عید رمضان آمد و ماه رمضان رفتطبیعت با بهار طراوت مىیابد و معنویت با بهار رمضان اوج مىگیرد. بهار طبیعت با نوروز آغاز مىشود و بهار معنویت با ماه رمضان. سردى طبیعت با شكوفههاى بهارى و سرود بلبلان رخت بر مىبندد و یخهاى عصیان و نافرمانى، با زمزمههاى نیمه شب رمضان و ترنم دعاى رمضانیان آب مىشود. در رمضان است كه مىتوان هفت شهر عشق را پیمود و دیو نفس را بر زمین افكند و در عید فطر پیروزى فطرت بر شهوت را، جشن گرفت.
صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت
اگر گردش زمین دور خورشید، آغازگر سال شمسى است واگر تكاپوى ماه بر گرد زمین، نوید بخش سال قمرى؛ حركت سالك عاشق در رمضان المبارك در مدار توحید، طلایه دار سال معنوى است و پیروزى قلب سلیم بر شهوت بدخیم، نوروز آن.
رضاى آل محمد علیهمالسلام را سخنى شنیدنى است:
همانا روز فطر، عید قرار داده شده تا براى مسلمانان روز اجتماعى باشد كه در آن روز گرد هم آیند و [عشق و محبت خود] به خداوند را ابراز كنندو به خاطر منّتى كه بر آنان نهاده است، او را ستایش كنند، پس روز عید و روز گردهمآیى و روز افطار، روز زكات، روز گرایش به یكدیگر و روز تضرّع [به پیشگاه حق تعالى] است، [و نیز روز فطر، روز عید قرار داده شده] به دلیل آنكه روز فطر اولین روز سال است كه خوردن و آشامیدن در آن جایز شمرده شده است، چرا كه نزد اهل حق اولین ماه سال، ماه رمضان است و خداوند دوست دارد در روز عید فطر، مسلمانان اجتماع كنند و با یكدیگر به ستایش و تقدیس او بپردازند.»