برای پرورش بوقلمون به روش صنعتی نیاز است كه پاره ای از موارد مد نظر قرار گیرد تا با اعمال آنها نتیجه مطلوبی عاید سرمایه گذاران گردد . در این مقاله سعی شده تا به پاره ای از این نكات كه جهت شروع پرورش مفید و ضروری هستند اشاره شود .

برای پرورش بوقلمون به روش صنعتی نیاز است كه پاره ای از موارد مد نظر قرار گیرد تا با اعمال آنها نتیجه مطلوبی عاید سرمایه گذاران گردد . در این مقاله سعی شده تا به پاره ای از این نكات كه جهت شروع پرورش مفید و ضروری هستند اشاره شود :




آشیانه بوقلمون :


پرورش گله های كوچك باید در ماه های گرم سال آغاز شود تا نیاز به وسایل پر خرج برای گرم كردن به حداقل برسد . آشیانه جوجه ها باید چنان بنا شود كه به سهولت و بدون هیچگونه ناراحتی بتوان آنرا تهویه نمود .اگر یك ساختمان خوب و كوچك قابل حصول نباشد می توان در یك سالن بزرگ یك آشیانه كوچك ساخت . كف آشیانه باید بگونه ای ساخته شود كه بسهولت قابل تمیز كردن باشد . محل پرورش بوقلمونهای جوان باید به حد كافی گرم و فاقد رطوبت اضافی باشد . همچنین یك آشیانه با امكانات تهویه خوب و به خوبی عایق بندی شده در مناطق با شرایط اقلیمی سرد از اهمیت خاص برخوردار است . پنجره آشیانه جوجه ها باید چنان باشد كه وقتی باز می شود به طرف پایین سر بخورد و یا چنان از پایین لولا شود كه هنگام باز شدن ، هوای تازه و احتمالا سرد مستقیما روی بدن جوجه ها نوزد بلكه پس از برخورد به سقف وارد آشیانه شود كه این امر بهترین نوع تهویه را ممكن می سازد . پنجره ها باید در جلو و عقب آشیانه مستقر شوند . برای هر متر مربع آشیانه یك دهم متر مربع پنجره منظور می شود . بعضی پرورش دهندگان محوطه پرورش را با پرچینی محصور می كنند و از آشیانه بعنوان سر پناه استفاده می كنند . همچنین می توان از سایه بانها نیز استفاده نمود. هنوز هم تعدادی از پرورش دهندگان از سایه بان استفاده می كنند كه اغلب به آشیانه یا سر پناه متصل اند. كف سایه بانها از نرده های تخته ای یا سیم ساخته می شود و با فاصله كمی از زمین مستقر می گردند تا مدفوع زیر آن و بر روی زمین بریزد كه این امر تمیز كردن آنرا آسان می كند . البته توجه داشته باشید كه بوقلمونهای نژاد درشت را در سایه بانهایی با كف نرده ای و سیمی نباید نگهداری كرد زیرا دچار طاول و پینه و همچنین اختلالات كف و ساق پا می شوند كه این عوارض در بوقلمونهای نژاد سبك بروز نمی كند .


در واحدهای بزرگ از روش پنجره بسته (windowless ) استفاده می كنند كه این گونه آشیانه ها باید كاملا عایق بندی شوند . باید در هر دقیقه حدود 03/0 متر مكعب هوا با فشار حدود 5/0 سانتی متر بر هر كیلو وزن بوقلمونهای بالغی كه در معرض تهویه هستند وارد شود .




مساحت كف آشیانه :


تا هشت هفتگی برای هر ده جوجه بوقلمون یك متر مربع كافی است . از 12-8 هفتگی برای هر ده جوجه بوقلمون دو متر مربع و برای بوقلمونهای بین 16-12 هفتگی برای هر ده بوقلمون جوان 5/2 متر مربع باید در نظر گرفته شود .


برای بوقلمونهای جوان ( نر و ماده ) در حال رشد به ازا هر بوقلمون 4/0 متر مربع فضا در نظر می گیرند . البته اگر تمام گله بوقلمون نر باشد برای هر بوقلمون 5/0 متر مربع و چنانچه ماده باشد به ازا هر بوقلمون 3/0 متر مربع فضا لازم است . برای بوقلمونهای سبك و آنها كه در سیستم بسته پرورش داده می شوند مساحت آشیانه باید كمتر از ارقام فوق باشد .




