و آخرت عيوبش را به پوشاند، و مادامى كه بنده‏اى در يارى برادرش باشد، خدا ياور اوست. (7) هر كس مسجدى بسازد- و لو به قدر خوابگاه مرغ «قطا»- خدا خانه‏اى در بهشت براى او بنا كند. (8) هر كه در طلب علمى رود و بيابد دو سهم اجر دارد، و هر كه برود و نيابد يك سهم. (9) هر كه علم را وسيله‏ى شهرت قرار دهد، و گوش مردم را از آوازه‏ى علم خود پر كند، خدا در قيامت از فضيحت وى گوش مردم را پر كند، و حقير و بى‏مقدارش فرمايد. (10) هر كه عمل آخرت را وسيله‏ى تحصيل دنيا قرار دهد، در آخرت بهره‏اى ندارد. (11) هر كه را احسانى كردند، جبران نمايد؛ اگر بتواند بازگو كند كه همين شكر احسانست. (12) هر كه را احسانى كردند و جز ستايش تلافى ديگرى نتوانست، شكرگزارى كرده، و اگر كتمان كرد، ناسپاسى نموده. (13) هر كه در دنيا به نسل عبد المطلب نيكى كند، و او نتواند جبران نمايد، من در قيامت جبرانش كنم. (14) هر كه عورتى ببيند و بپوشاند، مثل كسى است كه زنده بگورى را جان داده و از قبر به در آورده. (15) هر كه اميد از غير خدا برگيرد، خدا تمام حوائج او را كفايت كند، و از راه بى‏گمان روزيش دهد؛ (16) و هر كس اميد به دنيا بندد، خدا كارش را به دنيا واگذارد. (17) هر كه به منظور ستايش مردم، معصيت خدا كند، همانا كه چشم ستايش به آنها داشته نكوهشش كنند. (18) هر كه براى رضاى خدا كارى كرد كه موجب خشم مردم است، خدا از او راضى گردد، و مردم را هم از وى خشنود گرداند؛ و هر كس براى خشنودى مردم خلاف رضاى خداكند، خدا بر او خشم گيرد، و مردم را از او ناراضى كند.



((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) هر كه در دنيا كيفر گناه ببيند (در آخرت نبيند)، خدا عادل‏تر از آن است كه بنده‏اى را دو بار كيفر دهد. (2) هر كه در دنيا خدا گناهش را عفو كرد، و وى را رسوا نكرد، (در آخرت هم مورد عفو است) خدا كريم‏تر از آن است كه از عفو خود بازگردد. (3) هر كه تقوايى نداشته باشد كه در خلوت او را از گناه منع كند، ذره‏اى از علمش در راه عبادت به كار نرفته. (4) هر كه نماز را ميان مردم نيكو گزارد، و در خلوت بد؛ به خدا اهانت كرده. (5) هر كه نمازش از كارهاى زشت و ناپسند جلوگيرى نكند، جز دورى از خدا نيفزوده. (6) هر كه مقصدى را از طريق گناه تعقيب كند، مطلوب را كمتر يابد، و در مهالك بيشتر افتد. (7) هر كس ضمير صالحى داشته باشد، خدا محبوبيتى از آن ضمير بر چهره‏ى او نثار كند كه معروف وى باشد. (8) هر كه براى كارى سوگند خورد، سپس كار بهترى پيش آمد، كفاره دهد؛ و كار بهتر را انجام دهد. (9) هر كه فرزند دخترى يابد، و به او احسان كند، همان دختر سپر آتش وى شود. (10) هر كه بدون دعوت بر سر سفره‏اى حاضر شود، چنان است كه به عنوان سرقت آمده و غارت برده. (11) هر كه برادر مسلمانى را- براى كار خيرى يا رفع مشكلى به صاحب قدرتى برساند- خدا روزى كه قدمها مى‏لغزد، او را در عبور از صراط يارى كند. (12) هر كه مهمان قومى شد، بدون اجازه‏ى آنان روزه‏ى مستحب نگيرد. (13) هر كه از بدعتگزارى جلوگيرى كند، خداوند قلبش را از امن و ايمان پر كند. (14) هر كس به بدعتگزارى اهانت كند، خدا روز وحشت بزرگ او را ايمن دارد. (15) هر كه سلامت بدن، و امنيت خاطر، و غذاى يك روزش را داشته باشد؛ گويا همه‏ى دنيا را دارد. (16) هر كس زمام يكى از كارهاى مسلمانان را بدست گيرد، و خدا درباره‏ى او خير خواهد، معاون صالحى براى او بگمارد؛ كه اگر (خدا را) فراموش كرد تذكرش دهد، و اگر متذكر بود كمكش كند. (17) هر كس در معاشرت به مردم ستم نكرد، و دروغ نگفت، و خلف وعده ننمود از كسانى است كه در جوانمرديش كامل وعدالتش ظاهر، و برادرى با او واجب و غيبتش حرام است.



