کافه شعر<<

[javad jan]

جهان، آلوده خواب است.

فرو بسته است وحشت در به روي هر تپش، هر بانگ

چنان كه من به روي خويش

در اين خلوت كه نقش دلپذيرش نيست

و ديوارش فرو مي خواندم در گوش:

ميان اين همه انگار

چه پنهان رنگ ها دارد فريب زيست!

***

شب از وحشت گرانبار است.

جهان آلوده خواب است و من در وهم خود بيدار:

چه ديگر طرح مي ريزد فريب زيست

در اين خلوت كه حيرت نقش ديوار است؟

[javad jan]

سكوت، بند گسسته است.

كنار دره، درخت شكوه پيكر بيدي.

در آسمان شفق رنگ

عبور ابر سپيدي.

***

نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش.

نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين.

كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر.

ز خوف جنبش پيكر.

به راه مي نگرد سرد، خشك، غمين.

***

چو مار روي تن كوه مي خزد راهي،

به راه، رهگذري.

خيال دره و تنهايي

دوانده در رگ او ترس.

كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم:

ز هر شكاف تن كوه

خزيده بيرون ماري.

به خشم از پس هر سنگ

كشيده خنجر خاري.

***

غروب پر زده از كوه.

به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر.

غمي بزرگ، پر از وهم

به صخره سار نشسته است.

درون دره تاريك

سكوت بند گسسته است

[javad jan]

باز این دل سرگشته من

یاد آن قصه شیرین افتاد:

بیستون بود و تمنای دو دوست

آزمون بود و تماشای دو عشق.

در زمانی که چو کبک،

خنده می زد "شیرین"

تیشه می زد "فرهاد"

نه توان گفت به جانبازی فرهاد:افسوس،

نه توان زد ز بی دردی شیرین، فریاد...

کار شیرین به جهان شور برانگیختن است

عشق در جان کسی ریختن است.

کار فرهاد بر آوردن میل دل دوست،

خواه با شاه در افتادن و گستاخ شدن،

خواه با کوه در آمیختن است...

رمز شیرینی این قصه کجاست؟

که نه تنها شیرین،

بینهایت زیباست،

آنکه آموخت به ما درس محبت میخواست:

جان چراغان کنی از عشق کسی

به امیدش ببری رنج بسی،

تب و تابی بودت هر نفسی،

به وصالی برسی یا نرسی،

سینه بی عشق مباد.......

[javad jan]

لبخند می زنند که خوشحالمان کنند

با عشوه ای و خنده ای اغفالمان کنند

این روزگار نکبت خود آفریده را

از گردش ستاره ی اقبالمان کنند

آن خانه ای که خانه ما را خراب کرد

کوی مراد و کعبه آمالمان کنند

مثقال را به سفسطه خروار کرده اند

ما صخره وار مانده که مثقالمان کنند

با خون دل زمین خدا را به دست ما

هموار کرده اند که پامالمان کنند

در سرگذشت خاک چنین قصه هیچ نیست

خود می کنیم چاله که تا چالمان کنند

ریز و درشت می کنند بیدار و خفته را

نوبت گرفته ایم که غربالمان کنند

شمشیر می کشند به روی زبان سرخ

تا در سکوت کور و کر و لالمان کنند

ما چون کتیبه در دل این کوه زنده ایم

گو با هزار شعبده ابطالمان کنند

[javad jan]

نامدگان و رفتگان، از دو کرانه زمان
سوی تو می‌دوند هان، ای تو همیشه در میان
در چمن تو می‌چرد آهوی دشت آسمان
گرد سر تو می‌پرد باز سپید کهکشان
هرچه به گرد خویشتن می‌نگرم درین چمن
آینه ضمیر من جز تو نمی‌دهد نشان
ای گل بوستان سرا از پس پرده‌ها درا
بوی تو می‌کشد مرا وقت سحر به بوستان
مست نیاز من شدی، پرده ناز پس زدی
از دل خود بر آمدی، آمدن تو شد جهان
آه که می‌زند برون، از سر و سینه موج خون
من چه کنم که از درون دست تو می‌کشد کمان
پیش وجودت از عدم زنده و مرده را چه غم؟
کز نفس تو دم به دم می‌شنویم بوی جان
پیش تو، جامه در برم نعره زند که بر درم
آمدنت که بنگرم گریه نمی‌دهد امان ...