دستگاه مادر مصنوعی :


چند نوع دستگاه مادر مصنوعی وجود دارد . مادرهای گازی و الكتریكی بهترین نوع جهت پرورش در گله های كوچك هستند . دستگاههای مادری كه برای 250 جوجه مرغ كافی است برای 125 جوجه بوقلمون كفایت می كند .


باید 24 ساعت قبل از ورود جوجه ها دستگاههای مادر را به كار انداخت تا آشیانه گرمای لازم را كسب كند . اگر از دستگاه های مادر گرد استفاده شود درجه حرارت برای طیور سفید 40 درجه سانتی گراد و برای طیور زرد و قهوه ای 35 درجه سانتی گراد در نظر گرفته می شود . این درجه حرارت از داخل در فاصله 18 سانتی متری لبه خارجی دستگاه مادر و در 5 سانتی متری بستر یا در حد ارتفاع پشت جوجه بوقلمون در نظر گرفته شود . باید هر هفته حدود 3-2 درجه حرارت را پایین آورد تا به میزان مناسب 20 درجه سانتی گراد برسد . اگر منطقه پرورش جوجه گرم باشد می توان در طول روز دستگاه ها را خاموش كرد . پس از هفته ششم هیچ گونه منبع حرارتی نه برای شب و نه برای روز لازم نیست .


دستگاههای گرما ساز باید به فاصله 45 سانتی متری از سطح بستر آویزان گردند . حرارت دستگاه های مادر در ابتدا حدود 35 درجه سانتی گراد است كه در ادامه دوره پرورش و به تدریج هفته ای 5/3 – 3 درجه كاهش پیدا می كند كه این امر تا 6 هفتگی ادامه دارد . در حین پایین آوردن درجه حرارت باید رفتار جوجه ها را مد نظر قرار داد . درجه حرارت خارج از منبع حرارتی یعنی محیط اطراف و بیرون از دستگاه مادر باید حدود 21 درجه سانتی گراد باشد تا جوجه ها احساس راحتی كنند . تهویه باید به نحو احسن انجام گیرد . میزان رطوبت برای جوجه های بوقلمون در داخل سالن 65% است . دستگاه های مادر باید دارای حفاظ باشند تا جوجه ها از اطراف منبع حرارتی دور نشوند . حفاظی به ارتفاع 45 سانتی متر برای هر دستگاه توصیه می شود .در شرایط آب و هوایی گرم ، حفاظی به اندازه 30 سانتی متر كافی خواهد بود . حفاظ مادر باید در فاصله 65-60 سانتی متری لبه دستگاه مادر مستقر شود و به تدریج این فاصله به 120-90 سانتی متر برسد و پس از گذشت 10-7 روز می توان حفاظ را برداشت . اگر جوجه ها در فصل سرما ریخته شوند و آشیانه به قدر قابل ملاحظه ای وسیع باشد می توان بوسیله پاراوان قسمتی از آشیانه را جدا كرد و به تدریج كه جوجه ها بزرگ می شوند فاصله پاراوان را بیشتر كرد .




وسایل دانخوری :


در اولین روزها می توان غذای جوجه ها را در ظرف های ساده قرار داد ولی چون اشكالاتی در درك دارند و حیوانات كودنی به حساب می آیند ، بهتر است در كنار هر آبخوری و دانخوری ، وسیله و مواد بی ضرر و براق قرار داد تا توجه جوجه ها را به خود جلب كند . ریختن مقدار جزئی آرد یا ریزه های سنگ خارا روی دان روزی دوبار برای سه روز اول زندگی ، بوقلمونها را تشویق به خوردن می نماید . نباید دانخوری ها را مملو از دان كرد زیرا دان روی بستر می ریزد و جوجه ها به هوای دان روی بستر آنرا می خورندمگر اینكه روی بستر را با كاغذ بپوشانند . برای جوجه های هفت روزه تا سه هفتگی دانخوری كوچك به اندازه حدود 7-5 سانتی متر برای هر جوجه مناسب است . از سن 3 هفتگی به بالا تا سن عرضه به بازار از دانخوری های با سایز بزرگ استفاده می شود به طوریكه عمق دانخوری 10 سانتی متر و طول دانخوری 8-7 سانتی متر برای هر قطعه بوقلمون مناسب است . اگر دانخوری عریض باشد و بتوان از دوطرف آن استفاده كرد بدین ترتیب یك متر از این دانخوری را دو متر محسوب می كنیم .




