موتور، عبارت است از ماشینی که تولید حرکت کند و طرز کار آن عبارت است از تغییر انرژی (معمولاً انرژی حرارتی) به حرکت یا جنبش تا آنجائی که کاری انجام شود.
قبل از «موتور » بشر ابزاری داشت که آنها را به نحوی کار می برد.
در ابتدا، بشر مجبور بوده از نیروی انسان یا حیوان برای به کار انداختن این ابزار استفاده کند. ولی بعد، یاد گرفت که چطور بعضی از نیروهای طبیعی را به خدمت خود بگیرد. بنابراین هنگامی که یک آسیاب بادی، آب را تلمبه زده و غلات را آسیاب می کرد، این خود یک نوع موتور به حساب می آمد. بشر همچنین یاد گرفت که از نیروی آبشارها به وسیله ی به گردش درآوردن چرخ های آبی استفاده کند.
اما موقعی که بشر به خدمت گرفتن انرژی حرراتی را در یک موتور فرا گرفت. تمام تمدن ما دستخوش تغییر بزرگی شد.
در حقیقت اولین باری که از حررات آتش به عنوان یک منبع نیرو استفاده شد، در حدود 2000 سال پیش بود. یک فیلسوف یونانی به نام «هرو» سازنده اولین موتور بخار در دنیا بود، اگرچه این موتور کوچک تر از آن بود که کاری انجام دهد.
در 1705 «تومام نیوکامن» انگلیسی یک موتور بخار عملی را ساخت. از این موتور برای تلمبه زدن و خارج کردن آب از معادن استفاده می شد. البته این نوع موتور سوخت زیادی مصرف می کرد.
در قرن 18 «جیمزوات» ماشین کامل تری ساخت. او سوپاپ هایی ساخت که به طور خودکار حرکت می کردند. بنابراین دیگر احتیاجی نبود که یک نفر بالای سر آنها ایستاده و آنها را حرکت دهد. زیرا خودشان به طور خودکار حرکت کرده و پیستون ها را بالا و پایین می بردند.
در سال 1803، «رابرت فالتون»، از ماشین بخار جیمز وات برای راندن یک کشی کوچک استفاده کرد. در 1802، «جورج استفنسون» انگلیسی هم یک ماشین بخار ساخت.
این نوع ماشین های بخار، وزن زیادی داشتند و خیلی سنگین بودند. زیرا، حررات دادن در یک کوره انجام می گرفت که بیرون دیگ بخار قرار داشت.
موتورها یا ماشین های نفتی که به وسیله «نیکلاس اتو» که یک آلمانی بود، در سال 1878، تکمیل شده و توسعه یافت. در حقیقت این اولین قدم در راه حل مشکل سنگینی وزن موتور بود.
زیرا این نوع موتور، احتیاجی به یک کوره جداگانه نداشته و بنابراین در مقایسه با یک موتور بخار با همان قدرت اسب، خیلی سبک تر بود.