آیت الله العظمی مرعشی نجفی بارها می فرمودند شبی توسلی پیدا کردم تا یکی از اولیای خدا را در خواب ببینم . آن شب در عالم خواب , دیدم که در زاویه مسجد کوفه نشسته ام و وجود مبارک مولا امیرالمومنین (علیه السلام) با جمعی حضور دارند .
حضرت فرمودند : شاعران اهل بیت را بیاورید . دیدم چند تن از شاعران عرب را آوردند . فرمودند : شاعران فارسی زبان را نیز بیاورید . آن گاه محتشم و جند تن از شاعران فارسی زبان آمدند .

فرمودند : شهریار ما کجاست ؟ شهریار آمد . حضرت خطاب به شهریار فرمودند : شعرت را بخوان ! شهریار این شعر را خواند :
علــی ای هـمای رحـمت تو چه آیتـی خدا را
دل اگـر خـدا شـنـاسـی همه در رخ علی بین
بــه خــدا کـه در دو عــالـم اثــر از فـنـا نـماند
مـگـر ای سهاب رحـمـت تو ببـاری ارنه دوزخ
بــرو ای گــدای مسکیـن در خــانه عـلی زن
به جـز از عـلی که گــوید به پسر که قاتل من
به جــز از عــلی کـه آرد پسـری ابوالعجاعب
چــو بــه دوســت عـهد بنـدد ز میــان پاکبـازان
نه خــدا توانمش خواند نه بشـر تـوانمش گفت
به دو چشم، خونفشانم هَله ای نسیم رحمت
به امیـد آن که شــایـد بـرسـد بـه خـاک پایـت
چو تویـی قضای گردان به دعـای مستمنـدان
چه زنم چـو نـای هر دم ز نـوای شـوق او دم
همه شب در این امیدم که نسیم صبح گاهی
ز نــوای مــرغ یـاحـق بـشنـو که در دل شـب
که به مـا ســوا فـکـندی هـمـه سایـه هـمـا را
به عـلی شـنـاخـتم مـن به خــدا قـسم خـدا را
چـو عـلــی گـرفـتـه بـاشـد سر ِ چشـمـه بـقا را
به شــراب قـهر ســوزد هــمـه جـان مـاسـوا را
کــه نــگیــن پـادشــاهـی دهـد از کــرم گــدا را
چــو اسیـر تـوســت اکـنـون بــه اسیـر کـن مــدارا
که عــلــم کـنــد بـه عالــم شـهــدای کـربـــلا را
چــو عــلی کـه مـی تـوانـد که به سـر بـرد وفا را
متحـیـّـرم چــه نــامـم شــه مـلـک لافــتـی را
کــه ز کــوی او غـبــاری بــه مـن آر طــوطـیـا را
چــه پیــام هــا سپـردم هـمـه ســوز دل، صبــا را
کــه ز جـــان مــا بـگــردان ره آفــت قــضـا را
کـه لـســان غـیـب خـوشـتــر بـنـوازد ایـن نوا را
بـــه پـــیــام آشـنــایــی بـنـــوازد آشــنـا را
غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا


آیت الله العظمی مرعشی نجفی فرمودند : وقتی شعر شهریار تمام شد از خواب بیدار شدم چون من شهریار را ندیده بودم , فردای آن روز پرسیدم که شهریار شاعر کیست ؟
گفتند : شاعری است که در تبریز زندگی می کند . گفتم از جانب من او را دعوت کنید که به قم نزد من بیاید . چند روز بعد شهریار آمد . دیدم همان کسی است که من او را در خواب در حضور حضرت امیر (علیه السلام) دیده ام. از او پرسیدم : این شعر «علی ای همای رحمت» را کی ساخته ای ؟ شهریار با حالت تعجب از من سوال کرد که شما از کجا خبر دارید که من این شعر را ساخته ام ؟ چون من نه این شعر را به کسی داده ام و نه درباره آن با کسی صحبت کرده ام .
مرحوم آیت الله العضمی مرعشی نجفی به شهریار می فرمایند : چند شب قبل من خواب دیدم که در مسجد کوفه هستم و حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) تشریف دارند . حضرت , شاعران اهل بیت را احضار فرمودند : ابتدا شاعران عرب آمدند . سپس فرمودند : شاعران فارسی زبان را بگویید بیایند . آنها نیز آمدند . بعد فرمودند شهریار ما کجاست ؟ شهریار را بیاورید ! و شما هم آمدید . آن گاه حضرت فرمودند : شهریار شعرت را بخوان ! و شما شعری که مطلع آن را به یاد دارم خواندید . شهریار فوق العاده منقلب می شود و می گوید : من فلان شب این شعر را ساخته ام و همان طور که قبلا عرض کردم . تا کنون کسی را در جریان سرودن این شعر قرار نداده ام .
آیت الله مرعشی نجفی فرمودند : وقتی شهریار تاریخ و ساعت سرودن شعر را گفت , معلوم شد مقارن ساعتی که شهریار آخرین مصرع شعر خود را تمام کرده , من آن خواب را دیده ام .
ایشان چندین بار به دنبال نقل این خواب فرمودند : یقینا در سرودن این غزل , به شهریار الهام شده که توانسته است چنین غزلی به این مضامین عالی بسراید . البته خودش هم از فرزندان فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است و خوشا به حال شهریار که مورد توجه و عنایت جدش قرار گرفته است .