مقاله جامع مسابقات اتومبیل رانی فرمول یک

[shima_glk]

مسابقات اتومبیل رانی فرمول یک




مسابقات اتومبیل رانی فرمول یک، از بزرگترین رویداد‌های ورزشی، مهندسی و سرگرمی در جهان به شمار می روند. هر دو هفته یک بار، به طور متوسط بیش از ۱۲۰۰۰۰ نفر از نزدیک، و بیش از ۳۰۰ میلیون نفر از طریق گیرنده های تلوزیون خود شاهد این مسابقات هستند. هر جا این همه انسان وجود دارد، سر و کله شرکتهای بزرگ نیز پیدا خواهد شد.



حامیان مالی فرمول یک برای حضور همیشگی در جلوی چشم مردم و معرفی برند خود در مکانهای شیک و معتبری نظیر مسابقات فرمول یک، صد‌ها میلیون دلار خرج می کنند. رانندگان فرمول یک از جمله مشهورترین ورزشکاران و ستارگان جهان هستند. و بسیاری از طرفداران و هواداران سرسخت مسابقات، هر دو هفته یکبار به تماشای رقابت آنان می نشینند.

دیدن رقابت‌های ورزشی و عملکرد ستارگان در هر مسابقه ورزشی جذاب و دیدنی است. اما قسمتی از هیجان این مسابقات نیز مدیون مهندسی و فن‌آوری اعجاب‌انگیز این رشته است که بی شک در اوج توانایی بشری قرار دارد. در این مقاله در پی آن هستیم که جنبه های مختلف این رویداد مهیج را با شما در میان بگذاریم.

قسمت‌های مختلف این مقاله عبارتند از:
• قسمت اول: مقدمه، تاریخچه، تشکیلات، قوانین و هزینه ها
• قسمت دوم: مشخصات عمومی اتومبیل‌ فرمول یک
• قسمت سوم: موتور اتومبیل‌ فرمول یک
• قسمت چهارم: بدنه اتومبیلها
• قسمت پنجم: ترمز و تایر اتومبیل فرمول یک
• قسمت ششم: پیست مسابقه
• قسمت هفتم: رانندگان و تیمها
• قسمت هشتم: بهترین رانندگان
• قسمت نهم: تصادفات و ایمنی


معرفی و تاریخچه


مسابقات اتومبیل‌رانی از اواخر قرن نوزدهم و تقریبا بلافاصله پس از اختراع اتومبیل توسط کارل بنز در سال ۱۸۹۴ آغاز شد. اروپایيی ها مسابقات اتومبیل‌رانی را در سال‌های آغازین به صورت رالی های بین‌شهری آغاز کردند. اولین مسابقه جایزه بزرگ اتومبیل‌رانی در لومان فرانسه (جایی که هنوز مسابقات ۲۴ ساعته آن معروف است) و در سال ۱۹۰۶ شکل گرفت.

در آن ایام، شرایط به گونه‌ای بود که از هر کشور تنها سه اتومبیل مي‌توانست در مسابقه شرکت کند. ولی فرانسه که پیشتاز بی چون و چرای مسابقات بود، از قانون سه اتومبیل برای هر کشور مستثنی بود. به همین دلیل، آنان مسابقات جایزه بزرگ ویژه خود را برگزار می کردند که در آن به جای کشور به سازندگان برتر جایزه داده می شد.


به مرور کشورهای دیگر نیز همین رویه را برای سازندگان اتومبیل در کشور خود اجرا کردند. اولین سری مسابقات جایزه بزرگ در سال ۱۹۲۳ در لومان فرانسه برگزار شد که به عنوان قدیمی ترین مسابقه اتومبیل‌رانی، هنوز هم در قالب مسابقات ۲۴ ساعته لومان ادامه دارد. کم کم کشورهای دیگر اروپایی نیز برای خود مسابقات جایزه بزرگ برگزار کردند تا از سازندگان و رانندگان برتر تقدیر کنند.

تصویری از مسابقات لومان ۲۰۰۹ با پیشتازی پژو. این مسابقه ۲۴ ساعت به طول می انجامد و سه راننده به ترتیب پشت فرمان می نشینند.



