کافه شعر<<

[javad jan]

اگر تو عاشقی معشوق دور است
وگر تو زاهدی مطلوب حور است

ره عاشق خراب اندر خراب است
ره زاهد غرور اندر غرور است

دل زاهد همیشه در خیال است
دل عاشق همیشه در حضور است

نصیب زاهدان اظهار راه است
نصیب عاشقان دایم حضور است

جهانی کان جهان عاشقان است
جهانی ماورای نار و نور است

درون عاشقان صحرای عشق است
که آن صحرا نه نزدیک و نه دور است

در آن صحرا نهاده تخت معشوق
به گرد تخت دایم جشن و سور است

همه دلها چو گلهای شکفته است
همه جان‌ها چو صف‌های طیور است

سراینده همه مرغان به صد لحن
که در هر لحن صد سور و سرور است

ازان کم می‌رسد هرجان بدین جشن
که ره بس دور و جانان بس غیور است

طریق تو اگر این جشن خواهی
ز جشن عقل و جان و دل عبور است

اگر آنجا رسی بینی وگرنه
دلت دایم ازین پاسخ نفور است

خردمندا مکن عطار را عیب
اگر زین شوق جانش ناصبور است

[javad jan]

کسی چه میداند ؟ انتهای تاریکیست یا ابتدای روشنایی!........................
سکون و ایستایی به سر منزل خود رسیده است!...............................
من در مرز روشنایی ایستاده ام ،‌نیمه راه مقصدم را میگویم....................
و هیچ تنابنده ای مقصد مرا آن طور که تو میشناسی،‌نمیشناسد.............
همه شانه بالا می اندازند، نگاهی میکنند ، گاهی میخندند و میگذرند!.......
......................و من اینجا تا طلوع منتظر میمانم ، شاید همسفر شدیم.
.................................................. ......میدانی نگرانی ام از چیست؟
......................................اینکه تو هم مقصدت را عوض کرده باشی!!!
.................................................. .........................................
..............آرزویم این است،راه گم نشود ،چه با من ،چه بی من!
آسمان ، من می نویسم ، چه با تو ، چه بی تو

[javad jan]

باور نکن تنهاییت را
من در تو پنهانم تو در من
ازمن به من نزدیکتر تو
ازتو به تو نزدیکتر من

باور نکن تنهاییت را
تا یک دلو یک درد داری
تا در عبور از کوچه ی عشق
بر دوش هم سر می گذاری

دل تاب تنهایی ندارد
باور نکن تنهاییت را
هر جای این دنیا که باشی
من با توام تنهای تنها

من با توام هر جا که هستی
حتی اگر با هم نباشیم
حتی اگر یک لحظه یک روز
با هم در این عالم نباشیم

این خانه را بگذار و بگذر
با من بیا تا کعبه ی دل
باور نکن تنهاییت را
من با توام منزل به منزل

[javad jan]

توای مرداب دل برخیزروان شو سوی دریایت
بزن موجی برنگ عشق بده رنگی به روئیایت
بمانی می شوی جایی برای مرگ ما هیها
روان شو تاشوی قصری برای رقص ماهیها
مثال ابشاری باش که قلب کوه می برد
ببین موج خروشانت مثال رعد می غرد
بده پهنه به قلب دشت زمان ریزش باران
بده دستت برآن ابری که دارد دیده ای گریان
ببخش از آب پاکیها به هرکس تشنه آب است
بده شبنم برآن دشتی که چشمش منتظرخواب است

[javad jan]

شب است و ماه می رقصد

ستاره نقره می پاشد

شقایق بوسه می خواهد ز لبهای هوس انگیزه زنبق ها

من اما سخت می گریم

خداوندا تو می گفتی که نامردان بهشت را نمی بینند

من اما دیده ام

نامرد مردانی که از خون پاک مردان کاخ می سازند

[javad jan]

تو در التهاب دل بیقرارم قراری...قسم میخورم

هنوزم تو در خاطرم ماندگاری ...قسم میخورم

تو دوری ولی بودنت پشت این لحظه هاست

زمانی که پایت به دل میگذاری...قسم میخورم

مرا در خزان شوق روییدنی است.ای نسیم

دمی را که درباغ دل چون بهاری...قسم میخورم

بیا تا ببینی که در خلوت دل تو ماندی و بس

کسی نیست .تو تنها نگاری ...قسم میخورم

منم منتظر طبق معمول ، پشت پرچین یاد

بیا آسمانم.امید دل بیقراری...قسم میخورم

[javad jan]

ایمان
دریا چنین عمیق و نابینا
خورشید، پشیمانی وحشی
انجمن، چرخ، ذهن
آی عشق هنوز خسته نیستی؟

خون، خاک، ایمان
کلماتی که از خاطر نمی‌بری
عهد و پیمانی که بستی، حرم مقدس تو
آی عشق هنوز خسته نیستی؟

صلیبی بر فراز هر تپه
ستاره، مناره
هزار هزار قبر که باید پر شود
آی عشق هنوز خسته نیستی؟

دریا چنین عمیق و نابینا
جایی که خورشید باید غروب کند
زمان که خود از کوک افتاده است
آی عشق هنوز خسته نیستی؟

لئونارد كوهن

[javad jan]

گردبادی بی هدف سر گشته و گم کرده راهم
در بیابان طلب من تک درختی بی پناهم

تار تار موی من در راه عشقت شد سپید
عمر بگذشت و هنوزم چشم بر راهت نگاهم

درد بر روی دلو دل شد پر از خون جگر
سینه ام اتشفشانی گشته از سوزنده اهم

بندی و صیدت شدم رسوای عشقت در جهان
ای که در درگاه عشقت خاکساری رو سیاهم

جان به راهت داده ام اما رقیبان گرد تو
یوسفی بودم ولی افسوس اندر قعر چاهم

[javad jan]

در ياد مني حاجت باغ و چمنم نيست
جايي که تو باشي خبر از خويشتنم نيست

اشکم که به دنبال تو آواره ي شوقم
ياراي سفر با تو و رأي وطنم نيست

اين لحظه چو باران فرو ريخته از برگ
صد گونه سخن هست و مجال سخنم نيست

بدرود تو را انجمني گرد تو جمع اند
بيرون ز خودم راه در آن انجمنم نيست

دل مي تپدم باز درين لحظه ي ديدار
ديدار ، چه ديدار ؟ که جان در بدنم نيست

[javad jan]

باران صبح

بر دفتر شعرم می‌بارد

مِه بر کلماتم موج می‌زند

می‌دانم زورقم

سراسر روز سرگردان خواهد ماند.