نور رسانی :


در دو هفته اول زندگی نور باید به قدر كافی در اختیار جوجه ها باشد تا بتوانند آب و غذا را ببینند . لامپهای 200 واتی با فواصلی در حدود 3 متر مستقر شوند . یك چراغ 15-7/5 واتی باید در داخل و زیر هر دستگاه مادر قرار داده شود . پس از دو هفته اول می توان نور را كاهش داده تا در این سن از بروز استرس ، روی هم ریختن جوجه ها و اضطراب جلوگیری شود .




تغذیه :


برای پرورش بوقلمون دو برنامه غذایی اساسی باید در نظر گرفته شود . یكی غذای تمام نرم یا آردی و دیگری دانه ای یا پلت . نیازهای تغذیه ای بوقلمون بر اساس سن متغیر است . همچنانكه بر سن بوقلمون افزوده می شود ، نیازهای پروتئین ، ویتامین و مواد معدنی این پرنده كاهش می یابد و بر نیاز آن به انرژی افزوده می شود . مواد غیر قابل حل مانند سنگ ریزه ( گرانیت ) باید در سنین 10-8 هفتگی به غذای بوقلمون اضافه شود . دان بوقلمون باید حتما حاوی یك ماده مقابله كننده با كوكسیدوز باشد و همچنین وجود یك ماده پیشگیری كننده بیماری سیاه سر ( black head ) نیز در غذای بوقلمون ضروری است . باید همیشه غذا و آب در اختیار پرنده باشد . غذای غیر نرم یعنی با ذرات درشت ( pellet ) را می توان ار هفته چهارم زندگی برای جوجه های بوقلمون در نظر گرفت . می توان برای تغذیه بوقلمون از یونجه تازه و ترد ، شبدر خوب ، علوفه سبز تازه یا جوانه سبز غلات كه به خوبی خرد شده و فاقد رشته های بلند باشد استفاده كرد . همه اینگونه مواد را می توان روزی یك یا دوبار به بوقلمون های جوان داد . هرگز نباید علوفه پژمرده یا خشكیده و سایر مواد غذایی مشابه را در اختیار پرنده گذاشت . در فرمول غذایی بوقلمون می توان از كنجاله سویا ، ذرت آسیاب شده و مشابه آنها استفاده و دان تهیه كرد . غذای بوقلمونهای در حال رشد را از سن هشت هفتگی تا عرضه به بازار باید در اختیار بوقلمون های جوان قرار داد . پروتئین موجود در آرد سویای پوست كنده برای بوقلمون های بالغ بسیار قابل هضم ولی مواد هیدروكربنه موجود در آن زیاد قابل جذب نیست .




میزان غذای بوقلمون :


جوجه بوقلمون تا 24 ساعت و یا حتی بیشتر احتیاج به خوردن و آشامیدن ندارند زیرا از زرده ذخیره بدن استفاده می كنند ولی بعد از این مدت باید غذا و آب كافی در اختیار آنها قرار داد . مقدار غذایی كه توسط جوجه بوقلمونهای در حال رشد خورده می شود در اولین ماه زندگی 460-450 گرم است . اصولا بوقلمون حیوانی است كه مخصوص گوشت پرورش داده می شود از اینرو بیشتر انتخاب در بوقلمون از نظر تبدیل غذایی صورت می گیردبدین ترتیب كه هر چه بوقلمون در ازاء غذای كمتر گوشت بیشتری تولید كند بهتر است . بوقلمون از نظر ضریب تبدیل پرنده خوبی به شمار می رود زیرا به طور متوسط میزان ضریب تبدیل غذایی در آنها در اوایل زندگی حدود 3 به 1 است . در برخی مزارع از غذای تمام آردی و در برخی دیگر از غذای آردی- دانه ای استفاده می شود اما در گروهی از مزارع نیز تا 8 هفتگی غذای تمام آردی و از 8 هفتگی به بعد غذای دانه ای – آردی در اختیار پرنده قرار می دهند . اگر بوقلمون به طریقه محدود نگهداری شود ، اضافه نمودن علف سبز به جیره غذایی جوجه ها سبب بهتر شدن رشد می شود . 4 هفته پیش از رسیدن بوقلمونها به سن عرضه به بازار باید مواد بودار مانند روغن ماهی یا پودر ماهی را حذف كرد تا گوشت بوی نامطبوع نگیرد . غذای بوقلمونهای تخمگذار شبیه مرغهای تخمگذار است ولی باید توجه داشت كه بوقلمونهای تخمی را نباید بیش از حد غذا داد زیرا سبب چربی گرفتن آنها می شود و تولید تخم را پایین می آورد . جوجه ها را پس از خارج شدن از تخم به مدت 24 ساعت باید در استراحت غذایی قرار داد و سپس به تغذیه آنها در 20 – 15 روز اول توجه كرد .


