کافه شعر<<

[javad jan]

زمین می شکافد
هر ازگاهی
می لرزد از خشم هیولایی بی نام
و خود می گوید:
این بزمی است و برقصید
به ضرب انگشتان رقاصه ای مست
فرقی هم نمی کند
آهنگ
فریاد کودکان بی فردا باشد
یا جیغ موزون زنان بی کودک
که زمین به خود لرزیده از
گناه
شاید
گرسنگی هیولاست
که خشم می آفریند و خوف
برای آنها که نان آورند و
بر جاده ای دراز فردا را رفته اند
و برای آنهایی که بی فردا
جاده را مانده اند.


اشرف السادات حسینی

[javad jan]

در این خانه
هیچ کس
جایش خالی نیست
به صدای زنگ
پریشان می شوم.


اشرف السادات حسینی (قطعه 26)

[javad jan]

... و فریادی
که انتهایش رسید
به گلوله در بیابان
ناجوانمردانه
فریادی
که گرگ و میش به گلو خشکید
آفتاب هنوز آرمیده است –
و پستان های بریده ی دخترکان کولی
هنوز غرق خون است
« رزا می نالد در درگاه خانه اش»
هنوز در هوا
گل سرخ های باروت می ترکد
شهر مالامال هراس
درهایش تکثیر نمی شود
قلب کولیان پیر به اشعار تو می تپد
می شنوی
صدای سم ضربه ها
دختری که یوسف قدیس
به خاکش سپرده بود
پریشانش کرد
نگاه کن
از ناله ی قدیسه ی عذرا
آب دهان ستاره ها خشکید
و کودکان تشنه مردند.
فدریکو!
ببخش!
- رشته هایت را که پنبه کردم –
گفتم
گلوله های کودن پلید
قلب مهربانت را
رها سازند.!


اشرف حسینی

[javad jan]

دستهای لیلا
بوی کاهگل می دهد
بوی به هوش آمدن دیوارها
با رنگ های قهوه ای.
توی حیاط نشسته ام
با خاطره ای
خاطرخواه شمعدانی های معصوم
همیشه دنج دیوارها
یادگاری می نوشت
از روزهای
شکوفه وآفتاب و فروردین
گیسوی دختر را به هم می بافت


لیلا دختر همسایه،
کوچک بود و مهتابی
به رنگ آرزوهایش
هر شب
برای ماه قصه می گفت
زیر نور تن اش
ماهی ها آرام شنا می کردند
با هر تکان
به سمتی
موج می زدند
دهلیز تو در توی خیال را
و دختر دیوار می بافت
از بوی کاهگل و
تکان دم ماهی
برای خانه اش
لیلا قالی می بافت.


اشرف حسینی

[javad jan]

صورتم در آینه شکسته
و سایه ای پشت سر
کوتاهی اندامم را قد کشیده
چگونه به عزیزترین دوست
خنجر بکشم
از پشت سر
سایه ام را پاک کن
حتی صورتم را.
غروب در من لرزیده و پاهایم
کوه را به پایه نشسته
تا قرص خورشید بالا بیاید و من بپوشم
صورت عریان سایه ها را
از پشت سر
سنگی به آینه نشسته.


اشرف حسینی

[javad jan]

اسب ها
با زین های گمشده شیهه می کشند
میان قبیله ی دختران کولی
زنی با ابروهای کمانی
دوتا شده
در باد
گرد و خاکی به پا شده
و تصویر بزرگ زن
در هوایی کدر
به پیشانی خاک نشسته
و چشم دوخته
به دو باز کوهی
آنجا
شکار پرنده پرنده ممنوع است
-بالای کوه نوشته اند-
اما دو تیر
نقطه های پر پرنده را در هم آشفت
و تصویری آینه را با خود برد.

اشرف حسینی

[javad jan]

بگو پایین بیایند
بگو
کمی پایین تر
دیگر به هیچ سو نمی چرخند
اهتزاز این پرچم های سیاه
سر در تمدن های شکسته
فرو می ریزد، قلب گفتگو را بردار
از پچ پچ گوش نمی کنم
به شلاق های رها، آزاد
از چهار چوب دری گذشته ام
پا به پای سگ های ولگرد
بیابان گریز و بی لانه
شده ام
بی قلاده و افسار
مشت می زنند
به خانه به دوش ها
رسیده ام
به استخوان خودم
آزاد از چهار چوب دری
باز شده
با دست های گره شده
رنگ می پاشند
به صورت پارچه های سفید
¬¬¬- سه رنگی ها –
دو رنگ سیاه و سفید
یک رنگ که نمی شود
رنگارنگ...


اشرف السادات حسینی

[javad jan]

تو را به خاطر می آورم،
‫آن گاه که در قاب خاکستری یک روز بلند
‫دستانت را به نهایت گشوده بودی،
‫به نشانه آغوشی
‫برای من که نگاه ماتی بودم و لبخندی کال
‫در قابی آویخته به خوابی دراز.
‫تا بسیاری سالها بگذرد
‫و راز های بسیار فراموش شوند
‫در نگاه گنگ تصویر هایی که سخن نمی گویند
‫تا به دیگر روز, که سهره ای به دشتی دور آن آواز به سینه ای تمام بخواند
عشقی بشکفد دیگر بار
‫و آغوشی راز بگوید در تصویر تازه‌ای.

افسانه امیری

[javad jan]

گمان می کنم که در میان ادم ها
ان ها که گم کرده ای دارند
همواره به دنبال نشانه ای اند
نشانی ای که راه باشد
و راهی که گریز گاهی شاید
برای من
تمامی تندیس های سنگی و چوبی و اهنی
نشانه ی تواند
و هر کدام کلامی
که هر گاه تازه می شوند
و می دانم که روزی تندیسی خواهم شد
یک نشانه
و تو خواهی خواند
و شاید همین بوده است از نخست
راز اولین تندیس یا نشانه


افسانه امیری

[javad jan]

پرده را کنار بزن،
‫دست کم برای آن نیمه که آسمان است.
‫سازت را بردار،
‫و آواز آب ها را بنواز با جرعه ای از آسمان
‫چونان که می خوانند:
‫مهلت جهان بسی اندک است.
‫به قدر پریدن سنجاقکی,
از یک ساقه ی رازیانه به ساقه ی دیگر
‫به تو نگاه می کنم،
‫در این اندک فرصت مرا همین بس
‫ای مرغ آمین خوان،
‫که بخوانمش بار دیگری به نام

افسانه امیری - ساز