پس از جنگ جهانی دوم، تیم‌های شرکت کننده در مسابقات کشورهای مختلف بر روی مجموعه‌ای از قواعد و قوانین مسابقه توافق کردند تا بتوانند با یکدیگر مسابقه دهند. این قوانین که «فرمول» نامیده می شد، برای عادلانه‌تر کردن مسابقات و کلاس‌بندی خودروها شکل گرفت.


سریع‌ترین اتومبیل‌ها در دسته «فرمول یک» قرار گرفتند و در رده‌های پایین‌تر به ترتیب اتومبیلهای کلاسهای «فرمول دو» و «فرمول سه» قرار داشت. در حال حاضر مسابقات فرمول یک و فرمول سه با همان نام برگزار می شود. ولی مسابقات فرمول دو از سال ۱۹۸۵ با «فرمول 3000» جایگزین شد. تا آنکه مجددا در سال ۲۰۰۹ فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی (FIA) مسابقات فرمول 2 یا جی پی 2 را برقرار کرد. البته این مسابقات در سال ۲۰۱۳ به علت کم‌بودن تعداد افراد پذیرش شده برگزار نشد.

اتومبیلهای فرمول یک در دهه ۶۰

فرمول یک تاثیر زیادی بر دنیا گذاشته است. فن‌آوری های استفاده شده در فرمول یک در طی زمان به تدریج وارد زندگی روزمره شده‌اند. ویلچرهای ویژه، طراحی تایرها، تجهیزات ایمنی مانند ترمز ضد قفل (ABS)، کفش‌های ضد سرخوردگی و بسیاری دیگر از فن‌آوری های جدید، حاصل تلاش و کوشش واحد‌های تحقیق و توسعه تیم‌های شرکت کننده در مسابقات فرمول یک بوده است. استفاده گسترده از فیبرهای کربن برای اولین بار در فرمول یک صورت گرفت و سپس به سایر ورزش‌ها مانند دوچرخه‌سواری انتقال پیدا کرد.

همچنین تیم‌های جراحی در بیمارستانی در لندن از پرسنل پیت استاپ فراری دعوت به همکاری کردند و متوجه شدند که خطاهای کوچکی در فرآیند ارتباط و هماهنگی در تیم جراحی وجود دارد که مي‌تواند به نتایج فاجعه‌باری ختم شود. آن‌ها با کمک دانش فرمول یک، تعاملات موثرتر و مفید‌تر بین تیم‌ جراحی را فرا گرفتند.

تشکیلات، قوانین و هزینه‌ها

لحظه اهدای جوایز به سازنده برتر و سه راننده سریع‌تر

مسئولیت برگزاری و نظارت بر مسابقات فرمول یک با فدراسیون بین‌المللی اتومبیل (FIA) است که بر تمامی مسابقات اتومبیل‌رانی دنیا نظارت دارد. قوانین فرمول یک نیز توسط FIA تدوین می شود. البته تنها جنبه‌های فنی و ورزشی با این سازمان است و قوانین اروپایی فدراسیون بین‌المللی اتومبیل را از هرگونه کنترل تجاری بر روی این ورزش منع نموده است.

قوانین فرمول بسیار زیاد و محدود کننده است. تمامی عملکرد‌های اتومبیل (مانند دور موتور، حجم موتور، توان موتور) یک مقدار حداکثر دارد. استفاده از بسیاری از فن‌آوری های قبلی ممنوع شده است، تایرها مشخصات ویژه‌ای باید داشته باشند و همه چیز باید مطابق کتاب قوانین طراحی شود.


این مسئله اگر چه تا حدود زیادی خلاقیت‌ها را محدود می کند و دست مهندسان و طراحان را می بندد، اما از طرفی ضامن وجود ایمنی کافی برای رانندگان بوده و از طرف دیگر مانع از قدرت گرفتن بی حد و حصر سازندگان قوی تر می شود.



این قوانین به راحتی می توانند روند مسابقات را تغییر دهند، برای مثال در سال ۲۰۰۵ قوانین تایر عوض شد و اتومبیلها نمی توانستند در طول مسابقه تایرهای خود را تعویض کنند. دو شرکت اصلی سازنده تایر اتومبیل‌های فرمول یک، بریجستون و میشلین هستند و پس از تغییر قوانین، میشلین موفق‌تر عمل کرد.

