کافه شعر<<

[javad jan]

رخصت زیستن را دست بسته، دهان بسته گذشتم
دست و دهان بسته گذشتیم
و منظر جهان را
تنها
از رخنه ی تنگ چشمی ی حصار شرارت دیدیم و
اکنون
آنک در کوتاه بی کوبه در برابر و
آنک اشارت دربان منتظر!
دالان تنگی را که در نوشته ام
به وداع
فراپشت می نگرم:
فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود
اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.
به جان منت پذیرم و حق گزارم!
چنین گفت بامداد خسته.

[javad jan]

هر که مجموع نباشد به تماشا نرود
یار با یار سفرکرده به تنها نرود

باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش
صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود

بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست
کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود

هرگز اندیشه یار از دل دیوانه عشق
به تماشای گل و سبزه و صحرا نرود

به سر خار مغیلان بروم با تو چنان
به ارادت که یکی بر سر دیبا نرود

با همه رفتن زیبای تذرو اندر باغ
که به شوخی برود پیش تو زیبا نرود

گر تو ای تخت سلیمان به سر ما زین دست
رفت خواهی عجب ار مورچه در پا نرود

باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
که در ایام گل از باغچه غوغا نرود

همه عالم سخنم رفت و به گوشت نرسید
آری آن جا که تو باشی سخن ما نرود

هر که ما را به نصیحت ز تو می‌پیچد روی
گو به شمشیر که عاشق به مدارا نرود

ماه رخسار بپوشی تو بت یغمایی
تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود

گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند
هر که او را غم جانست به دریا نرود

سعدیا بار کش و یار فراموش مکن
مهر وامق به جفا کردن عذرا نرود

[javad jan]

اگر داغ دل بود، ما ديده ايم
اگر خون دل بود، ما خورده ايم
اگر دل دليل است، آورده ايم
اگر داغ شرط است، ما برده ايم!
اگر دشنة دشمنان، گردنيم !
اگر خنجر دوستان، گرده ايم
گواهي بخواهيد، اينك گواه !
همين زخمهايي كه نشمرده ايم
دلي سر بلند و سري سر به زير
از اين دست عمري به سر برده ايم
سراپا اگر زرد و پژمرده ايم
ولي دل به پاييز نسپرده ايم
چو گلدان خالي، لب پنجره

پر از خاطرات ترك خورده ايم...

[javad jan]

چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس
رو که ازین دلبران کار تو داری و بس

با رخ تو کیست عقل جز که یکی بلفضول
با لب تو کیست جان جز که یکی بلهوس

کفر معطل نمود زلفت و دین حکیم
نان موذن ببرد رویت و آب عسس

با رخ و با زلف تو در سر بازار عشق
فتنه به میدان درست عافیت اندر حرس

روی تو از دل ببرد منزلت و قدر ناز
موی تو از جان ببرد توش و توان و هوس

جزع تو بر هم گسست بر همه مردان زره
لعل تو در هم شکست بر همه مرغان قفس

در بر تو با سماع بی خطران چون نجیب
بر در تو با خروش بی خبران چون جرس

دایه‌ی تو حسن نست میبردت چپ و راست
سایه‌ی تو عشق ماست میدودت پیش و پس

هستی دریای حسن از پی او همچنان
نعل پی تست در تاج سر تست خس

کرد مرا همچو صبح روی چو خورشید تو
تا همه بی جان زنم در ره عشقت نفس

تا به هم آورد سر آن خط چون مورچه
بر همه چیزی نشست عشق تو همچون مگس

جان همه عاشقان بر لب تو تعبیه‌ست
ای همه با تو همه بی‌لب تو هیچکس

انس سنایی بسست خاک سر کوی تو
نور رخ مصطفا بس بود انس انس

[javad jan]

ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
حق نگه دار که من می‌روم الله معک

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن
کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم
وعده از حد بشد و ما نه دو دیدیم و نه یک

بگشا پسته خندان و شکرریزی کن
خلق را از دهن خویش مینداز به شک

چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک

چون بر حافظ خویشش نگذاری باری
ای رقیب از بر او یک دو قدم دورترک

[javad jan]

