گرايشهاي مسيريابي
پروتكل هاي مسيريابي اينترنت، يكي از سه شيوة جمع آوري و استفاده از اطلاعات مسيريابي را بكار مي گيرند: مسيريابي بردار- فاصله، مسيريابي حالت- اتصال، و مسيريابي بردار- مسير يابي بردار- فاصله نيازمند اين است كه هر گره (مسيرياب يا ميزباني كه پروتكل مسيريابي را پياده سازي مي نمايد)، اطلاعات را با گره هاي همسايه مبادله نمايد. اگر دو گروه هر دو به طور مستقيم به يك شبكه متصل باشند همسايه هستند.
به اين منظور، هر گره، برداري از ارزش اتصالات براي هر شبكة متصل شده به طور مستقيم، و بردار فاصله و بردار گام بعدي را براي هر مقصد نگهداري مي كند. پروتكل اطلاعات مسيريابي نسبتاً ساده (RIP) از اين شيوه استفاده مي كند.
مسيريابي بردار- فاصله نيازمند انتقال ميزان قابل توجهي اطلاعات توسط هر مسيرياب مي‌باشد. هر مسيرياب بايد بردار فاصله را به همة همسايگانش بفرستد. آن بردار حاوي ارزش مسير تخميني به همة شبكه ها در اين پيكربندي است. علاوه بر آن، هنگامي كه تغيير عمده اي در ارزش يك اتصال انجام مي گيرد، يا زماني كه يك اتصال قابل دسترس نمي باشد، زمان قابل توجهي براي انتشار اين اطلاعات از طريق اينترنت لازم است.
مسيريابي حالت- اتصال، براي غليه بر نقاط ضعف مسيريابي بردار- فاصله طراحي گرديد. هنگامي كه مسيرياب آماده سازي مي شود، ارزش اتصال در هر يك از رابط‌هاي شبكة خود را مشخص مي كند. سپس، اين مسيرياب اين مجموعه ارزش هاي اتصالات را به همة مسيرياب ها در توپولوژي اينترنت اعلام مي كند، و نه فقط به مسيرياب هاي همساية خود. از آن زمان، اين مسيرياب، بر ارزشهاي اتصالات خود نظارت دارد. هر زمان كه تغيير عمده اي صورت گيرد (افزايش يا كاهش عمدة ارزش اتصال، ايجاد اتصال جديد، غير قابل استفاده شده اتصال جاري)، اين مسير‌ياب مجدد مجموعه ارزشهاي اتصالات خود را به همة مسيرياب ها در آن پيكربندي اعلام مي كند.
چون هر مسيرياب ارزش اتصالات همة مسيرياب هاي آن پيكربندي را دريافت مي كند، مي‌تواند يك توپولوژي از كل پيكربندي بسازد و سپس كوتاه ترين مسير را به هر شبكة مقصد، محاسبه نمايد. با انجام اين عمل، اين مسيرياب مي تواند جدول مسيريابي خود را بسازد، و اولين گام به هر مقصد را ليست نمايد. چون مسيرياب نمايشي از كل شبكه دارد، از رواست توزيع شدة الگوريتم مسيريابي، همانگونه كه در مسيريابي بردار- فاصله انجام مي گيرد، استفاده نمي كند. در عوض، مسيرياب مي تواند هر الگوريتم مسيريابي را براي مشخص نمودن كوتاه ترين مسيرها بكار ببرد. در عمل، الگوريتم Dijkstra استفاده مي شود. پروتكل اولين كوتاه ترين مسير باز (OSPF)، مثالي است از نوعي پروتكل مسيريابي كه از مسيريابي حالت- اتصال استفاده مي كند. نسل دوم الگوريتم مسيرياب براي ARPANET نيز از اين روش استفاده مي كند.
هر دو روش حالت- اتصال و بردار- فاصله، براي پروتكل هاي مسير ياب داخلي استفاده شده اند. اين روشها براي پروتكل مسيرياب خارجي مؤثر نمي باشند.