این مسئله باعث شد مایکل شوماخر که از لاستیکهای بریجستون استفاده می کرد، نبرد‌ها را یکی پس از دیگری به رقیب خود فرناندو آلونسو ببازد. چرا که فرناندو آلونسو راننده تیم رنو از لاستیک میشلین استفاده می کرد. در آن سال مایکل شوماخر تنها در یک مسابقه از ۱۹ مسابقه برنده شد. و آن هم در جایزه بزرگ آمریکا بود که به دلیل ایمن نبودن لاستیك‌های میشلین در پیچ ۱۳، سازندگانی که از تایر میشلین استفاده می کردند از شرکت در مسابقات محروم شدند.

از سال ۱۹۷۱ تاکنون برنی اکلستون (Bernie Ecclestone) رییس فرمول یک بوده است. او ابتدا راننده بوده و سپس برای خود تیم داشته است. دوران ریاست وی دوران بسیار موفقی بوده و او توانسته با فروش حق پخش تلوزیونی و مدیریت قوی خود، فرمول یک را به تجارتی میلیارد دلاری تبدیل کند.



در حال حاضر منابع مختلف فرمول یک را به عنوان ورزشی می دانند که بیشترین ساعت تماشا در جهان را به خود اختصاص داده است. چرا که رخداد‌های پربیننده ورزشی نظیر جام جهانی فوتبال و المپیک با وجود داشتن تعداد بیشتر تماشاگر، هر چهار سال یکبار روی می دهند. ولی مسابقات فرمول یک در طول فصل مسابقات هر دو هفته یکبار برگزار می شوند.


طبق آمار ارائه شده از سوی وب‌سایت فوربس، مسابقات فرمول یک به صورت متوسط ۵۳۰ میلیون نفر بیننده دارد و گردش مالی سالانه تیمهای برنده تا ۴۰۰ میلیون دلار نیز می رسد.

برنی اکلستون در کنار از رانندگان فراری و مك‌لارن مرسدس‌بنز (از راست به چپ) روبنز باریکلو، میکا هکینن، میشائل شوماخر و دیوید کولتارد

هیچ ورزش دیگری به میزان فرمول 1 پیچیدگی ندارد و در هیچ ورزش دیگری به مانند این ورزش برای تحقیق و توسعه هزینه نمی شود. درآمد این ورزش از محل حق پخش تلوزیونی، تبلیغات و پرداختهای حامیان مالی تامین می شود. با این وجود همه نوع تبلیغاتی قبول نمی شود. برای مثال، شرکت مارلبورو که یکی از حامیان اصلی تیم فراری بود، دیگر مجاز به تبلیغ بر روی اتومبیلها و لباسهای رانندگان نیست. از سال ۲۰۰۷ به بعد هیچ شرکت دخانیاتی در مسابقات فرمول یک تبلیغات انجام نمی دهد.

مخارج و مبالغ صرف شده در مسابقات فرمول یک سرسام آور است. برای مثال، هزینه ساخت هر اتومبیل بیش از ۱.۵ میلیون دلار است. هزینه تمام شده برای هر فرمان فرمول یک در حدود ۴۰۰۰۰ دلار است. حق ورودیه یک تیم به فرمول یک ۴۷ میلیون دلار است و تنها موتور اتومبیل‌ها خرجی بالغ بر ۱۰۰ میلیون دلار روی دست تیمهای شرکت کننده می گذارد.

هزینه حمایت مالی از فرمول یک در سال ۲۰۰۴

[shima_glk]

مشخصات عمومی اتومبیل‌ها همان طور که پیش تر گفتیم مسابقات فرمول یک در سراسر دنیا از جذاب‌ترین مسابقات ورزشی به شمار می‌رود. سالانه چند صد میلیون‌ دلار توسط تیم‌های شرکت‌کننده و حامیان مالی آن‌ها خرج می‌شود و مبالغ مشابهی نیز از طریق فروش بلیت، تبلیغات، حق پخش تلوزیونی و سایر درآمد‌های جانبی عاید آن‌ها می‌شود. این مسابقات که از سال ۱۹۵۰ آغاز شده، تا کنون بدون وقفه ادامه دارد. در این قسمت ما به معرفی ویژگی های بکار رفته در ساخت این اتومبیل‌ها خواهیم پرداخت.