[javad jan]

اگر دیوانگی کردم، دلم خواست...

ز خود بیگانگی کردم، دلم خواست...

اگر که اعتماد چشم بسته، به خصم خانگی کردم دلم خواست...

اگر تا اوج خودسوزی پریدم، نظر کرده به بال عشق بودم...

اگر لب تشنه از دریا گذشتم، به دنبال زلال عشق بودم...

به غیر از من خودِ خوش باور ِ من، کسی منت نداره بر سرِ من...

کسی حالِ مرا هرگز نفهمید، دلیل گریه هایم را نپرسید...

گناه عالمی را بردم از یاد، گناهم را کسی بر من نبخشید...

کسی بر حلقه این در نکوبید، من و شب پرسه های تلخِ تردید...

در ان دریای بی پایان ظلمت،صدای یارِ بیداری نپیچید...

به غیر از من خودِ خوش باور من، کسی منت نداره بر سرِ من...

در آن تنهایی بی رحم و ممتد، به دلداری کسی از در نیامد...

منِ تنهایِ من تنها کسی بود، که هر شب در اتاقم پرسه میزد...

اگر چه از شما خانه خرابم،دچارِ یاوه های بی جوابم ...

به خود اما به آنهایی که باید، بدهکاری ندارم بی حسابم...

پشیمان نیستم از آنچه بودم،پشیمان نیستم از ماجرایم...

همین هستم، همین خواهم شد از نو...

اگر بار دگر دنیا بیایم...

[javad jan]

خدا می خواست در چشمان من زیبا ترین باشی

شرابی در نگاهت ریخت تا گیرا ترین باشی

نمی گنجید روح سرکشت در تنگنای تن

دلت را وسعتی بخشید تا دریا ترین باشی

تو را شاعر، تو را عاشق پدید آورد و قسمت بود

که در شمسی ترین منظومه مولانا ترین باشی

مقدر بود خاکستر شود زهد دروغینم

تو را آموخت همچون شعله بی پروا ترین باشی

خدا تنهای تنها بود و در تنهایی پاکش

تو را تنها پدید آورد تا تنها ترین باشی

خدا وقتی تو را می آفرید از جنس لیلاها

گمان هرگز نمی بردم که واویلا ترین باشی...

[javad jan]

زندگي موج بلنديست که نابود کند کشتي را

زندگي خواب و خيال

زندگي پوچ و سراب

زندگي دشت جنون

زندگي اشک يتيمي ست که سيلي خورده

زندگي غرش رعد است که آتش زده خرمن ها را

زندگي سرزميني ست پر از بوته و خار

زندگي فاصله گرميست تا زوال

زندگي بازيچه ست!

زندگي... زندگي... زندگي بي او همين است که شرحش دادم...

زندگي با او ولي شيرين است...

[javad jan]

تو نيستي و اين در و ديوار هيچ ‎وقت ...‏
غير از تو من به هيچ‎كس انگار هيچ ‎وقت ...‏

اين‌جا دلم براي تو هي شور مي ‎زند
از خود مواظبت كن و نگذار هيچ ‎وقت ...‏

اخبار گفت شهر شما امن و راحت است
من باورم نمي ‎شود ، اخبار هيچ ‎وقت ...‏

حيفند روز هاي جواني ، نمي‎ شوند
اين روز ها دو مرتبه تكرار هيچ ‎وقت

من نيستم بيـا و فراموش كن مرا
كي بوده ‎ام برات سزاوار ؟! ... هيچ‎ وقت

بگذار من شكسته شوم تو صبور باش
جوري بمان هميشه كه انگار هيچ‎ وقت ...‏

[javad jan]

ای قوم اگر سنگ ببندم شکمم را

حاشا که به نانی بفروشم قلمم را


با مردم آینده بگویید ، بسازند

از تیغه شمشیر، ضریح حرمم را


با من سخن از مرگ نگویید، که دیدم

صد سال جلوتر ز وجودم، عدمم را...