زندگینامه شاعر محمد علی بهمنی

[فریبا]

من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روزها را با شب شمرده بودم

یک عمر دور و تنها تنها بجرم این که
او سرسپرده می خواست ‚ من دل سپرده بودم

یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم

در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی بجای خورشید من زخم خورده بودم

وقتی غروب می شد وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم

[فریبا]

از زندگی از این همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام

دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام

دل خسته سوی خانه تن خسته می کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام

بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام

از او که گفت یار تو هستم ولی نبود
از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام

تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید
از حال من مپرس که بسیار خسته ام

[فریبا]

نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی
تا گل غربت نرویاند بهار از خاک جانم
با خزانت نیز خواهم ساخت خاک بی خزانم

گرچه خشتی از تو را حتی به رویا هم ندارم
زیر سقف آشناییهات می خواهم بمانم

بی گمان زیباست ازادی ولی من چون قناری
دوست دارم در قفس باشم که زیباتر بخوانم

در همین ویرانه خواهم ماند و از خاک سیاهش
شعرهایم را به ابی های دنیا می رسانم

گر تو مجذوب کجا آباد دنیایی من اما
جذبه ای دارم که دنیا را بدینجا می کشانم

نیستی شاعر که تا معنای حافظ رابدانی
ورنه بیهوده نمی خواندی به سوی عاقلانم

عقل یا احساس حق با چیست ؟ پیش از رفتن ای خوب
کاش می شد این حقیقت را بدانی یا بدانم

[فریبا]

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید
و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید

رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید

به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها
تپش تبزده نبض مرا می فهمید

آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم
هیچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

منکه حتی پی پژواک خودم می گردم
آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید

[فریبا]

وقتی که چشم حادثه بیدار می شود

هفت آسمان به دوش تو آوار می شود

خواب زنانه ایست به تعبیر گل مکوش

گل در زمین تشنه ی ما خار می شود

برخیز تا به چشم ببینی چه دردناک

آیینه پیش روی تو دیوار میشود

دیگر به انتظار کدامین رسالتی

وقتی عصای معجزه ها مار می شود

باز این که بود گفت اناالحق که هر درخت

در پاسخ اناالحق وی دار می شود

وحشت نشسته باز به هر برگ،هر کتاب

تاریخ را ببین که چه تکرار می شود

[فریبا]

باز می خواهم ترا پيدا کنم
با تو شايد خويش را معنا کنم

من کی ام ؟ گر خودشناسی داشتم
کی زخود بودن هراسی داشتم

هان ای آئینه معنا کن مرا
گم شدم در خويش پيدا کن مرا

فرصتی تا رود را پيدا کنم
قطره قطره خويش را دريا کنم

اهرمن دارد مجابم می کند
لای لایش گاه خوابم می کند

آه ... اگر اين قطره در " شن " گم شود
" ظاهر " م در چاه " باطن " گم می شود

شيشه اين ديو در دست من است
همت اما ، وای با اهريمن است

های ای آئينه تصويرم مکن
آنچه می خواهد " من " پيرم مکن

های ای آئينه حاشا کن مرا
گم کن و آزاد پيدا کن مرا

با من دریائی من موج باش
در حضيض من هوای اوج باش

می توانی ، می توانی "آن" من
باز گردانی "من انسان" من

شيخ ما ديريست شبها با چراغ
ديگر از انسان نمی گيرد سراغ

الفتی تا ما چراغ او شويم
خانه خانه در سراغ او شويم

[فریبا]

این شفق است یا فلق ؟ مغرب و مشرقم بگو
من به کجا رسیده ام ؟ جان دقایقم بگو
ایینه در جواب من باز سکوت می کند
باز مرا چه می شود ؟ ای تو حقایقم بگو
جان همه شوق گشته ام طعنه ی ناشنیده را
در همه حال خوب من با تو موافقم بگو
پاک کن از حافظه ات شور غزلهای مرا
شاعر مرده ام بخووان گور علایقم بگو
با من کور و کر ولی واژه به تصویر مکش
منظره های عقل را با من سابقم بگو
من که هر آنچه داشتیم اول ره گذاشتم
حال برای چون تویی اگر که لایقم بگو
یا به زوال می روم یا به کمال می رسم
یکسره کن کار مرا بگو که عاشقم بگو



اجرا شده با صدای زنده یاد «ناصر عبدالهی»