>> تقديم با عشق <<

[NIMA.N]

...
سر خود را مزن اين گونه به سنگ

دل ديوانه تنها، دل تنگ

منشين در پس اين بهت گران

مدران جامه جان را؛ مدران

مکن اي خسته درين بغض درنگ

دل ديوانه تنها، دل تنگ

پيش اين سنگدلان قدر دل و سنگ يکيست

قيل و قال زغن و بانگ شباهنگ يکيست

ديدي آن را که تو خواندي به جهان يارترين

سينه را ساختي از عشقش سرشارترين

آنکه مي گفت منم بهر تو غمخوارترين

چه دل آزارترين شد؛ چه دل آزارترين؟

نه همين سردي و بيگانگي از حد گذراند؟

نه همين در غمت اين گونه نشاند؟

با تو چون دشمن دارد سر جنگ

دل ديوانه تنها، دل تنگ

ناله از درد مکن

آتشي را که در آن زيسته اي سرد مکن

با غمش باز بمان

سرخ رو باش ازين عشق و سرافراز بمان

راه عشق است که همواره شود از خون رنگ

دل ديوانه تنها، دل تنگ


"فريدون مشيري"

[NIMA.N]

...
از در درآمدي و من از خود به درشدم
گفتي کز اين جهان به جهان دگر شدم

چشمم به راه تا که خبر مي​دهد ز دوست
صاحب خبر بيامد و من بي​خبر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پيش آفتاب
مهرم به جان رسيد و به عيوق برشدم

گفتم ببينمش مگرم درد اشتياق
ساکن شود بديدم و مشتاقتر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پيش يار
چندي به پاي رفتم و چندي به سر شدم

تا رفتنش ببينم و گفتنش بشنوم
از پاي تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
کاول نظر به ديدن او ديده ور شدم

او را خود التفات نبودش به صيد من
من خويشتن اسير کمند نظر شدم

گويند روي سرخ تو سعدي چه زرد کرد
اکسير عشق بر مسم افتاد و زر شدم


"سعدي"

[NIMA.N]

بوي باران، بوي سبزه، بوي خاک

شاخه هاي شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبي و ابر سپيد

برگهاي سبز بيد

عطر نرگس، رقص باد

نغمه شوق پرستو هاي شاد

خلوت گرم کبوترهاي مست

نرم نرمک مي رسد اينک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ها و دشت ها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه هاي نيمه باز

خوش به حال دختر ميخک که مي خندد به ناز

خوش به حال جام لبريز از شراب

خوش به حال آفتاب

اي دل من! گرچه در اين روزگار

جامه رنگين نمي پوشي به کام

باده رنگين نمي نوشي ز جام

نقل و سبزه در ميان سفره نيست

جامت از آن مي که مي بايد تهي است

اي دريغ از تو اگر چون گل نرقصي با نسيم

اي دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

اي دريغ از ما اگر کامي نگيريم از بهار

گر نکوبي شيشه غم را به سنگ

هفت رنگش مي شود هفتاد رنگ


"فريدون مشيري"

[NIMA.N]

...
کفشهايم کو؟!
دم در چيزي نيست
لنگهء کفش من اينجاها بود!
زير انديشهء اينجا کفشي!
مادرم شايد اينجا ديشب
کفش خندان مرا٬ برده باشد به اتاق
که کسي پا نتپاند در آن

هيچ جايي اثر از کفشم نيست
نازنين کفش مرا درک کنيد
کفش من کفشي بود
کفشستان!
و به اندازه انگشتانم معني داشت ...
پاي غمگين من احساس عجيبي دارد
شصت پاي من از اين غصه ورم خواهد کرد
شصت پايم به شکاف سر کفش عادت داشت ...!

