مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هوادارن کویش را چو جان خویشتن دارم
مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هوادارن کویش را چو جان خویشتن دارم
مو آن محنت کش حسرت نصیبم
که در هر ملک و هر بومی غریبم
حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد
بنمود جمال و عاشق زارم کرد
من خفته بدم به ناز در کتم عدم
حسن تو به دست خویش بیدارم کرد
می خور که فلک بهر جان من تو
قصدی دارد به جان پاک من وتو
وقتی از طور غزل برمی گشت
پر ز آیات خدا بود دلم.
ما شبي دست برآريم و دعايي بكنيم
غم هجران تو را چاره زه جايي بكنيم
مو هرگز از غم آزادی ندیدم
دل بی طالع مو کوه غم بی
حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد
بنمود جمال و عاشق زارم کرد
من خفته بدم به ناز در کتم عدم
حسن تو به دست خویش بیدارم کرد
ياد باد آنكه زما وقت سفر ياد نكرد
به وداعي دل غم ديده ما شاد نكرد
دلی دارم چو مرغ پا شکسته
چو کشتی بر لب دریا نشسته
حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد
بنمود جمال و عاشق زارم کرد
من خفته بدم به ناز در کتم عدم
حسن تو به دست خویش بیدارم کرد
هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
هرگز از ياد من آن سرو خرامان نرود
درمن تبی شبیه به عشقت وگرفت و بعد
فالی زدم به خواجه و شیرین بیان شدم.