یک خط برای کسی که دوسش دارم ....

[javad jan]

تکه سنگی برمی‌داری
به خون تراش‌اش می‌دهی
با چشم‌های هومر صیقل‌اش می‌دهی
و با نور جلایش
تا مکعبی کامل از کار درآید
آن‌گاه مدام می‌بوسی‌اش
با دهان‌ خود، با دهان دیگران
حتی با دهان دختر شاه پریان
بعد چکشی برمی‌داری
و ناگهان گوشه‌ای از آن را می‌شکنی
همه، آری، بی‌تردید همگان خواهند گفت
چه مکعب کاملی می‌بود این جهان
تنها اگر آن گوشه‌ی شکسته در کار نبود.

[javad jan]

آرام آرام به واژه‌ای بدل شد
به دسته‌های روح بر باد
دلفینی در موج ابروانم
سنگی که بر آب حلقه می‌سازد
ستاره‌ای در دل زانوانم
آسمانی در میان شانه‌ام
و منی در من.

[javad jan]

با من بيا. می‌کوشم زود
نشانت بدهم
عروسی يک پروانه را، نقاشی شده
بر چرخ‌های يک لکوموتيو.
بيا از دودکش لکوموتيو آويزان شويم
تا درس آناتومی ببينيم
امروز آن‌ها واژه‌ای را تشريح خواهند کرد
هرچند ممنوع است.
می‌خواهی زنده بمانی؟ هيچ‌چيز آسان‌‌تر نيست
با من بيا
و تکرار کن...
مرور کن با خودت:
ما پروانه‌ايم
ما پروانه‌ايم.

[javad jan]

آن‌چه از شاعران به جا می‌ماند
هميشه از زمان، گناه و تبعيد زخم خورده‌است.
صادق‌ترینشان
ناشناس‌ترين، خاموش‌ترين و عاشق‌ترين
چیزی به تو تحميل نمی‌کند: نه با تصويرش
نه با تمسخر و تسلی، نه حتی با عشق
در حضور، او در غیاب است.
و پيکاسو، وقتی آدم برفی می‌ساخت،
خوب فهميد که جاودانگی هنر
در زمان، گناه و تبعيد است
که خورشيد بايد آن را
با اشک‌ها، چشمه‌ها، رودخانه، دريا و عدم نجات دهد.

[javad jan]

می‌خواهی ای رز
جلوه‌ی مضاعف هدایایمان باشی؟
هدیه‌ای که با تو تا مرز خوشبختی می‌رود
آیا باز پس می‌گردد؟

تو را بارها دیده‌ام، خشک و خوشبخت
- هر گلبرگ خلعتی‌ست –
در جعبه‌ای معطر، کنار طره‌ی گیسویی
یا لای کتابی که بارها تنهایی خوانده‌ایم.

[javad jan]

چنان از حضورت سرشارم
رز شکفته
که دلدادگی، تو را
به سرخوشی جانم می‌کشد.

عطر تو را چنان چون تمامیت زندگی
به سینه فرو می‌برم
و خودم را یاری می‌پندارم
به کمال.

[javad jan]

بعد از اینکه تمام روز باد می‌وزد
شب در آرامشی ابدی
چون نگاری رام در می‌رسد.

همه چیز آرام می‌شود، پاک...
نور و طلا در افق می‌انبارد
نقش برجسته‌ی زیبای ابرها.

[javad jan]

پنجره‌ی من است این،
هم‌اینک آرام‌آرام از خواب برخاسته‌ام.
خیال آن به سرم بود که شناور شوم.
تا زندگانی‌ام به کدام اقصا می‌رسد
و شب از کجا آغاز می‌شود

همه‌چیزی را در این حوالی
می‌توانم که خودم بدانم
شفاف، چنان‌ که ژرفاهای کریستالی
تيره و خاموش.

حتی ستارگان را می‌توانم که در خود نگاه دارم
دلم چه بی‌کرانه بر من رخ می‌نماید
چه مشتاقانه او را رها می‌کند تا باز برود.

و آن‌گاه، زیر فوران این رایحه‌ی بی‌پایان
چرا چنان چمنی وسیع می‌شوم
تاب می‌خورم
در این راه و در آن راه.

غرانم و هراسان
که شاید کسی فریادم را بشنود
و عزم کند که ناپدید شود
در دل حیاتی دیگر.

[javad jan]

سفر دور است و بار من گران است
بهـــــار عمر مــــن رو بر خزان است
ولــــــی باشد همین تنهـــــا امیدم
خـــــــدا با بندگـــانش مهربان است

[javad jan]

" زمان را نمی توان سنجید . در این جا یک سال هیچ است و ده سال به حساب نمی آید.

هنرمند بودن یعنی حساب نکردن ُ بارور شدن مانند درختی که در معرض طوفان های زندگی

ایستاده است . و هراسی از آن ندارد که مبادا تابستان نیاید.

تابستان خواهد آمد ُ اما نمی آید مگر برای کسانی که خاموش و شکیبا ایستاده اند

و چنان آرامشی دارند که گویی ابدیت در برابر آنها ایستاده است .

من هر روز به بهای دردهایی که آنها را سپاس می گویم ُ از نو می آموزم

که شکیبایی همه چیز است ."