در پروتكل مسيريابي بردار- فاصله، هر مسيرياب، به همسايگانش، برداري را مي فرستد كه هر شبكة فايل دسترسي توسط آن را، همراه با معيار فاصلة مربوط به مسيري به آن شبكخ، ليست نموده است. هر مسير ياب، يك پايگاه دادة مسيريابي بر مبناي اين به روزآوري هاي همسايگانش مي سازد، اما مشخصة مسيرياب ها و شبكه هاي مياني در هر مسير خاص را نمي داند. دو مشكل با اين روش براي پروتكل مسيرياب خارجي وجود دارد:
1-پروتكل بردار- فاصله فرض مي كند كه همة مسيرياب ها يك معيار مشترك فاصله را دارند كه با آن در مورد ازجحيت هاي مسيرياب قضاوت مي كنند. اين حالت در بين ASهاي مختلف برقرار نيست. اگر مسيرياب هاي متفاوتي، معاني متفاوتي به يك معيار نسبت دهند، امكان ايجاد مسيرهايي پايدار، و بدون حلقه ممكن است وجود نداشته باشد.
2-يك AS ممكن است اولويت هاي متفاوتي با AS هاي ديگر داشته باشد و ممكن است محدوديت هايي داشته باشد كه استفاده از AS هاي خاص ديگر را منع نمايد. الگوريتم بردار- فاصله، اطلاعاتي را در مورد AS هايي كه در يك مسيرياب ملاقات خواهند شد، ارائه نمي دهد.
در يك پروتكل مسيريابي حالت- اتصال، هر مسيرياب، معيارهاي اتصال خود را به همة مسيرياب هاي ديگر اعلام مي كند. هر مسيرياب، تصويري از توپولوژي كامل اين پيكربندي مي سازد و سپس محاسبة مسيريابي را انجام مي دهد. اين شيوه نيز اگر در پروتكل مسيرياب خارجي بكار رود مشكلاتي دارد:
1-AS هاي متفاوت ممكن است از معيارهاي متفاوتي استفاده كنند، و محدوديت هاي متفاوتي داشته باشند. اگرچه پروتكل حالت- اتصال، به مسيرياب اجازة ساختن تصويري از تمام توپولوژي نمي دهد، معيارهاي استفاده شده، ممكن است از يك AS به ديگري متفاوت باشند، و اجراي الگوريتم مسيريابي يكنواخت را غير ممكن نمايند.
2-هجوم اطلاعات حالت اتصال به همة مسيرياب هاي پياده كنندة پروتكل مسيرياب خارجي در چندين AS، ممكن است قابل كنترل نباشد.
راه ديگر، به نام مسيريابي بردار- مسير، معيارهاي مسيريابي را كنار مي گذارد و فقط اطلاعاتي را فراهم مي كند در مورد اينكه كدام شبكه ها مي توانند توسط يك مسيرياب قابل دسترس باشند، و AS هايي كه بايد براي رسيدن به آنها گذر كنند. اين شيوه با الگوريتم بردار- فاصله متفاوت است، از دو جنبة: اول، روش بردار- مسير، شامل تخمين فاصله يا ارزش نيست. دوم، هر بلوك از اطلاعات مسيريابي، همة AS هاي ملاقات شده به منظور رسيدن به شبكة مقصد توسط اين مسيرياب را ليست مي نمايد.
چون يك بردار مسير، AS هايي را ليست مي كند كه يك datagram بايد از آنها عبور كند، اگر اين مسيرياب را دنبال نمايد، اين اطلاعات مسير باعث مي شود مسيرياب، سياست مسيريابي را اجرا كند. يعني، مسيرياب ممكن است تصميم بگيرد از مسير خاصي اجتناب نمايد تا مانع عبور از طريق يك AS خاص شود. براي مصال، اطلاعاتي كه محرمانه است، ممكن است به AS هاي خاص محدود شود. يا يك مسيرياب ممكن است اطلاعاتي در مورد كارايي يا كيفيت بخشي از اينترنت داشته باشد كه در يك AS قرار دارد و باعث مي شود اين مسيرياب از آن AS اجتناب نمايد. مثالهايي از معيارهاي كارايي يا كيفيت عبارتند از سرعت اتصال، ظرفيت، تمايل به ازدحام، كيفيت كلي عملكرد. معيار ديگري كه مي تواند استفاده شود، به حداقل رساندن تعداد AS هاي مياني است.


پروتكل گذرگاه مرزي
پروتكل گذرگاه مرزي (BGP) براي استفاده به همراه اينترنت هايي توسعه داده شد كه مجموعه TCP/IP را بكار مي گيرند، اگرچه اين مفاهيم براي هر اينترنت قابل بكارگيري هستند. BGP به پروتكل مسيرياب خارجي مطلوب براي اينترنت تبديل شده است.