گل گلدون من شکسته در باد
تو بيا تا دلم نکرده فرياد
گل شب بو ديگه شب بو نمي‌ده
کي گل شب‌بو رو از شاخه چيده

گوشه‌ي آسمون، پل رنگين کمون
من مثل تاريکي، تو مثل مهتاب
اگه باد از سر زلف تو نگذره
من مي‌رم گم مي‌شم تو جنگل خواب

گل گلدون من، ماه ايوون من
از تو تنها شدم تو جنگل خواب
گل هر آرزو، رفته از رنگ و بو
من شدم رودخونه دلم يه مرداب

آسمون آبي مي‌شه، اما گل خورشيد
رو شاخه‌هاي بيد، دلش مي‌گيره
دره مهتابي مي‌شه، اما گل مهتاب
از برکه هاي آب بالا نميره

تو که دست تکون مي‌دي
به ستاره جون مي‌دي
مي‌شکفه گل از گل باغ
وقتي چشمات هم مياد
دو ستاره کم مياد
مي‌سوزه شقايق از داغ

گل گلدون من، ماه ايوون من
از تو تنها شدم تو جنگل خواب
گل هر آرزو، رفته از رنگ و بو
من شدم رودخونه دلم يه مرداب

[javad jan]

حرف های نگفته ای دارم؛ حرف های نگفته ای داری
از سرت دست بر نمی دارم؛ از دلم دست بر نمی داری


شعر و باران و هر چه نا ممکن، در نگاه تو شکل می گیرد
من تو را عاشقانه می میرم، تو اگر عاشقانه بگذاری

باز هم چتر و کوچه و باران، هق...هق بادهای سرگردان
حجم سیال سایه یی در مه، تلی از عقده های تکراری

آه! بگذار بگذریم از من؛ تو بگو بر سرت چه آوردی؟
مثل این ابرهای دم کرده، با خود و من تو در کلنجاری


من هنوز آن غروب یادم هست؛ گریه های تو خوب یادم هست
در تب شوق و شرم و اشک و غرور، گفتی آهسته دوستم داری؟

امشب از شعر و گریه سرشارم، حس و حالی نگفتنی دارم
حس و حالی نگفتنی دارم، آری، آری، عزیز من!..... آری

شعر، این شهوت مقدس من، در نگاه تو نطفه می بندد
کوچه چیزی بزرگ کم دارد - جای خالیه چشم تو ....... باری

خوب من! واقفم که ممکن نیست، چشم های تو را ببینم باز
هی مخواه از تو دست بردارم، ....... تو مگر از دلم خبر داری؟!

[javad jan]

دردی اگر داری و هم دردی نداری
با چاه آن را در میان بگذار!
با چاه!
غم روی غم اندوختن دردی است جانکاه
گفتند این راپیش ازین، اما نگفتند،
گر همرهان در چاهت افکندند و رفتند
آنگاه دردت را کجا فریاد کن،
آه!

(فریدون مشیری)

[javad jan]

چشم رضا و مرحمت بر همه باز ميكنی
چونكه به بخت ما رسد اين همه ناز ميكنی

ای كه نيازموده ای صورت حال بيدلان
عشق حقيقتست اگر حمل مجاز می كنی

ای كه نصيحتم كنی كز پی او دگر مرو
در نظر سبكتكين عيب اياز می كنی

پيش نماز بگذرد سرو روان و گويدم
قبله ی اهل دل منم سهو نماز می كنی

دی به اميد گفتمش داعی دولت توام
گفت دعا به خود بكن گر به نياز می كنی

گفتم اگر لبت گزم می خورم و شكر مزم
گفت خوری اگر پزم قصه دراز می كنی

سعدی خويش خوانيم پس به جفا برانيم
سفره اگر نمينهی در به چه باز می كنی؟

[javad jan]

موعظه غوک

در هجوم تشنگی در سوز خورشید تموز
پای در زنجیر خاک تفته می نالد گون:
"روزها را میکنم پیمانه با آمد،شدن"
غوک نیزاران لای و لوش گوید در جواب:
"چند و چند این تشنگی؟خود را رها کن همچو ما
پیش نه گامی و جامی نوش و کوته کن سخن"
بوته خشک گون در پاسخش گوید:"خمش!
پای در زنجیر،خوشتر،تا که دست اندر لجن"

(دکتر شفیعی کدکنی)