((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) هر كس زبان و فرج خود را نگهدارد، وارد بهشت شود. (2) هر كس عمدا دروغى بمن به بندد جايش دوزخ است.(4) بهشت در لفافه‏اى از ناملايمات است، و دوزخ در لفافه‏اى از شهوت. (5) محبت خدا بر آنكس كه در غضب حلم كند، واجب است. (6) من با گفتارهاى جامع مبعوث شده‏ام (يعنى سخنانى كه جامع علوم و اخلاق و حكمت است). (7) روز قيامت، مردم بر طبق نيتهاى خود مبعوث شوند. (8) خدا رحمت كند آنرا كه زبانش را اصلاح كند. (9) رحمت خدا بر آن كه يا سخن سودمند گويد، يا ساكت نشيند. (10) رحمت خدا بر افرادى از امت من كه هنگام وضو، و بعد از غذا خلال كنند. (11) خدا نخواسته كه بنده‏ى (خالص) خود را جز از راه بى‏گمان روزى دهد. (12) فقر در آستانه‏ى كفر است، و حسد چنان است كه گويى تقدير را دگرگون كند. (13) هر كه مردم را شناخت گرفتار بلا شود، و هر كه نشناخت آسوده زيست كند. (14) هر خوى در مؤمن ممكن است باشد مگر خيانت، و دروغ در امر دين. (15) (شما مردم) ساختمانها بنا مى‏كنيد كه در آن ننشينيد، و مالها مى‏اندوزيد كه آنرا نخوريد، و به چيزهايى اميد مى‏بنديد كه به آنها نرسيد. (16) چه كسان كه چاشتگاه زنده‏اند و روز را به پايان نرسانند، و يا در انتظار فردا هستند و به آن نرسند. (17) عجب است از آن غافلى كه مورد غفلت نيست (او از خدا غافل است و خدا از او غافل نيست). (18) عجب است از آن كه دل به دنيا بسته، و مرگ در پى اوست. (19) عجب دارم از آن كه دهان را از خنده چاك مى‏دهد، و نمى‏داند خدا از او راضى است يا نه.





((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) اى عجب! كل العجب! از آنكه به زندگى جاودان عقيده‏مند است، و براى اين سراى سر تا پا فريب مى‏كوشد. (2) كار مؤمن عجيب است: بخدا سوگند! هيچ تقديرى جز خير، خدا درباره‏ى او نكند. (3) قيامت نزديك شده و مردم جز حرص به دنيا نيفزوده‏اند، (4) مردان صالح يكى پس از ديگرى مى‏روند تا آنجا كه جز فرومايگان و اوباش نمانند، كسانى كه خدا را به آنان اعتنايى نيست. (5) شما خار را در چشم برادرتان مى‏بينيد، و شاخه را در چشم خود نمى‏بينيد! (6) اين خيانتى بزرگ است كه سخنى براى برادرت بگويى، او ترا تصديق كند و تو دروغگو باشى. (7) (رفتار ما چنان است كه) گويا (در دنيا) حق براى ديگران است و مرگ هم براى آنان نوشته شده، و گويا آن مردگان كه مشايعتشان مى‏كنيم مسافرانند كه بزودى برگردند، تنشان را به خاك مى‏سپاريم و ميراثشان را مى‏خوريم، گويى ما پس از آنها جاويديم؛ هر نصيحتگويى را فراموش كرده‏ايم، و گويا از هر حادثه‏اى در امانيم. (8) خوشا به حال آن كه اشتغال به عيوب خود از عيوب ديگران بازش دارد، و مالى كه بدست آورده در غير گناه صرف كند، با اهل فقه و حكمت درآميزد، و از اهل ذلت و گناه كناره گيرد. (9) خوشا به حال آن كه در نظر خويش بى‏مقدار باشد، خوى خوش داشته باشد، مازاد مال را بخشش كند، و مازاد سخن را نگه دارد، سنتهاى اسلام براى او كافى باشد؛ و به بدعت نگرايد. (10) خوشا به حال آن كه كسبى پاك و باطنى شايسته، و ظاهرى گرامى داشته باشد، و شرش را از مردم دور كند. (11) خوشا به حال آن كه به علمش عمل كند. (12) اى آدمى‏زاده! تو بقدر كفايت دارى و دنبال بيشتر ميروى كه موجب طغيان است، نه به كم قناعت مى‏كنى، نه از زياد سير ميشوى. (13) خوشا به حال آنكه به اسلام هدايت يابد، رزقى به حد كفاف داشته باشد و قناعت ورزد. (14) يك صفت در هر كه باشد دنيا و آخرت مطيع فرمان او شود، و در بهشت جاويد سعادت تقرب به حق يابد؛ گفتند: يا رسول اللّه‏چه صفتى است؟ فرمود: تقوا، هر كه خواهد از همه عزيزتر باشد از خدا بپرهيزد، سپس حضرت اين آيه را خواند: «هر كه از خدا بترسد خدا براى او راهى بگشايد و از راه بى‏گمان روزيش دهد».





