تمدن بابل

[Borna66]

قانون حموارابي - بابل:.

[Borna66]

قانون حموارابي - بابل:.

[Borna66]

تمدن بابل و آشور


درحاليکه تمدن بابل در جنوب بين النهرين شکل مي گرفت، قوم وحشي و جنگجوي آشور به شمال بين النهرين حمله و آنجا را تصرف کردند. آشوريان با غارت ثروت همسايگان و بيگاري گرفتن اسيران، براي خود کاخ هاي بزرگي در شهرهاي آشور، نمرود و نينوا ساختند.
سالهاي سال تمدن هاي عيلام، بابل و آشور با يکديگر مي جنگيدند. در يکي از اين جنگها، عيلامي ها توانستند آشوريان و بابليان را شکست دهند و بخشي از سرزمين آنها را تحت سيطره امپراطوري خود در بياورند. پس از گذشت چند قرن، سرانجام آشوريان و بابليان توانستند مناطق از دست داده را دوباره باز پس گيرند.







يکي از معروفترين پادشاهان بابل، حمورابي نام داشت. در زمان حکومت اين پادشاه (حدود 1800 سال قبل از ميلاد) بابل به شهري بزرگ و مترقي تبديل شد و جمعيت زيادي براي سکونت به بابل آمدند، بطوريکه پس از مدتي اين شهر پرجمعيت به سختي اداره مي شد. به همين دليل و براي برقراري نظم، به دستور پادشاه (حمورابي) قوانيني را روي سنگ بزرگي نوشتند و آن را در ميدان شهر قرار دادند تا همه مردم آن را ببينند و دستوراتش را رعايت کنند.
حدود 1100 سال قبل از ميلاد، در يکي از جنگها که عيلاميان توانستند بابلي ها را شکست دهند، لوح حمورابي را بهمراه غنائم ديگر به شوش آوردند.
متاسفانه چند سال پيش فرانسويان، اين لوح سنگي بسيار گرانبها را از ايران سرقت و به موزه لوور پاريس منتقل کردند.

لوح حمورابي- پادشاه در مقابل خداي بابل ايستادهتا قوانين را از او بگيرد

پس از حمورابي، حاکم ستمگري بنام نمرود در بابل به سلطنت رسيد. در زمان پادشاهي او، حضرت ابراهيم (ع) به پيامبري برگزيده شد.
با مرگ حمورابي، آشوريان که از زير سلطه بابلي ها بيرون آمده بودند، کم کم خود را باز يافته و توانستند کشور مقتدري بوجود آورند. مردان جنگجوي آشور هر از چند گاهي به کشور هاي همسايه، حمله و اموالشان را غارت مي کردند. يکي از پادشاهان بزرگ آنها بنام آشورنصيرپال دوم (حدود 850 قبل از ميلاد) با استفاده از روش هاي خشونت آميز و بي رحمانه چنان حکومتي در آشور برقرار کرد که نامش تا ساليان دراز در تمام عالم وحشت مي آفريد.
او در يکي از کتيبه هايش آورده: «شهر را تسخير کردم، 600 تن از جنگجويان را از دم تيغ گذراندم، 3000 اسير را زنده زنده در آتش سوزاندم، همه را کشتم، پوست حاکم شهر را کندم و سپس آنرا بر فراز ديوار شهر پهن کردم...»
از ديگر پادشاهان آشور مي توان از سارگون دوم (حدود 700 قبل از ميلاد) و آشورباني پال دوم (حدود 650 قبل از ميلاد) نام برد. سارگون دوم در خورساباد و آشورباني پال در نينوا کاخهاي مجلل و باشکوهي ساختند و در ورودي اين کاخ ها، مجسمه هاي غول پيکري از موجودات افسانه اي بنام لاماسو (lamassu) قرار دادند. آشوريان از اين مجسمه هاي باشکوه که به شکل گاو هاي بالدار با سر انسان بودند براي حفاظت کاخ ها و ايجاد رعب و وحشت ميان دشمنان خود استفاده مي کردند.
طرح جالبي که در اين مجسمه ها بکار رفته، اين است که لاماسو ها پنج پا دارند. اگر از پهلو به آنها نگاه کنيد، چهار پا دارند و اگر از روبرو نگاه کنيد دو پا خواهيد ديد. در هر دو حالت طرحي کامل و بدون نقص مشاهده مي شود.
آشوريان داخل قصرهايشان نقش هاي برجسته زيادي حکاکي مي کردند. بيشتر اين نقش ها خوي وحشي، و جنگجويي و علاقه آنها را به شکار نشان مي دهد.
ايرانيان بعدها شبيه اين مجسمه ها و نقش هاي برجسته را در کاخ هاي تخت جمشيد (پرسپوليس) ساختند.

لاماسو - مجسمه غول پيکر به شکل گاو بالدار با سر انسان

آشور باني پال در حال شکار شير – نقش برجسته، 600 سال قبل از ميلاد
محل نگهداري فعلي: موزه انگليس

از آنجا که خوي جنگجويي آشوريان در آشوربانيپال نيز وجود داشت، او هم شروع به توسعه قلمرو خود و حمله به همسايگان کرد. او به عيلام يورش برد و با ويران ساختن شهر شوش و قتل عام هزاران نفر از مردم بيگناه، تمدن باستاني عيلامي را از صحنه روزگار محو کرد (640 پيش از ميلاد).
در کتيبه اي که از آشورباني پال به مناسبت نابودي شوش بجا مانده، چنين آمده: «من، شوش، شهر بزرگ و مقدس را به دستور خدايان آشور گشودم. من وارد کاخ هايش شدم و هر آنچه از سيم و زر و مال فراوان بود، همه را به غنيمت برداشتم... من همه آجرهاي زيگورات شوش را که با سنگ لاجورد تزيين شده بود، شکستم... من معابد عيلام را با خاک يکسان کردم... من شوش را تبديل به ويرانه اي کردم و بر زمينش نمک پاشيدم... من دختران و زنان و همه مردان را به اسارت گرفتم... از اين پس ديگر کسي در عيلام صداي شادي مردم و صداي سُم اسبان را نخواهد شنيد».
اين ويرانگري و کشتار بي رحمانه آشورباني پال در ذهن ايرانيان باقي ماند تا اينکه در کمتر از نيم قرن بعد، مادها به رهبري هُوَخْشَتْرَه توانستند انتقام سختي از آشوريان بگيرند.