دقت مهندسی

اتومبیل فرمول 1 از ۸۰ هزار قطعه ساخته می‌شود. این به آن معنی است که اگر اسمبل کردن قطعات با دقت ۹۹.۹ درصد انجام شده باشد، باز هم اتومبیل در هنگام شروع ۸۰ قطعه مشکل‌دار خواهد داشت. طول سیم‌های استفاده شده در اتومبیل فرمول 1 به بیش از یک کیلومتر می‌رسد.

تصویری زیبا از تفکیک قطعات اتومبیل فرمول یک بنز

در موتور‌های اتومبیلهای فرمول یک میزان تولرانس و دقت اجزاء آنقدر بالا است که نمی‌توان آنها را زمانی که سرد هستند روشن نمود. برای همین، قبل از روشن شدن موتور لازم است که جریان روغن داغ و آب به موتور تزریق گردد تا اجزاء فلزی به مقدار لازم منبسط شوند و به پیستون‌ها اجازه دهند که داخل سیلندر حرکت کنند.


همچنین دقت بالای مهندسی در طراحی و ساخت سیستم‌های خنك‌کننده ضروری است، چرا که فشار مایع در شبکه خنك‌کننده آنقدر زیاد است که اگر یکی از شیرهای سیستم خنک‌کننده پاره شود، کل مایعات این سیستم ظرف یک ثانیه تخلیه می‌شود.

نمایی زیبا از لحظه شروع مسابقه

طول عمر

عمر تایرهای معمولی در حدود ۶۰ تا ۱۰۰ هزار کیلومتر است. ولی در فرمول 1 اوضاع کمی متفاوت است و عمر تایرهای این مسابقات تنها بین ۹۰ تا ۱۲۰ کیلومتر است. تصور اینکه در زندگی روزانه هر ۱۰۰ کیلومتر نیاز به تعویض لاستیک داشته باشید، بسیار زجر آور است.

شاید تصور کنید حالا که یک میلیون دلار خرج موتور این اتومبیل‌ها می شود، حتما بیش از دو سه سال عمر خواهد کرد. البته باید به شما بگوییم عمر موتور‌ اتومبیل‌های فرمول یک از گل هم کمتر و در حدود دو ساعت است یعنی به اندازه یک مسابقه!

وزن

اتومبیل فرمول 1 تنها ۵۵۰ کیلوگرم وزن دارد. به عبارت دیگر وزن این اتومبیل نصف وزن پژو 206 است. تصور کنید که در همین وزن قدرتی بیشتر از یک بوگاتی ویرون خوابیده باشد. البته این نکته نیز باید گفته شود که وزن واقعی اتومبیل فرمول یک باز هم کمتر از این مقدار است، اما برای تطابق با قوانینی که حداقل وزن را مشخص کرده‌اند، قطعات بالانس به کف اتومبیل افزوده می‌شود، تا افزایش وزن به گونه‌ای باشد که بیشترین تاثیر را بر حفظ تعادل وسیله نقلیه داشته باشد.


برای روشن شدن این مسئله کافی است بدانید که وزن شاسی اتومبیل فرمول یک تنها در حدود ۳۵ کیلوگرم است و با وجود آنکه ۸۵ درصد حجم اتومبیل فرمول یک از فیبر کربن تشکیل شده، این مقدار فیبر کربن تنها ۳۰ درصد از وزن اتومبیل را تشکیل می‌دهد.


لازم به توضیح است از آنجا که نیروی رو به پایین با افزایش سرعت بیشتر می‌شود، وزن وسیله نقلیه در سرعت‌های بالا افزایش می‌یابد. در سرعت ۲۴۰ کیلومتر بر ساعت، وزن اتومبیل فرمول یک به بیش از یک تن می‌رسد.

البته بگذارید در اینجا به سوالی که تا مدتها ذهن خود مرا درگیر کرده بود، پاسخ دهم و آن این است که چرا اتومبیلهای فرمول یک که سریعترین اتومبیلهای جهان هستند، حداکثر سرعتی کمتر از اتومبیل‌های سوپر اسپورت نظیر بوگاتی ویرون دارند؟

پاسخ این سوال در دانستن سه نکته است. اول اینکه قوانین مسابقات برای حفظ ایمنی و جلوگیری از افزایش تصاعدی هزینه‌ها، به شدت از بالا رفتن قدرت و سرعت موتورها جلوگیری می کنند. برای مثال، بوگاتی موتوری ۱۶ سیلندری با گنجایش ۸ لیتر دارد. در حالی که موتور اتومبیل فرمول یک، ۸ سیلندری بوده و گنجایش آن تنها ۲.۴ لیتر است.