برای فربه ساختن بوقلمون باید همه روزه خوراك دانه به آنها داد و هر چه هنگام بردن به بازار و كشتن بوقلمون نزدیك شود باید بر خوراك دانه آنها افزود . تركیبات كلی جیره را ذرت ، گندم ، جو و یولاف تشكیل می دهد . ذرت را نباید تنها به بوقلمونهای پرورشی داد زیرا بیش از حد پرنده را فربه می سازد . می توان در زمستان از برگ چغندر و یولاف نیز در تركیبات جیره استفاده كرد . در اختیار گذاشتن زغال چوب ، شن و آهك هم مناسب است . همچنین در موقع جفتگیری باید خوراك قویتری هم مانند آرد ماهی ، پودر خون و ... در اختیار پرنده قرار داد . همیشه در هنگام تغذیه نكات زیر را مد نظر قرار دهید :


از دادن خوراك بسیار و خوراك نامرغوب و كپك زده دوری كنید .


علوفه سبز خرد كرده و چراگاه باید در دسترس جوجه بوقلمون قرار گیرد .


گاهگاهی در آب آشامیدنی پرنده از یك قاشق چایخوری سولفات مس دو سود در یك لیتر آب استفاده كنید .


آشیانه و خوراك و در صورت وجود چراگاه باید كاملا پاكیزه باشد .




نوك چینی :


نوك بوقلمونهای جوان بین 5 – 2 هفتگی چیده می شود . چنانچه دیرتر از این سنین اقدام به نوك چینی نماییم ، گرفتن و مهار حیوان بدلیل سنگینی جثه دشوا خواهد بود . ممكن است بوقلمون دچار پر ریزی گردد . پیش از اینكه بوقلمونها دچار كانیبالیسم شوند بهتر است عمل نوك چینی انجام شود . نوك چینی نباید در یك روزگی و در جوجه كشی انجام شود زیرا ممكن است این عمل باعث بروز استرس و بی میلی جوجه ها به غذا و آب و در نتیجه نزاری و بی آب شدن بدن حیوان ( دهیدراسیون ) گردد .


باید دقت شود سوراخهای بینی چیده نشوند . همچنین دقت شود كه پس از این عمل غذا در دانخوری در سطحی باشد كه جوجه های نوك چیده شده براحتی بتوانند آنرا بخورند .




قطع تاج و ریش :


تاج و ریش از اعضایی هستند كه اغلب در نزاعهای بین پرندگان به خصوص بوقلمونها از هر عضو دیگری آسیب پذیرتر می باشد . تاج و ریش را می توان در جوجه بوقلمونهای یكروزه به سادگی با قرار دادن بین انگشت سبابه و شست با ناخن شست قطع نمود . حتی تا سن سه هفتگی نیز می توان آنها را با ناخن گیر و قیچی براحتی قطع نمود .




قطع ناخن :


قطع ناخن معمولا برای جلوگیری از ایجاد خراش روی پوست بدن و پهلوی بوقلمون انجام می شود . این عما بیشتر در محیط هایی كه تعداد در سطح بوقلمون زیاد و بیش از حد متراكم است انجام می شود ولی حتی در پرورش در چراگاه نیز بسیار مفید است . برای این منظور بایستی ناخن ها به كلی قطع شوند . قطع ناخن باید در روز اول زندگی در موسسه جوجه كشی انجام شود .




قطع پر :


چنانچه بوقلمون در چراگاه پرورش داده شود ، با قطع پرها به سهولت می توان جلوی پرواز این پرنده را گرفت . قطع پر از قسمت انتهایی یك بال با یك نوك چین از اقداماتی است كه جلوی پرواز را در چراگاه خواهد گرفت . قطع پر با نوك چین برقی در یك تا ده روزگی می تواند انجام شود . عمل قطع پر در حال حاضر كم تر از سابق انجام می گیرد زیرا در بوقلمونهای گوشتی موجب بد شكلی لاشه می گردد .