کافه شعر<<

[javad jan]

روی دیوار گلی


توی یک کوچه ی خلوت زه همه نفرت و کین


پشت یک شهر قدیمیه مخوف


که همه مردمکانش رفته بودند به یک خواب عمیق


خاطرات دل خود را به(با) سر سوخته چوبی


منِ (ِ) از قافله جا مانده نوشتم چنین:


زندگی بازی یک کودک ده ساله ی نادان صفتی است


که اگر داد زنی بر سر او می شکند


نگهش دار که گر آرامید


به سبک بالی از او دل برچین!!

[javad jan]

چيزي به من بگو ،
دستي به من بده ،
راهي به من ببخش
و آفتاب کن
که مي خواهم
در چشم هاي تو
شب را زبون تر از هميشه به بينم !
و
طوفان شوم به سبزه
و بگذارم در باغ
هر چيز ديگر است
دريا نشين شود
و دريا
در چشم هاي تو
باغي چنين شود

چيزي به من بگو
دستي به من بده
راهي به من ببخش ...

اسماعيل شاهرودي

[javad jan]

ز عشق تو نهانم آشکارست

ز وصل تو نصیبم انتظارست

ز باغ وصل تو گل کی توان چید

که آنجا گفتگوی از بهر خارست


ولی در پای تو گشتم بدان بوی

که عهدت همچو عشقم پایدارست


دلم رفت و ز تو کاری نیامد

مرا با این فضولی خود چه کارست


چو گویم بوسه‌ای گویی که فردا

کرا فردای گیتی در شمارست


به بند روزگارم چند بندی

سخن خود بیشتر در روزگارست


به عهدم دست می‌گیری ولیکن

که می‌گوید که پایت استوارست


ترا با انوری زین گونه دستان

نه یکبار و دوبارست و سه بارست

[javad jan]

در خرابات مغان نور خدا می‌بينم / اين عجب بين که چه نوری ز کجا می‌بينم
جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو / خانه می‌بينی و من خانه خدا می‌بينم
خواهم از زلف بتان نافه گشايی کردن / فکر دور است همانا که خطا می‌بينم
سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب / اين همه از نظر لطف شما می‌بينم
هر دم از روی تو نقشی زندم راه خيال / با که گويم که در اين پرده چه‌ها می‌بينم
کس نديده‌ست ز مشک ختن و نافه چين / آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بينم
دوستان عيب نظربازی حافظ مکنيد / که من او را ز محبان شما می‌بينم

[javad jan]

چه روزهایی خوب
که در من و تو گل آفتاب می رویید
به شهر شهره ی شعر و شراب می رفتیم
به کشهکشان پر از آفتاب می رفتیم
قلندرانه
گریبان دریده تا دامن
به آستانه ی حافظ
خراب می رفتیم
و چشمهای تو با من همیشه می گفتند
رها شو از تن خاکی
از این خیال که در خیل خوابها داری
مرا به خواب مبین
بیا به خانه من
خوب من!
به بیداری
به این فسانه ی شیرین به خواب می رفتیم
و چشمهای سیاهت سکوت می آموخت
ز چشمهای سیاهت همیشه می خواندم
به قدر ریگ بیابان دروغ می گویی
درون آن برهوت
این من و تو و ما مبهوت
فریب خورده به سوی سراب می رفتیم

[javad jan]

چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنی است آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری
همه آفاق گلستان بینی

بر همه اهل آن زمین به مراد
گردش دور آسمان بینی

آنچه بینی دلت همان خواهد
وانچه خواهد دلت همان بینی

بی‌سر و پا گدای آن جا را
سر به ملک جهان گران بینی

هم در آن پا برهنه قومی را
پای بر فرق فرقدان بینی

هم در آن سر برهنه جمعی را
بر سر از عرش سایبان بینی

گاه وجد و سماع هر یک را
بر دو کون آستین‌فشان بینی

دل هر ذره را که بشکافی
آفتابیش در میان بینی

هرچه داری اگر به عشق دهی
کافرم گر جوی زیان بینی

جان گدازی اگر به آتش عشق
عشق را کیمیای جان بینی

از مضیق جهات درگذری
وسعت ملک لامکان بینی

آنچه نشنیده گوش آن شنوی
وانچه نادیده چشم آن بینی

تا به جایی رساندت که یکی
از جهان و جهانیان بینی

با یکی عشق ورز از دل و جان
تا به عین‌الیقین عیان بینی

که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لااله الاهو



هاتف اصفهانی

[javad jan]

روشنایی پیش می‌آید
و مرا دربر می‌گیرد
دنیا زیباست
و دستانم از اشتیاق سرشار
نگاه از درختان برنمی‌گیرم
که سبزند و بار آرزو دارند
راه آفتاب از لا‌به‌لای دیوارها می‌گذرد

***

پشت پنجره‌ی درمانگاه نشسته‌ام
بوی دارو رخت بربسته
میخک‌های جایی شکفته‌اند
می‌دانم
اسارت مسئله‌ای نیست
ببین!
مسئله اینست که تسلیم نشوی ...

[javad jan]

عشق يعني هاي هاي اشک‌ها در فرات بي‌وفا با مشک‌ها

دست‌افشان رقص سرخي واژگون سعي در محراب با قانون خون

گفتمان مادران داغدار حسرت ديدار گل‌ها در بهار

يک نماد از قصه جام شراب رويکردي سبز در تفسير آب

عشق يعني يک شهود بي‌کران سينه‌اي با وسعت هفت آسمان

در حضور آن فروغ تابناک سر تاويل شفق در جام تاک

پايکوبي بر فراز دارها يک غزل با ميثم تمارها

يا قنوتي هم صداي آبها در نماز صبح با مهتابها

[javad jan]

ای یار ناگزیر که دل در هوای توست
جان نیز اگر قبول کنی هم برای توست

غوغای عارفان و تمنّّای عاشقان
حرص بهشت نیست که شوق لقای توست

گر تاج می دهی غرض ما قبول تو
ور تیغ می زنی طلب ما رضای توست

گر بنده می نوازی و گر بنده می کشی
زجر و نواخت هرچه کنی رای رای توست

تنها نه من به قید تو درمانده ام اسیر
کز هر طرف شکسته دلی مبتلای توست

قومی هوای نعمت دنیا همی پزند
قومی هوای عقبی و ما را هوای توست

گر ما مقصریم تو بسیار رحمتی
عذری که می رود به امید وفای توست

شاید که در حساب نیاید گناه ما
آن جا که فضل و رحمت بی منتهای توست

سعدی ثنای تو نتواند به شرح گفت
خاموشی از ثنای تو حدّ ثنای توست

سعدی

[javad jan]

يادم باشد حرفي نزنم كه به كسي بر بخورد
نگاهي نكنم كه دل كسي بلرزد
خطي ننويسم كه آزار دهد كسي را
يادم باشد كه روز و روزگار خوش است
وتنها دل ما دل نيست