دور موتور و توان خروجی محدود شده است. همچنین استفاده از توربوشارژ از سال ۱۹۸۸ و استفاده از فلزاتی غیر از آلومینیوم و آلیاژهای آهن ممنوع شده است. بسیاری از قوانین دیگر نیز آیرودینامیک و بدنه را محدود می کنند، برای مثال بال‌ها نمی توانند از ارتفاع خاصی بیشتر باشند، استفاده از قطعات متحرک در بدنه به شدت محدود است.


همه این‌ها سبب می شود دست مهندسان و طراحان در بالا بردن سرعت محدود باشد. جالب است بدانید به علت سختگیرانه شدن قوانین، بعضا سرعت اتومبیل‌ها در طی زمان کمتر هم شده است. برای مثال حداکثر سرعت اتومبیلها در پیستهایی که نیروی رو به پایین زیادی لازم دارند، در حدود ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت است که در مقایسه با سال ۲۰۰۵، ده کیلومتر بر ساعت کمتر و در مقایسه با سال ۲۰۰۴، پانزده کیلومتر بر ساعت کمتر شده است.


در پیست‌هایی که به نیروی رو به پایین کمتری نیاز دارند، سرعت حتی تا ۳۷۰ کیلومتر بر ساعت نیز رسیده است. در خارج از پیست، اتومبیل هوندای سال ۲۰۰۶ با تخلفی بسیار جزئی از قوانین (استفاده از یک سکان متحرک برای حفظ پایداری) به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت هم دست یافته است.

نکته دوم این است که در فرمول یک بجای سرعت، شتاب مطرح است. یعنی اگر اتومبیلی قادر باشد دیرتر ترمز کند یا بتواند در سرعتهای بالاتری پیچ و قوس‌ها را بپیماید، خود می تواند برگی برنده باشد. سه نوع شتاب در فرمول یک مبنای کار مهندسان است: شتاب خطی (سرعت گرفتن)، شتاب منفی خطی (ترمز کردن) و شتاب جانبی (گردش در قوس‌ها).


اگر چه برای مورد اول نیاز است نیروی رو به پایین تا حد امکان به حداقل برسد، برای ترمز گرفتن و پیچیدن در قوس‌ها باید این نیرو (که در قسمت‌های بعدی بیشتر به آن خواهیم پرداخت) در حد مناسبی باشد. با مقایسه شتاب اتومبیل‌های فرمول یک با بوگاتی ویرون به نتایج جالبی می رسیم: صفر تا ۱۰۰ و صفر تا ۳۰۰ برای بوگاتی (مدل سوپر اسپورت) به ترتیب ۲.۴۶ و ۱۴.۶ ثانیه است. ولی برای اتومبیل فرمول یک این زمان‌ها به ترتیب ۱.۷ و ۸.۶ ثانیه است.


یعنی زمانی بهترین مدل بوگاتی به سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت می رسد که ۶ ثانیه از رد شدن عقربه سرعت شمار اتومبیل فرمول یک از این سرعت گذشته است. زمان رسیدن بوگاتی به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت ۵۵ ثانیه است. که این زمان به هیچ وجه در مسابقه فرمول یک در اختیار رانندگان قرار ندارد.

