شاملو

[mahdi271]

سرودی برای مرد روشن که به سایه رفت

قناعت وار
تکیده بود
باریک وبلند
چون پیامی دشوار
در لغتی
با چشمانی
از سئوال و
عسل
و رخساری بر تافته
از حقیقت و
باد.
مردی با گردش ِ آب
مردی مختصر
که خلاصه خود بود.

خرخکی ها در جنازه ات به سو‏‎ء ظن می نگرد.
***
پیش از آن که خشم صاعقه خکسترش کند
تسمه از گرده گاو ِ توفان کشیده بود.
بر پرت افتاده ترین راه ها
پوزار کشیده بود
رهگذری نا منتظر
که هر بیشه و هر پل آوازش را می شناخت.
***
جاده ها با خاطره قدم های تو بیدار می مانند
که روز را پیشباز می رفتی،
هرچند
سپیده
تو را
از آن پیشتر دمید
که خروسان
بانگ سحر کنند.
***
مرغی در بال های یش شکفت
زنی در پستانهایش
باغی در درختش.

ما در عتاب تو می شکوفیم
در شتابت
مادر کتاب تو می شکوفیم
در دفاع از لبخند تو
که یقین است و باور است.

دریا به جرعه یی که تواز چاه خورده ای حسادت می کند.

[mahdi271]

برای خون وماتيک

گر تو شاه دختراني، من خداي شاعرانم
مهدي حميدي

ـ «اين بازوان ِ اوست
با داغهاي بوسهي بسيارها گناهاش
وينک خليج ِ ژرف ِ نگاهاش
کاندر کبود ِ مردمک ِ بيحياي آن
فانوس ِ صد تمنا ــ گُنگ و نگفتني ــ
با شعلهي لجاج و شکيبائي
ميسوزد.
وين، چشمهسار ِ جادويي تشنهگيفزاست
اين چشمهي عطش
که بر او هر دَم
حرص ِ تلاش ِ گرم ِ همآغوشي
تبخالههاي رسوايي
ميآورد به بار.


شور ِ هزار مستي ناسيراب
مهتابهاي گرم ِ شرابآلود
آوازهاي ميزدهي بيرنگ
با گونههاي اوست،
رقص ِ هزار عشوهي دردانگيز
با ساقهاي زندهي مرمرتراش ِ او.


گنج ِ عظيم ِ هستي و لذت را
پنهان به زير ِ دامن ِ خود دارد
و اژدهاي شرم را
افسون ِ اشتها و عطش
از گنج ِ بيدريغاش ميراند...»


بگذار اينچنين بشناسد مرد
در روزگار ِ ما
آهنگ و رنگ را
زيبایي و شُکوه و فريبندهگي را
زندهگي را.
حال آنکه رنگ را
در گونههاي زرد ِ تو ميبايد جويد، برادرم!
در گونههاي زرد ِ تو
وندر
اين شانهي برهنهي خونمُرده،
از همچو خود ضعيفي
مضراب ِتازيانه به تن خورده،
بار ِ گران ِ خفّت ِ روحاش را
بر شانههاي زخم ِ تناش بُرده!
حال آنکه بيگمان
در زخمهاي گرم ِ بخارآلود
سرخي شکفتهتر به نظر ميزند ز سُرخي لبها
و بر سفيدناکي اين کاغذ
رنگ ِ سياه ِ زندهگي دردناک ِ ما
برجستهتر به چشم ِ خدايان
تصوير ميشود...


□


هي!
شاعر!
هي!
سُرخي، سُرخيست:
لبها و زخمها!
ليکن لبان ِ يار ِ تو را خنده هر زمان
دنداننما کند،
زان پيشتر که بيند آن را
چشم ِ عليل ِ تو
چون «رشتهيي ز لولو ِ تر، بر گُل ِ انار» ـ
آيد يکي جراحت ِ خونين مرا به چشم
کاندر ميان ِ آن
پيداست استخوان;


زيرا که دوستان ِ مرا
زان پيشتر که هيتلر ــ قصاب ِ«آوش ويتس»
در کورههاي مرگ بسوزاند،
همگام ِ ديگرش
بسيار شيشهها
از صَمغ ِ سُرخ ِ خون ِ سياهان
سرشار کرده بود
در هارلم و برانکس
انبار کرده بود
کُنَد تا
ماتيک از آن مهيا
لابد براي يار ِ تو، لبهاي يار ِ تو!


□


بگذار عشق ِ تو
در شعر ِ تو بگريد...


بگذار درد ِ من
در شعر ِ من بخندد...


بگذار سُرخ خواهر ِ همزاد ِ زخمها و لبان باد!
زيرا لبان ِ سُرخ، سرانجام
پوسيده خواهد آمد چون زخمهاي ِ سُرخ
وين زخمهاي سُرخ، سرانجام
افسرده خواهد آمد چونان لبان ِ سُرخ;
وندر لجاج ِ ظلمت ِ اين تابوت
تابد بهناگزير درخشان و تابناک
چشمان ِ زندهيي
چون زُهرهئي به تارک ِ تاريک ِ گرگ و ميش
چون گرمْساز اميدي در نغمههاي من!



