- تثبيت كننده ها وعوامل فعال در سطح امولسيون
EMULSION STABILIZERS AND SURFACTANTS

اثرات تثبيت كننده ها و عوامل فعال در سطح امولسيون و غلظت آنها برميكرو معماري و كيفيت فيزيكي داربست بررسي شده اند. تثبيت كننده هاي امولسيون و غلظت هاي تست شده آنها عبارت بودند از: ​ اين. الكتروليت ها قبل از مرحله همگن سازي به فاز آب اضافه شدند. بر اساس تئوري درجا گوئين لانداو – فروي – اوربك (DLVO) متوجه مي شويم كه وجود غلظت الكتروليت هايي مانند CaCl2 و NaCl مي تواند پايداري امولسيون هاي روغن درآب را با تاثير گذاري بر طول دبي بخاطر نيروي پس زني الكتريكي بين ذرات تغيير دهد.با وجود اينكه تئوريDLVO ناشي از ذرات كلوئيدي دريك محيط قطبي (به عبارت ديگر، امولسيون روغن درآب) است و امولسيون بكار رفته در اينجا بر عكس است، اما اين تئوري به همراه مفهوم افزايش نيروهاي پس زني و الكتريكي با حدود طولاني جهت افزايش پايداري امولسيون در اين كار بكار گرفته مي‌شود. غلظت هاي مختلف الكتروليت براي فشرده سازي ذرات براي افزايش تخلخل نهايي و اجازه ندادن به ادغام شدن (يكپارچه شدن)همزمان ( به عبارت ديگر شكست امولسيون) انتخاب شده اند.
افزايش غلظت NaCl يا CaCl2 به پايداري سازي (تثبيت) امولسيون كمك كرده واجازه آرايش داربست هاي ضخيم با متوسط اندازه خلل و فرج كوچك تر را مي دهد. از آنجا كه الكتروليت ها در فاز (ناپيوسته) آب هستند، NaCl يا CaCl2 ذرات سطح آب را باردار كرده و سبب افزايش نيروهاي پس زني الكترواستاتيك با حدود طولاني (بلند) در ميان حلال MC غير قطبي مي شوند. بدين ترتيب، بالا رفتن غلظت الكتروليت ظاهراً سبب افزايش نيروهاي پس زني الكترواستاتيك شده و با جلوگيري از تجمع و ادغام نهايي، طول دبي را نيز كه به تثبيت ذرات كوچكتر در امولسيون كمك مي كند، افزايش ميدهد.