کافه شعر<<

[javad jan]

عمر چون رودی خروشان، وه چه آسان میرود
آرزوها مانده بر دل، او شتابان میرود

لحظه ها رفت و من اندر خواب و رویا مانده ام
عمر چون کاهی سبک، همراه طوفان میرود

آرزوهایم چو گل، بر شاخه ای نشکفته ماند
در گلستان جهان عمرم بدینسان میرود

ناگهان تا موی خود را دیدم اندر آینه
من یقین کردم، جوانی چون بهاران میرود

تاجر خوبی نبودم من به بازار جهان
اینچنین دادوستدهایم به خسران میرود

گر نگیرد آدمی لعلی ازین بحر گران
سوی ساحل بادلی زارو پریشان میرود

گر بگردد رهروی هر هفت شهر عشق را
همچو عطاراست و شادان و غزلخوان میرود

در هیاهوی جهان، گم گشت آهنگ زمان
هر که نشنیدست آن، آخر پشیمان میرود

[javad jan]

چشم های من و تو آینه ی درد همند
شانه های من و تو شانه که نه!کوه غمند

چشم های تو عظیمند و پر از درد عمیق
از همین روی برای دل من محترمند

هر چه چشمان تو آواز صلابت بشوند
باز می خوانمشان باز عزیز دلمند

خنده ها را همه ققنوس شررساز بکن
تا به خاکستر من روح دوباره بدمند

تو هم از درد بگویی به کجا تکیه کنم؟
با ستون های خرابی که از اندوه خمند

چشم در چشم هم از راه بگوییم و امید
چشم های من و تو آینه تالار همند...

[javad jan]

[javad jan]

شیشه ای می شکند...یک نفر می پرسد:چرا شیشه شکست؟


مادر می گوید:شاید این رفع بلاست!

یک نفر زمزمه کرد...باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان امد.شیشه پنجره را زود شکست

کاش امشب که دلم مثل ان شیشه مغرور شکست.عابری خنده کنان می امد...تکه ای از ان برمی داشت ...مرهمی بر دل تنگم می شد...

اما امشب دیدم ...هیچ کس هیچ نگفت...غصه ام را نشنید...

از خودم پرسیدم:ایا ارزش قلب من از شیشهء پنجره هم کمتر است؟

دل سخت شکست اما ...هیچ کس.هیچ نپرسید و نگفت...

چرا؟؟؟

[javad jan]

صبحانه ام تکه ای ابر است

با پنیر کپک زده هلندی

پشت میز نشسته

به روزهای نیامده فکر می کنم

نگاهم از پنجره می گذرد و

مثل کبوتری زخمی

به پرواز در می آید

کمی دورتر

در چاه دودکش کارخانه ای سقوط می کند

آیا

در این دنیا

خبر خوشی نیست که مرا خوشحال کند!؟

[javad jan]

چشـم دل باز كن كه جان بـینی
آنچه نادیدنی اســـت آن بینی
گر به اقـــــلــیم عشــــق رو آری
هـمــه آفــاق گلســـتان بینی
آنـچه نـشنیده گوش آن شـنوی
وانچه نادیده چشـــم آن بینی
تا بــه جـایی رســاندت كه یكی
از جــهـــان و جــهــانیان بینی
با یكی عشــق ورز از دل و جان
تا به عیـن الیقین عیـان بینی
كه یكی هست و هیچ نیست جز او
وحـــــــــده لا الــــــــــه الا هــــــــــــو

[javad jan]

سرچشمه رويش هايي دريايي پايان تماشايي
تو تراويدي باغ جهان تر شد ديگر شد
صبحي سر زد مرغي پر زد يك شاخه شكست خاموشي هست
خوابم برد خوابي ديدم تابش آبي در خواب لرزش برگي در آب
اين سو تاريكي مرگ آن سو زيبايي برگ اينها چه آنها چيست ؟ انبوه زمان چيست ؟
اين مي شكفد ترس تماشا دارد آن مي گذرد وحشت دريا دارد
پرتو محرابي مي تابي من هيچم : پيچك خوابي بر نرده اندوه تو مي پيچم
تاريكي پروازي روياي بي آغازي بي موجي بي رنگي درياي هم آهنگي

[javad jan]

سراپا اگر زرد پژمرده ایم

ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی ، لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده ایم

اگر داغ دل بود ، ما دیده ایم

اگر خون دل بود ، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است ، آورده ایم

اگر داغ شرط است ، ما برده ایم

اگر دشنه ی دشمنان ، گردنیم !

اگر خنجر دوستان ، گرده ایم !

گواهی بخواهید ، اینک گواه :

همین زخمهایی که نشمرده ایم !

دلی سربلند و سری سر به زیر

از این دست عمری به سر برده ایم

[javad jan]

جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیــــــــــــــــــــ ــم لاجرم ز خیال

دگر بگوش فراموش عهد سنگین دل
پیام ما که رساند مگرنسیـــــــــــــــــــ م شمال

غزال اگر به کمند اوفتد عجب نبود
عجب فتادن مرد است در کمنــــــــــــد غزال

جماعتی که نظـــــــــــر را حرام می گویند
نظر حرام بکردند و خــــــــــــــــون خلق حلال

به خاکپای تو داند که تا ســـــــــــرم نرود
ز سر به در نرود همچنان امیــــــــــــــــد وصال

به ناله کار میسر نمی شود سعدی
ولیک ناله ی بیچارگان خوشست بنـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــال

[javad jan]

بی همگان بسر شود، بی تو بسر نمی شود
داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود
دیدۀ عقل مست تو، چرخه چرخ پست تو
گوش طرب بدست تو، بی تو بسر نمی شود
جان ز تو جوش می کند، دل ز تو نوش می کند
عقل خروش می کند، بی تو بسر نمی شود
خمر من و خمار من، باغ من و بهار من
خواب من و قرار من، بی تو بسر نمی شود
جاه و جلال من تویی، ملکت و مال من تویی
آب زلال من تویی، بی تو بسر نمی شود
گاه سوی وفا روی، گاه سوی جفا روی
آن منی کجا روی؟ بی تو بسر نمی شود
دل بنهند، بر کنی، توبه کنند، بشکنی
این همه خود تو می کنی، بی تو بسر نمی شود
بی تو اگر بسر شدی زیر جهان زبر شدی
باغ ارم سقر شدی، بی تو بسر نمی شود
گر تو سری قدم شوم، ور تو کفی علم شوم
ور بروی عدم شوم، بی تو بسر نمی شود
خواب مرا ببسته ای نقش مرا بشسته ای
وز همه ام گسسته ای بی تو بسر نمی شود
گر تو نباشی یار من گشت خراب کار من
مونس و غمگسار من! بی تو بسر نمی شود
بی تو نه زندگی خوشم، بی تو نه مردگی خوشم
سر ز غم تو چون کشم؟! بی تو بسر نمی شود
هر چه بگویم، ای سند، نیست جدا ز نیک و بد
هم تو بگو به لطف خود بی تو بسر نمی شود