کافه شعر<<

[javad jan]

خدا از هرچه پنداری جدا باشد

خدا هرگز نمی خواهد خدا باشد

نمی خواهد خدا بازیچه ی دست شما باشد

که او هرگز نمی خواهد چنین آیینه ی وحشت نما باشد

هراس از وی ندارم من

هراسی زین اندیشه ها در پی ندارم من

خدایا بیم از آن دارم

مبادا رهگذاری را بیازارم

نه جنگی با کسی دارم نه کس با من

بگو موسی بگو موسی پریشانتر تویی یا من؟

نه از افسانه می ترسم نه ازشیطان

نه از کفر و نه از ایمان

نه از دوزخ نه از حرمان

نه از فردا نه از مردن

نه از پیمانه می خوردن

خدا را می شناسم از شما بهتر

شما را از خدا بهتر

خدا را می شناسم من

[javad jan]

مولانا

جان جهان دوش کجا بوده اي


ني غلطم در دل ما بوده اي


آه که من دوش چه سان بوده ام


آه که تو دوش که را بوده اي


رشک برم کاش قبا بودمي


چون که در آغوش قبا بوده اي


زهره ندارم که بگويم ترا


بي من بيچاره کجا بوده اي


رنگ رخ خوب تو ، آخر ، گواست



در حرم لطف خدا بوده ای

آينه اي رنگ تو عکس کسيست


تو ز همه رنگ جدا بوده اي

[javad jan]

عشق من خاطره عشق من از ياد مبر
يادم ای شاخ گل نسترن از ياد مبر
آن گل ياس سپيدی که به دستم دادی
ای گل ياس سپيد چمن از ياد مبر
خاطرات خوش این عشق جنون‌آسا را
مبر ای بوی خوش یاسمن از ياد مبر
چون ببوسد لب مهتاب گل روی تو را
بوسه‌ام ای گل مهتاب تن از ياد مبر
چون پر نرم نسيمی بنوازد رويت
نغمه نرم غزل‌های من از ياد مبر
ياد باد آنکه مرا يار عزيزت خواندی
ياد اين يار عزيز کهن از ياد مبر
از غمت سوخته‌ام با ستمت ساخته‌ام
اين همه سوختن و ساختن از ياد مبر
عالم و هر چه در او هست ببر از يادت
ليک دل دادن و عاشق شدن از ياد مبر
خسرو فرشیدورد

[javad jan]

ساقي به نور باده برافروز جام ما
مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پياله عکس رخ يار ديده‌ايم
اي بي‌خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نميرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جريده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهي قدان
کايد به جلوه سرو صنوبرخرام ما

اي باد اگر به گلشن احباب بگذري
زنهار عرضه ده بر جانان پيام ما

گو نام ما ز ياد به عمدا چه مي‌بري
خود آيد آن که ياد نياري ز نام ما

مستي به چشم شاهد دلبند ما خوش است
زان رو سپرده‌اند به مستي زمام ما

[javad jan]

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق!

قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید، اگر باید عشق

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق

شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد
می‌توان سوخت اگر امر بفرماید عشق

پیله‌ی رنج من ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت! به پروانه نمی‌آید عشق!

[javad jan]

چه نزدیک است جان تو به جانم

چه نزدیک است جان تو به جانم
که هر چیزی که اندیشی بدانم
ضمیر همدگر دانند یاران
نباشم یار صادق گر ندانم
چو آب صاف باشد یار با یار
که بنماید در او عکس بنانم
اگر چه عامه هم آیینه‌هااند
که بنماید در او سود و زیانم
ولیکن آن به هر دم تیره گردد
که او را نیست صیقل‌های جانم
ولی آیینه ای عارف نگردد
اگر خاک جهان بر وی فشانم
از این آیینه روی خود مگردان
که می گوید که جانت را امانم
من و گفت من آیینه‌ست جان را
بیابد حال خویش اندر بیانم
خمش کن تا به ابرو و به غمزه
هزاران ماجرا بر وی بخوانم

[javad jan]

