کافه شعر<<

[javad jan]

ببايد چنين دشمني دوست داشت که مي‌دانمش دوست بر من گماشت

ز دشمن جفا بردي از بهر دوست که ترياک اکبر بود زهر دوست

حلال ش بود رقص بر ياد دوست که هر آستينيش جاني در اوست

کجا در حساب آرد او چون تو دوست که روي ملوک و سلاطين در اوست؟

مکن گريه بر گور مقتول دوست قل الحمدلله که مقبول اوست

بر اين گفتم آن دوست دشمن گرفت چو آتش شد از خشم و در من گرفت

مگر در دل دوست رحم آيدم چو بيند که دشمن ببخشايدم

سخن گفت و دشمن بدانست و دوست که در مصر نادان تر از وي هموست

حسودي پسندت نيامد ز دوست که معلوم کردت که غيبت نکوست؟

کسي قول دشمن نيارد به دوست جز آن کس که در دشمني يار اوست

[javad jan]

( آن جا ) هم چیزی در انتظار من نیست
آن جا هم ... ای سرگردانی جاودان
چیزی در انتظار من نیست
مرا هم چنان در خود بفشار
مرا هم چنان در خود بفشار ...

ای گریز پایان ناپذیر
هم چنان دست‌های جوینده را
از فراز اقیانوس اضطراب‌ها صید کن
و هم چنان چشمان مغروق را به درون صدف‌ها بران ...

این افسانه
( افسانه جزیره گمشده )
امواج اقیانوس بی‌آرام را به سوی خود می‌کشد
دیدگان سپید جسدها
به سوی او می‌گردند
و آن ساحل کوهستانی را
( که افسانه یک واقعیت است )
پرستش می‌کنند ...

ای سرگردانی جاودان
هرگز مباد آن که مرا ترک کنی
زیرا که تو
و شکنجه‌هایت
و راستی‌های رنج آورت
و لذت‌هایت
تنها گذرگاهی است که مرا به جزیره گمشده
( به آن افسانه واقعیت‌ها )
رهبری خواهد کرد

بگذار همه بدانند که من
ترا، ای سرگردانی بی‌انتها،
زیبائی‌های درد آورت را
با همه دلهره‌هایشان، می‌پرستم
و از طپش اضطراب‌هایت
جزیره گمشده‌ام را
( آن افسانه واقعیت‌ها را )
می‌جویم
بگذار همه بشنوند ... بگذار همه بدانند ...

[javad jan]

گفتم که می روی . . .

یادت هست ؟

گفتی که می مانم . . .

تا به ابد . . .

بر می گردم . .

کسی کنار من نیست . . .

دستهایم خالیست . .

خنده های تو از دور دست می آید . . .

و دیگر کنار من کسی نیست . . .



( امیر بابک یحیی پور )

[javad jan]

هزار سطر نوشتم و خط زدم

بی گمان این ها را هم خط خواهم زد

بی فایده ست

حتی به کلمات نمی توان اعتماد کرد

کلماتی که دوست شان داری

…………………………….

خسته شدم

خودتان خط بزنید…

[javad jan]

لبخند

ميان گل مريم وگل ياس دعوا ي شديدي سرگرفت

پس از چندلحظه هر دوگلبرگ هايشان پرپر ووجودشان خاموش شد .در گوشه ي باغ کاکتوس زيرکانه مي خنديد


قانون وحادثه

آشنايي يک اتفاق وجدايي يک قانون است پس بيا حادثه ساز وقانون شکن باشيم

[javad jan]

پـر از لطافت بـاران ، پـر از حضور ترانه


بـه روی جـادة رفتن ، بـدون هیچ بهانه


صدای هق هقِ تقسیم یك سبد گُل مـــریم


و طعم شـور تبسم ، نشسته در دل خانه


تو میروی و صدایم شكسته در گِل ماندن


و بـغض خـاطـرة تـو میـان سینه روانه


صدای تیشة فــرهـاد و گریههای دوباره


و رسم سادة خـطی بـه نـام خـط میانه


سفر نمودهای از چه ، كه سقف خالی دنیا


به رنگ آبی عشق است و تیرگی زمانه


میان بــاغ تماشا ، همیشه جـای تو خـالی


نمانده در دل گلدان به جز خیال جوانه


و سهم سـادة مـن از نـگاه خـستة سردت


همان سكوت قدیمی ، پر از نماد و نشانه


فدای بارش چشمت در آخرین دم ماندن


قـرار آخر مـا هـم بـه خـوابـهای شبانه

[javad jan]

صبر کن ...



صبر کن عشق زمین گیر شود بعد برو



یا دل ازدیدن تو سیر شود بعدبرو



ای کبوتر به کجا؟ قدر دگر صبر بکن



آسمان پای پرت پیر شود بعد برو



نازنینم



تو اگر گریه کنی بغض من نیز می شکند



خنده کن عشق زمین گیر شود بعد برو



یک نفر حسرت لبخند تو را میدارد



صبر کن گریه به زنجیر شود بعد برو



خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد



باش ای نازنین خواب تو تعبیر شود بعد برو ...

[javad jan]

سالها پیش

که کودک بودم

سر هر کوچه کسی بود

که چینی ها را بند می زد

با عشق

و من آن روز به خود می گفتم:

« آخر این هم شد کار؟ »

ولی امروز که دیگر خبری از او نیست

نقش یک دل که به روی چینیست

ترکی دارد و من

در به در ؛ کوه به کوه

در پی بندزنی می گردم!!!

[javad jan]

نارنج ای روی میز،
پیراهنت روی قالیچه،
و تو روی تخت ِ من،
هدیه ای شیرین از حال،
طراوت شب،
گرمای زندگی من.

[javad jan]

مسیر دشواری را پیموده ام !

گام های لرزانم را می شمارم ...

یک... دو... گریه ام می گیرد ...

تو ، دیگر رفته ای ...

و من سال هاست جاده ای سرگردان را

به دنبال پاهای خسته ام می کشانم ...!