شاهکار بینش پژوه

[memol]

اي عاشقان اي عاشقان دل را چراغاني كنيد
اي مي فروشان شهر را انگور مهماني كنيد

معشوق من بگشوده در روي گداي خانه اش
تا كشم من جرعه اي از ساغر و پيمانه اش

بزم است و رقص است و طرب مطرب نواي سازي كن
در مقدم او بهترين تصنيف را آواز كن

مجنون بوي ليليم ، در كوي او جايم كنيد
همچون غلام خانه اش زنجير در پايم كنيد

من خود ز خود بيگانه ام من خود ندانم كيستم
هست من از هستي او گر او نباشد نيستم

هر سو به هرجا رو كنم رويش هويدا ميشود
در آينه چون رو كنم معشوق پيدا ميشود

او جوهر و او دايرهاو كل و من در كنگره
شرحش به عقلم ميرسد عقلم به شرحش در گره

هرگز خماري نا كشد هركس ز جامش مست شد
نابود بودم بود من از جوهر او هست شد

در هاي و هوي ميكده نام تو را هو ميكشم
با اشك با مژگان خود راه تو را جور ميكشم

بي دانه در دام تو شد اين مهربان آهوي من
در گود تو برا خاك شد اين ناتوان زانوي من

در من دگر مرده است در من ميم و نون
در مرگ راه وصل ماست انا اليه راجعون

[memol]

خيال نكن نباشي بدون تو ميميرم
گفته بودم عاشقم حرفمو پس ميگيرم

خيال نكن نموني كارم ديگه تمومه
ليلي فقط تو قصه اس جنون ديگه كدومه ؟

كي ميگه تو نباشي ستاره بي فروغه
بزار همه بدونن كه عاشقي دروغه

تو برده اي ميخواستي كه حرفتو بخونه
به پاي بسوزه براي تو بمونه

عروسكي ميخواستي رو طاقچه تون بكاريش
وقتي بازي تموم شد كنج اتاق بزاريش

ديگه براي موندن اتاق تو شلوغه
عروسك ها بدونين كه عاشقي دروغه !!

[memol]

کی فکر می کرد یه روز نگات این جوری داغونم کنه

آواره و دربدر کوه و بیابونم کنه

عشق تو اینجوری بیاد رخنه کنه تو تن من
مثل یه سیلاب بزنه خراب و ویرونم کنه

کی فکر می کرد منو به هم نشون بدن مردم شهر
قصه ی تو مضحکه ی اهل خیابونم کنه

کی فکر می کرد چشمای تو یه روز بشه اسلحه و
خشاب سرمه ات بزنه گلوله بارونم کنه

از یه نگاه شروع شد و به مرگ من تموم میشه
همیشه این عاشقه که بپای عشق حروم میشه

[memol]

باز با آن دیگری دیدم تو را
جای قهر و اخم خندیدم تو را
باز گفتی اشتباهت دیده ام
گفتمت باشد ، بخشیدم تو را
باز هم این قصه ات تکرار شد
با رقیبان رفتنت انکار شد
آنقدر کردی که دیگر قلب من
از تو و از عشق تو بیزار شد
آن رقیبان یک شبت می خواستند
ذره ذره پاکی ات می کاستند
شب به مهمان خانه ات مهمان شدند
صبح اما از برت برخاستند
آمدی گفتی پشیمانی دگر
زین پس اما پاک می مانی دگر
گفتمت توبه به گرگان چاره نیست
گفتی ام چون کوه ایمانی دگر
گفتمت باشد بخشیدم تو را
اخم وا کردم و خندیدم تو را
زین حکایت ساعتی نگذشت تا
باز با آن دیگری دیدم تو را