نبض جيبم امروز
تندتر مي زند از قلب خروسي که در اندوه غروب
کوپن مرغش باطل بشود ...
جيب من از غم فقدان هزار و صد و هشتاد و سه چوق
که پي کفش به کفاش محل خواهد داد
خواب از چشم ترش مي شکند

کفش من پاره ترين قسمت اين دنيا بود
سيزده سال و چهل روز مرا در پا بود
ياد باد آن که نهانش نظري با ما بود
دوستان! کفش پريشان مرا کشف کنيد!
کفش من مي فهميد که کجا بايد رفت٬
که کجا بايد خنديد
کفش من له ميشد گاهي
زير کفش حسن و جعفر و عباس و علي
توي صف هاي دراز
من در اين کله ي صبح٬ پي کفشم هستم
تا کنم پاي در آن
و بروم جايي که به آن نانوايي ميگويند!
شايد آنجا بتوان٬ نان صبحانه فرزندانم را
توي صف پيدا کرد
بايد الان بروم ... اما نه!
کفش هايم نيست! کفش هايم ... کو!


"مرحوم کيومرث صابري" (گل آقا)

[NIMA.N]

...
تو را من زهر شيرين خوانم اي عشق

که نامي خوش تر از اينت ندارم

و گر هر لحظه رنگي تازه گيري

به غير از زهر شيرينت نخوانم


تو زهري؛ زهر گرم سينه سوزي

تو شيريني؛ که شور هستي از توست

شراب جام خورشيدي که جان را

نشاط از تو، غم از تو، مستي از توست


به آساني مرا از من ربودي

درون کوره ي غم آزمودي

دلت آخر به سرگردانيم سوخت

نگاهم را به زيبايي گشودي


بسي گفتند: "دل از عشق بر گير!

که نيرنگ است و افسون است و جادوست!"

ولي ما دل به او بستيم و ديديم

که اين زهر است؛ اما نوش داروست!


چه غم دارم که اين زهر تب آلود

تنم را در جدايي مي‌گدازد

از آن شادم که در هنگامه‌ ي درد

غمي شيرين دلم را مي نوازد


اگر مرگم به نامردي نگيرد

مرا مهر تو در دل جاوداني است

و گر عمرم به ناکامي سرآيد

تو را دارم که مرگم زندگاني است


"فريدون مشيري"

[NIMA.N]

...
وفا نكردي و كردم، جفا نديدي و ديدم
شكستي و نشكستم، بُريدي و نبريدم

اگر ز خلق ملامت، و گر ز كرده ندامت
كشيدم از تو كشيدم، شنيدم از تو شنيدم

كي ام؟ شكوفه اشكي كه در هواي تو هر شب
ز چشم ناله شكفتم، به روي شكوه دويدم

مرا نصيب غم آمد به شادي همه عالم
چرا كه از همه عالم محبت تو گزيدم

چو شمع خنده نكردي مگر به روز سياهم
چو بخت جلوه نكردي مگر ز موي سپيدم

بجز وفا و عنايت نماند در همه عالم
ندامتي كه نبردم، ملامتي كه نديدم

نبود از تو گريزي چنين كه بار غم دل
ز دست شكوه گرفتم، بدوش ناله كشيدم

جواني ام به سمند شتاب مي شد و از پي
چو گرد در قدم او دويدم و نرسيدم

به روي بخت ز ديده، ز چهر عمر به گردون
گهي چو اشك نشستم، گهي چو رنگ پريدم

وفا نكردي و كردم، به سر نبردي و بردم
ثبات عهد مرا ديدي اي فروغ اميدم؟


"مهرداد اوستا"

[NIMA.N]