بخوان ما را

منم پروردگارت
خالقت از ذ ره ای نا چیز
صدایم كن مرا
آموزگار قادر خود را
قلم را، علم را، من هدیه ات كردم
بخوان ما را
منم معشوق زیبایت
منم نزدیك تر از توبه تو
اینك صدایم كن
رها كن غیر ما را، سوی ما باز آِ
منم پرو د گار پاك بی همتا
منم زیبا، كه زیبا بنده ام را دوست میدارم
تو بگشا گوش دل
پرورد گارت با تو می گوید
تو را در بیكران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم كرد
بساط روزی خود را به من بسپار
رها كن غصه یك لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگی طی كن
عزیزا، من خدایی خوب می دانم
تو دعوت كن مرا بر خود
به اشكی یا صدایی، میهمانم كن
كه من چشمان اشك آلو ده ات را دوست میدارم
طلب كن خالق خود را
بجو ما را تو خواهی یافت
كه عاشق میشوی بر ما
و عاشق می شوم بر تو
كه وصل عاشق و معشوق هم
آهسته می گویم ، خدایی عالمی دارد
قسم بر عاشقان پاك باایمان
قسم بر اسب های خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن
تكیه كن بر من
قسم بر روز، هنگامی كه عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن، اما د ور
رهایت من نخواهم كرد
بخوان ما را
كه می گوید كه تو خواندن نمی دانی؟
تو بگشا لب
تو غیر از ما، خدای دیگری داری؟
رها كن غیر ما را
آشتی كن با خدای خود
تو غیر از ما چه می جویی؟
تو با هر كس به جز با ما، چه می گویی؟
و تو بی من چه داری؟هیچ!
بگو با من چه كم داری عزیزم، هیچ!!
هزاران كهكشان و كوه و دریا را
و خورشید و گیاه و نور و هستی را
برای جلوه خود آفریدم من
ولی وقتی تو را من آفریدم
بر خودم احسنت می گفتم
تویی ز یباتر از خورشید زیبایم
تویی والاترین مهمان دنیایم
كه دنیا، چیزی چون تو را، كم داشت
تو ای محبوب تر مهمان دنیایم
نمی خوانی چرا ما را؟؟
مگر آیِا كسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشكستی
ببینم، من تو را از در گهم راندم؟
اگر در روزگار سختیت خواندی مرا
اما به روز شادیت، یك لحظه هم یادم نمیكردی
به رویت بنده من، هیچ آوردم؟؟
كه می ترساندت از من؟
رها كن آن خدای دور
آ‌ن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
این منم پرور دگار مهربانت، خالقت
اینك صدایم كن مرا،با قطره اشكی
به پیش آور دو دست خالی خود را
با زبان بسته ات كاری ندارم
لیك غوغای دل بشكسته ات را من شنیدم
غریب این زمین خاكیم
آیا عزیزم، حاجتی داری؟
تو ای از ما
كنون برگشته ای، اما
كلام آشتی را تو نمیدانی؟
ببینم، چشم های خیست آیا ،گفته ای دارند؟
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوی ما
اینك وضویی كن
خجالت میكشی از من
بگو، جز من، كس دیگر نمی فهمد
به نجوایی صدایم كن
بدان آغوش من باز است
برای درك آغوشم
شروع كن

یك قدم با تو
تمام گامهای مانده اش، با من

[javad jan]

دردا كه دلم به هيچ درمان نرسيد
جانم به لب آمد و به جانان نرسيد
در بي خبري عمر به پايان آمد
وافسانه ي عشق تو به پايان نرسيد

[javad jan]

تهِ بن بست دلم
دکه ای هست حقیر
کرده حرّاج در آن
عشق و شیدایی را
می فروشد ارزان
رسم همراهی را

روی دیوار نوشته است دُرُشت
نسیه هم آزاد است
گوئی یا رونق بازار وفا
بر زمین افتاده است

دکه برپاست میان کوچه
رو به هر سوی گشوده است در و پنجره ای
تا نرنجد آنجا
در هیاهوی همه مشتریان حنجره ای


لیک آن کاسب دکه زمانیست که تنها مانده است
چون نسیم آن فِلِشی را که علامت می داد
دکه اینجاست
ز جا چرخانده است

بر سر کوچۀ دل
ایستاده است ستونی چوبی
مدتی هست که آویخته بر شانۀ خود
یک چراغی کم سو
تا بیفشاند نور
بر سر مشتریان ِ خوبی

لیک کس نگذرد از کوچۀ بن بست دلم
چون همه گرم تماشای خیابانهایند
چه دلیلیست که با این همه جذابیّت؟
که فریبد دل هر رهگذری
به سوی دکۀ بی رونق این دل آیند

[javad jan]

اما
با این همه
تقصیر من نبود
که با این همه...
با این همه امید قبولی
در امتحان ساده تو رد شدم

اصلاً نه تو ، نه من!
تقصیر هیچ کس نیست

از خوبی تو بود
که من
بد شدم!