((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) سر جمع خيرات، ترس خداست. (2) كشتى را تجديد كنيد كه دريا ژرف است، نيرو را تجديد كنيد كه راه دور است. (3) با هواى نفس بجنگيد تا بر خود مسلط شويد! (4) مرگ فرا رسيد و جز اعمال خيرى كه فرستاده‏ايد چيزى سود ندهد؛ مرگ رسيد و جز نكوكارى‏ها كه پيش فرستاده‏ايد چيزى بى‏نيازتان نكند. (5) بر سر شهوات با نفس بجنگيد، تا حكمت قلبتان را فرا گيرد، (6) با كم كردن خوراك جهاد با نفس كنيد تا فرشتگان به شما نزديك و شياطين دور شوند. (7) خشكى چشم، اثر سختى قلب است. (8) حرص به دنيا علامت نفاق است. (9) نشستن با عائله از اعتكاف در اين مسجد من نزد خدا محبوب‏تر است (جائيكه با الفت و انس آنها را خوشدل كند و با اخلاق و ادب نيكو، تربيت دهد). (10) خداوند اخلاق پاك را وسيله‏ى پيوند خود قرار داده، اين (فضيلت) براى شما بس كه به يك خوبى كه متصل به خداست تمسك جوييد. (11) با نيكان همنشينى كن كه اگر كار خير كنى ستايشت كنند، و اگر به خطا روى تذكرت دهند. (12) اين گناه براى مرد (مسلمان) بس كه آبروى برادرش را ببرد، (13) و اين شر براى او بس كه برادرش را تحقير كند. (14) قطع طمع بر هر قلبى كه محبت دنيا دارد ممتنع است. (15) پرهيزگارى، بر هر دلى كه شيفته شهوات باشد امكان ندارد. (16) هر دلى كه آلوده به شهوات باشد محروم است از اين كه در ملكوت آسمانها پرواز كند. (17) اين فضيلت در امر دين براى شخص كافى است كه بسيار مراقب نماز باشد. (18) از دروغگويى همين بس كه هر چه شنيدى نقل كنى. (19) از نادانى همين بس كه هر چه مى‏دانى اظهار كنى. (20) احترام عالمى كه به علمش عمل كند، چون احترام شهدا و صديقين است. (21) بهترين شما كسى است كه همه‏ى همت و كوشش را صرف آخرت كند. (22) بهترين‏شما كسى است كه به فقر راضى باشد، از مردم كناره گيرد، و دين و تقوايش را نگه دارد (در صورتى كه در معاشرت آنها خود فاسد مى‏شود و قدرت اصلاح ديگران را هم ندارد).





