عليرغم طبيعت يكپارچگي استخواني، هدايت استخواني و القاي استخواني، شيشه هاي زيست فعال به واسطه ناهمخواني مكانيكي با استخوان پيرامون به تنهايي داراي كاربردهاي محدودي درشرايط تحمل بارمي باشند. البته، اين مواد را مي توان جهت تشكيل مواد كامپوزيت داراي پتانسيل ترميم استخوان، با پليمرها تركيب كرد. فوجيتا و همكارانش با اضافه كردن و لفزوتونيت شيشه – سراميك pmma فرمول يك سيمان استخوان زيست فعال را بدست آؤرند. اين سيمان استخوان زيست فعال در مقايسه با pmma تنها، استحكام پيوندي بيشتري بين سيمان استخوان و استخوان ران سگ ايجاد كرده و جذب استخواني آن نسبت به pmma تنها، بيشتر است. ماركونگو و همكارانش با تركيب پلي سولفون با فيبرهاي شيشه زيست فعال، ميله هاي كامپوزيتي ايجاد كرده و آنها را در استخوان ران خرگوش قرار دادند تا آرايش باند مكانيكي بين بافت استخوان و كاشتني كامپوزيتي را مورد بررسي قرار دهند. پس از 6 هفته، استحكام بين سطحي مورد آزمايش قرارگرفته و ديده شد كه ميزان آن بيشتر از دو برابر پلي سولفون تنها است.