قاصدک هان چه خبر آوردي؟
از کجا وز که خبر آوردي؟
خوش خبر باشي اما
گرد بام و در من
بي ثمر مي گردي
انتظار خبري نيست مرا
نه ز ياري ،نه ز ديّار و دياري،باري
برو آنجا که بود چشمي و گوشي با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک در دل من همه کورند و کرند
دست بردار از اين در وطن خويش غريب
قاصد تجربه هاي همه تلخ در دلم مي گويد:که دروغي تو دروغ،که فريبي تو فريبي تو فريب
قاصدک:هان ...ولي آخر .....اي واي راستي آيا رفتي با باد؟
با توام،آي کجا رفتي هاي؟
راستي آيا جايي خبري هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمي جايي؟
در اجاقي _طمع شعله نمي بندم_خردک شرري هست هنوز؟
قاصدک ،ابرهاي همه عالم شب و روز در دلم مي گريند


"م.اميد"

[NIMA.N]

شلوار تا خورده دارد مردی که یک پا ندارد؛
خشم است و آتش نگاهش،یعنی :« تماشا ندارد!»
رخساره می تابم از او ، اما به چشمم نشسته:
بس نوجوان است و شاید از بیست بالا ندارد.
بادا که چون من مبادا چل سال رنجش پس از این!
خود گر چه رنج است بودن،«بادا مبادا ندارد».
با پای چالاک پیما دیدی چه دشوار رفتم؟
تا چون رود او که پایی چالاک پیما ندارد!
تق تق کنان،چوب دستش روی زمین می نهد مهر
با آن که ثبت حضورش حاجت به امضا ندارد.
لبخند مهرم به چشمش خاری شد و دشنه ای شد:
این خویگر با درشتی نرمی تمنا ندارد.
بر چهره سرد و خشکش پیدا خطوط ملال است؛
گویا که با کاهش تن جانی شکیبا ندارد.
گویم که با مهربانی خواهم شکیبایی از او؛
پندش دهم مادرانه_گیرم که پروا ندارد.
رو می کنم سوی او باز تا گفت و گو سازم آغاز:
رفته است و خالی است جایش مردی که یک پا ندارد!


"سیمین بهبهانی"

[NIMA.N]

از برون آمــد صـدای باغـبــــان
گفـت کو اربـاب؟_کارش داشتم
از درون گفتم که این جایم بگو
گفت :هر جا هر چه بایـد کاشتم

گفتـم آخـر بود در گلهـــای تــو؟
نـاز دلخـواهی کـه گفتم، داشـتی
گفت:در وا کن،بیــا بیـرون ،ببین
هرگز این گلها که کشتم،کاشتـی؟

رفتم و دیدم که سحر باغـبــــان
معنـی ناســازگــاری ســوخـتــه!
آتـشی از شمعدانـی های سرخ
در حریــر سـبــزه ها افـروخـتــه!

جعد شبنم دار سنبل خورده تاب
در هوا پاشـیده مشـک و زعفران
چشـم مسـت نرگـس بیــدادگـر
بــازگشـتـه تــازه از خواب گــران

و آن بنفشه زرد و مشکین و کبود
غرق گل، چسبیده در آغوش هم
تا جهد از محبس شــمشــادهـــا
رفتــه بالا از سر و از دوش هم

زیــر نــاز گیسـوی افشــان بیــد
سوسن و مینا و نــاز افتاده مست
هر زمــان در سـینه گلهــای سرخ
برگ لـرزان چـــنــاری بـرده است

لحظه ای بر هر گلی کردم نگاه
زیر لب گفـتم که : پس آن ناز کو؟
باغـبـان بر شاخه ای انگشت زد
یعنی این ناز اسـت! چشم باز کو؟

گفـتم:این را دیده بودم پیـش از این
این کجا ناز است؟ این ناز شماست.
خشمگین شد،گفت جز این ناز نیست
یـا اگـر باشـد بـه شـیراز شماسـت!

باغبان گر این سخن بی طعنه گفت
راســتی را چشـم جانـش بـاز بــود
کان گل نــازی کــه دلخواه منـسـت
یک گـل نــاز ست و در شـیراز بــود


"دکتر مهدی حمیدی"

[NIMA.N]

عشق مانند هوا همه جا جاریست ؛
کافی ست تو قدری نفسهایت را جانانه تر بکشی !