کافه شعر<<

[javad jan]

امشب نمیدانم چرا دل بی قراری میکند

امشب دلم دوری مدام از هوشیاری میکند

دائم کنار خم می پیمانه داری میکند

گویا نظر بر عارض سیمین عزا داری میکند

کو اینچنین مستانه بر لب میکشد پیمانه را

سر میکشد پیمانه را مات است او جانانه را

تنها نه این دل سر خوش از میلاد جانان آمده

شوری قریب از یمن او در ملک امکان آمده

هر اندلیب از عشق او مست و غزل خوان آمده

هر غنچه ای از شوق او مسرور و خندان آمده

خوانند ذرات جهان با صد شرف این نغمه را

شد عید میلاد گل زهرا و ختم الاوصیا

فردا زمین پر غلغله از هور و قلمان میشود

چون وجه رب العالمین فردا نمایان میشود

فریاد یا مهدی به پا تا عرش رحمان میشود

بر عرش دلها یوسفی فردا سلیمان میشود

[simin71]

به انگشت نخی خواهم بست

تا فراموش، نگردد فردا
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم، در دل
لحظه را در یابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی خودم، عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتما
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست
یاد من باشد فردا حتما
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی......

[simin71]

باید امشب بروم...
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم

هیچ چشمی،
عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه‎ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه‎ی یک ابر دلم می‎گیرد...

چیزهایی هم هست؛
لحظه هایی پر اوج
باید امشب بروم!
باید امشب چمدانی را
که به اندازه‎ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی‎واژه که همواره مرا می‎خواند

یک نفر باز صدا زد: سهراب!
کفشهایم کو؟

[javad jan]

هر جا چراغي روشنه

از ترس تنها بودنه

اي ترس تنهائي من

اينجا چراغي روشنه

[l832l]

تو این شعر دلم برا فرهاد سوخت

ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯽ ﻣﺮﺩ ﺯ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﻫﺎﺩ
ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﮐﺮﺩﻡ

---------------------
فرخی یزدی
---------------------

[javad jan]

نردیست جهان که بردنش باختن است
نرادی او به نقش کم ساختن است

دنیا بمثل چو کعبتین نرد است
برداشتنش برای انداختن است

[l832l]

کودکان دیوانه ام خوانند و پیران ساحرم
من تفرجگاه ارواح پریشان خاطرم
خانه متروکم از اشباح سرگردان پر است
آسمانی ناگریز از ابرهای عابرم
چون صدف در سینه مروارید پنهان کرده ام
دردل خود مومنم ،در چشم مردم کافرم
گرچه یک لحظه ست از ظاهر به باطن رفتنم
چند صد سال است راه از با طنم تا ظاهرم
خلق می گویند:ابری تیره درپیرا هنی ست
شاید ایشان راست می گویند، شاید شاعرم
مرگ درمان من است از تلخ و شیرینش چه باک
هرچه باشد ناگریزم هرچه باشد حاضرم

فاضل نظری

[javad jan]

وقتي به دنيا ميام، سياهم، وقتي بزرگ ميشم، سياهم،

وقتي ميرم زير آفتاب، سياهم، وقتي مي ترسم، سياهم،

وقتي مريض ميشم، سياهم، وقتي مي ميرم، هنوزم سياهم...

و تو، آدم سفيد،

وقتي به دنيا مياي، صورتي اي، وقتي بزرگ ميشي، سفيدي،

وقتي ميري زير آفتاب، قرمزي، وقتي سردت ميشه، آبي اي،

وقتي مي ترسي، زردي، وقتي مريض ميشي، سبزي،

و وقتي مي ميري، خاکستري اي...

و تو به من ميگي رنگين پوست؟؟؟........

[simin71]

دلم تنگ است...

دلم اندازه حجم قفس تنگ است...
سکوت از کوچه لبریز است...
صدایم خیس و بارانیست...

نمیدانم چرا در قلب من پاییز طولانیست.....

[javad jan]

لحظه ای خاموش ماند ، آنگاه

بار دیگر سیب سرخی را که در کف داشت

به هوا انداخت

سیب چندی گشت و باز آمد

سیب را بویید

گفت

گپ زدن از آبیاریها و از پیوند ها کافیست

خوب

تو چه می گویی ؟

آه

چه بگویم ؟ هیچ

سبز و رنگین جامه ای گلبفت بر تن داشت

دامن سیرابش از موج طراوت مثل دریا بود

از شکوفه های گیلاس و هلو طوق خوش آهنگی به گردن داشت

پرده ای طناز بود از مخملی گه خواب گه بیدار

با حریری که به آرامی وزیدن داشت

روح باغ شاد همسایه

مست و شیرین می خرامید و سخن می گفت

و حدیث مهربانش روی با من داشت

من نهادم سر به نرده ی آهن باغش

که مرا از او جدا می کرد

و نگاهم مثل پروانه

در فضای باغ او می گشت

گشتن غمگین پری در باغ افسانه

او به چشم من نگاهی کرد

دید اشکم را

گفت

ها ، چه خوب آمد به یادم گریه هم کاری است

گاه این پیوند با اشک است ، یا نفرین

گاه با شوق است ، یا لبخند

یا اسف یا کین

و آنچه زینسان ، لیک باید باشد این پیوند

بار دیگر سیب را بویید و ساکت ماند

من نگاهم را چو مرغی مرده سوی باغ خود بردم

آه

خامشی بهتر

ورنه من باید چه می گفتم به او ، باید چه می گفتم ؟

گر چه خاموشی سر آغاز فراموشی است

خامشی بهتر

گاه نیز آن بایدی پیوند کو می گفت خاموشی ست

چه بگویم ؟ هیچ

جوی خشکیده ست و از بس تشنگی دیگر

بر لب جو؛ بوته های بار هنگ و پونه و ختمی

خوابشان برده ست

با تن بی خویشتن ، گویی که در رویا

می بردشان آب ،‌ شاید نیز

آبشان برده ست

به عزای عاجلت ای بی نجابت باغ

بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد

هر چه هر جا ابر خشم از اشک نفرت باد آبستن

همچو ابر حسرت خاموشبار من

ای درختان عقیم ریشه تان در خاکهای هرزگی مستور

یک جوانه ی ارجمند از هیچ جاتان رُست نتواند

ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود

یادگار خشکسالی های گردآلود

هیچ بارانی شما را شست نتواند

مهدی اخوان ثالث ( م. امید)