((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) بهترين فرد شما كسى است كه خدا او را كمك كند تا مالك خويشتن شود. (2) از همه بهتر آن است كه سرعت سير عمر را بداند و آماده‏ى رفتن شود. (3) بهترين شما كسى است كه ديدارش شما را به ياد خدا افكند. (4) بهتر از همه كسى است كه گفتارش علم شما را بيفزايد. (5) بهترين شما كسى است كه شما را به كار خير دعوت كند. (6) بهترين شما كسى است كه به فقر راضى باشد و دنيا را مادون شأن خود داند و از آن اعتراض كند. (7) بهترين شما كسى است كه از عيب خالى باشد. (8) بهترين شما كسى است كه از گناه كناره گيرد. (9) بهترين اعمال شما آنست كه آخرت را اصلاح كند. (10) بهترين كارهاى خير آنست كه دائم باشد، هر چند كم باشد. (11) بهترين برادران كسى است كه با شما در كارهاى اخروى مساعدت كند. (12) بهترين امت من كسى است كه به دنيا بى‏علاقه و به آخرت علاقمند باشد. (13) بهترين برادران شما، كسى است كه عيوبتان را تذكر دهد. (14) بهترين استغفارها- نزد خدا- دست كشيدن از گناه و پشيمانى است. (15) بهترين بندگان، كسانى هستند كه براى انجام عبادات مراقب خورشيد و ماه‏اند (يعنى در انتظار وقت نماز و روزه‏اند). (16) بهترين برادران، كسى است كه ترا در عبادت كمك كند و از معصيت بازدارد و دستور تحصيل رضاى پروردگار دهد. (17) بطورى كه ملكوتيان بمن گفته‏اند: بهترين امت من مردمى هستند كه در انتظار از رحمت خدا خرسند باشند، و در خلوت از عذاب دردناك وى بگريند. (18) بهترين مسلمانان كسى است كه قناعتش زياد و عبادتش نيكو باشد، و همت را در راه آخرت صرف كند. (19) بهترين امت من كسى است كه جوانى را در طاعت خدا بگذراند، دل از لذت دنيا برگيرد و در آخرت آويزد، تا خدا بالاترين درجات بهشت را به وى پاداش دهد.





((برگرفته از کتاب نصایح))

[NIMA.N]

(1) بهترين بندگان- نزد خدا- كسى است كه توكل و تسليمش بيشتر باشد. (2) بهترين امت من كسى است كه نه چندان نعمت يابد كه طغيان كند، نه چندان تهيدست باشد كه گدايى كند. (3) بهترين امت من كسى است كه چون با وى رفتار جاهلانه كنند تحمل كند، و چون جنايتى بيند چشم پوشد، و چون آزارش دهند صبر كند (يعنى به بزرگى درگذرد و انتقام نگيرد مگر آنجا كه طرف سوء استفاده كند). (4) ميانجى‏گرى كنيد تا اجر يابيد، سفر كنيد تا صحت و غنيمت يابيد، (5) سهل انگار باشيد و سختگيرى نكنيد. (6) علم را با نوشتن مهار كنيد. (7) قرض را كم كنيد تا آزاد زندگى كنيد، گناه كم كنيد تا مرگ برايتان آسان گردد. (8) پرهيزگار باش تا عابدترين مردم باشى، قانع باش تا شاكرترين مردم باشى، آنچه براى خود مى‏خواهى براى مردم بخواه تا مؤمن باشى، (9) با همسايه خوشرفتارى كن تا مسلمان باشى، با رفيق و همنشين نيكى كن تا مؤمن باشى، به واجبات دينى عمل كن تا عابد باشى، به قسمت الهى راضى باش تا زاهد و پارسا باشى. (10) از مال مردم طمع برگير تا همه ترا دوست بدارند، از دنيا علاقه برگير تا خدا دوستت بدارد. (11) در دنيا چون غريب و مسافر زندگى كن، و خود را جزء مردگان شمار. (12) آنچه اطمينان ندارى فرو نه و مطالب اطمينان بخش را درياب. (13) برادرت را يارى كن ظالم باشد يا مظلوم، (ظالم را جلوگيرى كن و مظلوم را نصرت ده) (14) به اهل زمين رحم كن تا اهل آسمان به تو رحم كنند. (15) سهل‏گير باش تا بر تو سهل گيرند. (16) شاداب وضو بگير تا عمرت دراز شود. (17) بر اهل خانه‏ات سلام كن تا بركت خانه زياد گردد. (18) تا بتوانى از خواهش و تمنا خوددارى كن. (19) حق را بگو اگرچه تلخ باشد. (20) هر كجا هستى از خدا بترس. (21) بدنبال گناه عبادتى كن تا آنرا محو كند. (22) با مردم به خوش خويى رفتار كن. (23) صله رحم كنيد هر چند به يك سلام. (24) براى يكديگر هديه فرستيد تا محبتها زياد شود. (25) جهاد كنيد تا فرزندانتان مجد و عظمت يابند. (26) از لغزش بزرگان چشم بپوشيد. (27) هديه فرستيد تا كينه‏ها برطرف شود.




((برگرفته از کتاب نصایح))