[Borna66]

.wysiwyg { BACKGROUND: #f5f5ff; FONT: 10pt tahoma,tahoma,tahoma; COLOR: #000000 } P { MARGIN: 0px } .inlineimg { VERTICAL-ALIGN: middle } پیدایش تمدن بابل باستان


در قديم سرزمين بابل را کلده مي ناميدند و آن شامل بخش جنوبي بين النهرين مي باشد که اين خطه قديمي يک قسمت از عراق را دربر داشته و از جوار بغداد و کربلا تا خليج بصره امتداد مي يافته، اين منطقه مسکن کلدانيها بوده که يکي از قديميترين اقوام سامي به شمار مي رفته اند. کلده يا بابل نوين نماينده سومين مرحله تاريخ فرهنگي دجله و فرات است. شهر باستاني بابل پايتخت امپراتوري تازه کلده شد و کلده سرزمينهاي سومر، اکد، آشور، دمشق و فلسطين را در بر مي گرفت. در آن زمان دوردست، حتي انتخاب نام بابل نيز نشانگر آن بود که آينده اش درخشان است زيرا باب- ايلي (Bab-Ili) به معناي « دروازه خدا» است! و بابل توانست به نيروي تمدن خويش بر دشمنانش و جهانگشايان و اقوام جنگجوي کوهستانها، آشوريان و کاسيان و هوريان و هتيان چيره شود و آنانرا در راه مجد و عظمت و افتخارش، به همکاري وادارد.موقعيت محلي بابل بسيار خوب بود. اطراف آن را زمين هاي حاصلخيز فرا گرفته بود. بابل در محلي قرار داشت که دجله به فرات خيلي نزديک مي شد. بازرگانان از قسمت بالاي رودخانه هاي فرات و دجله، با قايقهاي بزرگ، کالاهايي را که مورد احتياج مياندورود جنوبي بود به آنجا مي آوردند ... دو جاده مهم مياندورود هم از بابل مي گذشت. بابل به خاطر موقعيت محلي بسيار خوبي که داشت، به بزرگترين و ثروتمندترين شهر تجاري مياندورود تبديل شد. .در مدارس آن نجوم و طب و طبيعيات و الهيات تدريس مي شد. طالس متي و فيثاغورث از اين مرکز دانش کسب علوم کردند. بابل دو دوره بزرگ شکوه و مجد داشت: نخست دوران حمورابي (1947-1905 ق. م.) و دوم دوران بخت النصر(604-562 ق.م.) . ميان اين دوره تقريباً يک هزاره و نيم، فاصله است و اين مدت زمان طولاني که دوران استعلاي هتيان و کاسيان و غلبه آشوريان است، تقريباً برابر با فاصله زماني ميان سلطنت قيصر آگوست و پادشاهي شاول پنجم است.در قرن هفتم قبل از ميلاد، در نواحي کوهستاني شمال بين النهرين، قومي جوان و سلحشور به ظهور رسيدند بنام "آشور" يکي از پادشاهان ايشان از زير بار سلطنت بابل بيرون آمده و پرچم استقلال برافراشت. قدرت و نيروي آشوريها بحدي رسيد که بابل را فتح کرده و آن شهر تابع سلطنت آشور شد. در زمان يکي از پادشاهان ايشان به دنام سناگريب (681 ق.م) قدرت آشوريها به کمال رسيد. در زمان سلطاني ديگر به نام آشور بانيپال دوم (626 ق.م) که پايتخت خود را در بابل قرار داد دوره جديدي از آبادي آن شهر به ظهور رسيد که به "عصر بابلي جديد" معروف استدر اسطوره‌هاى بابلى، که اسطوره‌هاى سومرى باستانى را به تدريج جانشين مىکند، تقريباً غيرممکن است که معلوم کند اصل مذهبى سامى آن چقدر است اين دنياى سامى،آنکه از نظر سياسى، با وسعت متفاوت با دنياى سومرى بود، به شکل عجيب وابسته به آن از طريق نتايج تفکر مذهبى داوري مي کرد منابع : 1. kalda / chaldea 2شهرياري، کيهان، زن در اساطير ايران و بين النهرين، ناشر فارس، انتشارات ثارالله، چاپ اول، ص 86 3دلکور، ماري، لاپلانتين، فرانسوا، کراپ، الکساندر، هربر، ژان، شوئون، فريتوف، ديز، ارنست، دستره، آنت، جهان اسطوره شناسي،2، ترجمه جلال ستاري، نشر مرکز، چاپ اول، ص 114 4 کوروفکين، فئودرو. پ، تاريخ شرق باستان، ترجمه م. بيدسرخي، انتشارات محور، چاپ اول، صص 135و136 5 ايزد پناه، مهرداد، آشنايي با اديان قديم ايران و بين النهرين، انتشارات محور، چاپ اول ، ص 84 6 جهان اسطوره شناسي، ص 125 7 حکمت، علي اصغر، تاريخ اديان، انتشارات ابن سينا، ص 65و66 8 Grimal, Pierre, “ Babylon”, Larousse world mythology, Hamlyn, p 6