□


بگذار عشق ِ اينسان
مُردارْوار در دل ِ تابوت ِ شعر ِ تو
ـ تقليدکار ِ دلقک ِ قاآني ــ
گندد هنوز و
باز
خود را
تو لافزن
بيشرمتر خداي همه شاعران بدان!


ليکن من (اين حرام،
اين ظلمزاده، عمر به ظلمت نهاده،
اين بُرده از سياهي و غم نام)
بر پاي تو فريب
بيهيچ ادعا
زنجير مينهم!
فرمان به پاره کردن ِ اين تومار ميدهم!
گوري ز شعر ِ خويش
کندن خواهم
وين مسخرهخدا را
با سر
درون ِ آن
فکندن خواهم
و ريخت خواهماش به سر
خاکستر ِ سياه ِ فراموشي...


□

بگذار شعر ِ ما و تو
باشد
تصويرکار ِ چهرهي پايانپذيرها:
تصويرکار ِ سُرخي لبهاي دختران
تصويرکار ِ سُرخي زخم ِ برادران!
و نيز شعر ِ من
يکبار لااقل
تصويرکار ِ واقعي چهرهي شما
دلقکان
دريوزهگان
"شاعران!"

[mahdi271]

مرغِ دریا

خوابيد آفتاب و جهان خوابيد
از برج ِ فار، مرغک ِ دريا، باز
چون مادري به مرگ ِ پسر، ناليد.


گريد به زير ِ چادر ِ شب، خسته
دريا به مرگ ِ بخت ِ من، آهسته.


□


سر کرده باد ِ سرد، شب آرام است.
از تيره آب ـ در افق ِ تاريک ـ
با قارقار ِ وحشي ِ اردکها
آهنگ ِ شب به گوش ِ من آيد; ليک
در ظلمت ِ عبوس ِ لطيف ِ شب
من در پي ِ نواي گُمي هستم.
زينرو، به ساحلي که غمافزاي است
از نغمههاي ديگر سرمستام.

□

ميگيرَدَم ز زمزمهي تو، دل.
دريا! خموش باش دگر!
دريا،
با نوحههاي زير ِ لبي، امشب
خون ميکني مرا به جگر...
دريا!

خاموش باش! من ز تو بيزارم
وز آههاي سرد ِ شبانگاهات
وز حملههاي موج ِ کفآلودت
وز موجهاي تيرهي جانکاهات...

□

اي ديدهي دريدهي سبز ِ سرد!
شبهاي مهگرفتهي دمکرده،
ارواح ِ دورماندهي مغروقین
با جثهي ِ کبود ِ ورمکرده
بر سطح ِ موجدار ِ تو ميرقصند...


با نالههاي مرغ ِ حزين ِ شب
اين رقص ِ مرگ، وحشي و جانفرساست
از لرزههاي خستهي اين ارواح
عصيان و سرکشي و غضب پيداست.


ناشادمان بهشادي محکوماند.
بيزار و بياراده و رُخدرهم
يکريز ميکشند ز دل فرياد
يکريز ميزنند دو کف بر هم:


ليکن ز چشم، نفرت ِشان پيداست
از نغمههاي ِشان غم و کين ريزد
رقص و نشاط ِشان همه در خاطر
جاي طرب عذاب برانگيزد.


با چهرههاي گريان ميخندند،
وين خندههاي شکلک نابينا
بر چهرههاي ماتم ِشان نقش است
چون چهرهي جذامي، وحشتزا.


خندند مسخگشته و گيج و منگ،
مانند ِ مادري که به امر ِ خان
بر نعش ِ چاک چاک ِ پسر خندد
سايد ولي به دندانها، دندان!

□

خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بماند شب
بگذار در سکوت بميرد شب
بگذار در سکوت سرآيد شب.


بگذار در سکوت به گوش آيد
در نور ِ رنگرفته و سرد ِ ماه
فريادهاي ذلّهي محبوسان
از محبس ِ سياه...

□

خاموش باش، مرغ! دمي بگذار
امواج ِ سرگرانشده بر آب،
کاين خفتهگان ِ مُرده، مگر روزي
فرياد ِشان برآورد از خواب.

□

خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بماند شب
بگذار در سکوت بجنبد موج
شايد که در سکوت سرآيد تب!

□

خاموش شو، خموش! که در ظلمت
اجساد رفتهرفته به جان آيند
وندر سکوت ِ مدهش ِ زشت ِ شوم
کمکم ز رنجها به زبان آيند.


بگذار تا ز نور ِ سياه ِ شب
شمشيرهاي آخته ندرخشد.
خاموش شو! که در دل ِ خاموشي
آواز ِشان سرور به دل بخشد.


خاموش باش، مرغک ِ دريايي!
بگذار در سکوت بجنبد مرگ...