کافه شعر<<

[javad jan]

اصلاً مگر این خانه ی آهنی
انداره ی سرگردانی من است؟
می د انم
تابوت خالی است
اما
سنگین و ترس انگیز
- برای تو
که خوراک هر روزات نان و
کمی مرده است –
باید کمی آرام تر بمیریم.


اشرف حسینی

[javad jan]

می خواستم
در این تاریکی شب مزمن
فانوسی قرض بده
همسایه!
شاید
سایه ام به دیوار بیفتد
بزرگ شوم
و برای چیدن ستاره ات
دستم به آسمان برسد
که اینجا روی زمین
هر شب که به آسمان نگاه می کنم
لبخند ستاره ای
پایم را بند کرده است
به شب های مهتابی رنگ
دختر بچه ای
با موهای در هم ریخته و بلند
دست در دست ستاره ها
گرد تو می چرخند
تا در این شب مزمن
فانوسی از تو قرض بگیرد
همسایه!



اشرف حسینی

[javad jan]

لبریزم از
طراوت واژه های رسیده
پس چرا
گودی دستانت
جای سرریز شدنم نیست؟

به هر طرف که می چرخم
زمین صاف است و
گودی ها همه پر

حالا
دستانت را به هم نزدیک کن
تا مثل لانه
کلاغی سرمازده را
زیر نور ماه بخواباند.


اشرف السادات حسینی

[javad jan]

چشمان مردی در شب؛
فاحشه می بارید
و گام های گیج مردانه اش
سینه را تا گلوگاه
به شهوت می مکید
کفش های آلوده اش
بالای دروازه شهر
به دار آویخته می شد
پای برهنه
توی خیابان
چشمانش را به دنبالش می کشید

باران می بارید
چشمانش میان شب و باران
چرک مردند
رگبار تند
به دیوار شب می کوبید
و باران می بارید....


اشرف السادات حسینی

[javad jan]

دیروز باران که بارید
خیس شدم
به شرشری یک رنگ
پشت سر ابر بود و خاکستر
به وسوسه ای آلوده از زهر سیب
نصف اش که می کنم
به یاد بیچاره حوا
مادرم که نیست ببیند
خیس خیس
می دوم در سراشیب غربتی آز انگیز
خواهم گریست.
مثل باران گلویم می گیرد و
دست های باد مچاله ام می کند
این بهانه که شیطان و
وسوسه اش کال نخواهد رسید
به جاده ای شلوغ از درشکه های طلایی
در این راه بارانی با توام مسافر!
چتر بگشا
بر سر قیامت چشم هایم
دو دو می زند که نخوابد
روی شانه های آدم
نمی شود حساب کرد
که فردا روز دیگری است
از دیروز فردای امروز
تداوم بارشی یک دست
مرا به گل نشانده.


اشرف السادات حسینی

[javad jan]

از راهی دور
چشمان دورم به راه
در خانه می مانم
تا به خوابی زمستانی بسپارم ات
که اینجا
پشت پنجره
زمستان را بسته اند
به باد کوران و برف
بی خبر از بی تاب خانم خورشید
تا تو بخوابی
و مرا به دست باد بسپاری
که ماندنم
در گلوی تو می شکند
و با سرفه های پی در پی
پنجره را رو به زمستان می بندی
و من به عقب می روم
رو به سمت آذر
اما دختر آبانم و

پاییز ما را خوشبخت کرده است.

اشرف السادات حسینی

[javad jan]

کوچه
تمام کوچه
راه بود و تاریک
و مرد قدم می زد
سیگار پشت سیگار
هیبت اش مردانه دود می شد
و هوا نفس تنگ
که چقدر تاخیر کرده بانو
در راهی که همیشه درشکه ها می ایستند
و هیچ کس نمی داند
هر شب مرد که به انتها می رسد
بغض کوچه می ترکد
و چشم های مانده به راه اش
- ناچار-
نسترن را به خورشید می سپرد
تا موهای طلایی اش
روی دست های آفتاب
کمی بیارامد
و نفس های نرم خدا
غربت اش را
نوازش کند
که اینجا
بی خبر از درشکه ای با چرخ های شکسته
صبح از راه رسید
با صدای زنگ
شب از رؤیا برخاست
و زن از پنجره تابید.

اشرف حسینی

[javad jan]

به خانه ات که آمدم
برف باریده بود
و تنها جای پایت مرا می برد
- سقف چکه می کرد -
تمام روزهای رفته
فقط تو بودی و
خواب های قشنگی
که دیده بودی
برایم
روزهای رفته نیامد و
تو هنوز خوابیده ای
و بارشی عمیق
خانه ی ما را در بر گرفته است.

اشرف حسینی

[javad jan]

انگار همیشه
لالایی برای مردانی است
که از شب دریا برگشته اند
و عریانی فردای آفتاب را
جامه دوخته اند
با تار موهای زنانی
که در شهری خلوت
با پای برهنه می دوند
به کدام سو
آرامش مرد
زیر کدام سنگ
لبخندهای زن را می جود
به کدام سو
هیبت مرد
زیر پاشنه ی در
چشمان سیاه زن را می ترکد
با این همه
اما
خانه زنجیر دراش
موهای زنانی است
که در شب دریا
کودکان شان را به لالایی نشسته اند
برای فردا
که شهر خلوت است
و شب دریاچه شلوغ ...


اشرف السادات حسینی

[javad jan]

باغ در تب است و می سوزد
میوه ها رسیده اند
به جایی
که می خواهند تمام باغ را سر سبز
به باغبان بسپارند
برای رنجی با دست های خراشیده
پس چرا
خستگی به تنش
باغ زرد است ...؟
پاییز...
نه نرسیده
به جایی
که پرستوها دسته جمعی کوچ کنند
از این خزان زده باغ
به سرزمینی سبز

خیاط را صدا بزن
قامت چوبین مترسک دیگر
پرنده های مزاحم را
نمی ترساند....



اشرف السادات حسینی