در نهایت نکته سوم آنکه مسافت‌های مستقیم پیست‌ها به اندازه‌ای بزرگ نیست که به رانندگان اجازه دهد به حداکثر سرعت نهایی خود نزدیک شوند. مجموعه این عوامل سبب می شود که حداکثر سرعت اتومبیلهای فرمول یک کمتر از بوگاتی ویرون باشد. (۳۷۵ کیلومتر بر ساعت در مسابقه برای اتومبیل فرمول یک در مقابل ۴۳۱ کیلومتر بر ساعت در رکوردگیری برای بوگاتی ویرون)

فرمان

این فرمان شامل ۲۰ دکمه است که همه تنظیمات، از تنظیم دیفرانسیل تا دکمه محدود کننده سرعت در پیت استاپ (سرعت در پیت استاپ نمی‌تواند از مقدار مشخصی بیشتر باشد)، ارتباطات رادیویی و انتخاب دنده توسط این دکمه‌ها انجام می‌شود. در دوره‌های جدید دکمه "سبقت" به این فرمان افزوده شده است که زمانی که راننده آن را فشار دهد، می‌تواند از وسیله جلویی سبقت بگیرد. البته به شرطی که سر فاصله زمانی خودروی او با خودروی جلویی از یک ثانیه بیشتر نباشد. لازم به توضیح است که در هر مسابقه رانندگان سه فرمان در اختیار دارند.

فرمان اتومبیل بی ام‌ و به همراه توضیحات نحوه عملکرد

ارتباطات

۲۰۰ کانال داده از بیش از ۱۵۰ سنسور، اطلاعات را به صورت لحظه ای (Real time) از وسیله نقلیه به مرکز کنترل منتقل می‌کند. حجم اطلاعات تولیدی در انتهای مسابقه به بیش از ۲۵ گیگابایت می‌رسد. با این احتساب پهنای باند لازم برای ارتباط بین اتومبیل فرمول 1 و مرکز کنترل بالای ۳۲ مگابیت در ثانیه است.

جعبه دنده

حکایت جعبه دنده اتومبیل فرمول 1 نیز با جعبه دنده دنیای معمولی بسیار فاصله دارد. برای مثال جعبه دنده اتومبیل بی‌ام و زابر ۲۰۰۸ از ۱۵۰۰ قطعه متفاوت تشکیل شده است و مونتاژ کردن آن ۴۰ ساعت کاری زمان می‌برد.


بیش از ۵۰ نسبت دنده در این جعبه دنده تعبیه شده است و تعویض دنده در آن ۵۰ بار سریعتر از سرعت پلک‌زدن اتفاق می‌افتد. راننده در هر مسابقه بسته به پیست باید بین ۲۸۰۰ تا ۴۰۰۰ بار تعویض دنده انجام ‌دهد. در هنگام مسابقه دمای روغن در جعبه دنده تا ۱۵۰ درجه و دمای اگزوز تا ۹۵۰ درجه افزایش خواهد یافت.

سطح مقطع و اجزای تشکیل دهنده اتومبیل بی ام و

تصویری زیبا از اتومبیل فراری

[shima_glk]

موتور

تنها ۴ ثانیه طول می‌کشد تا اتومبیل فرمول 1 به سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت رسیده و سپس توقف کامل نماید. حتی کند‌ترین اتومبیل‌های فرمول 1 صفر تا صد را در کمتر از ۱.۷ ثانیه و صد تا دویست را در کمتر از ۳.۸ ثانیه انجام می‌دهند.


همچنین، کمتر از ۹ ثانیه زمان لازم است تا سرعت اتومبیل‌های فرمول 1 از صفر به بیش از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت افزایش یابد. گشتاور ایجاد شده توسط این اتومبیل‌ها بیش از ۲۲۰۰ کیلوگرم بر متر است و میزان توان به وزن تولید شده در اتومبیل‌های فرمول یک در حدود ۲۰ برابر اتومبیل‌های عادی است.

دور موتور در اتومبیل‌های فرمول 1 تا ۱۸،۰۰۰ دور در دقیقه یا به عبارت دیگر ۳۰۰ دور در ثانیه می‌رسد. در این دور، شتاب هر پیستون به بیش از ۷۰۰۰ جی می‌رسد. البته لازم به توضیح است که دور موتور در اتومبیل‌های بعد از سال ۲۰۱۱ به ۱۸،۰۰۰ محدود شد و قبل از آن اتومبیل‌هایی بودند که دور موتور حداکثر در آنها بیش از رقم ذکر شده بود. برای مثال، حداکثر دور موتور اتومبیل بی‌ام و سال ۲۰۰۳ در حدود ۱۹،۲۰۰ دور در دقیقه بوده است.

پرواز سنگدانه‌ها و شن‌های کنار پیست به دلیل قدرت موتور اتومبیل فرمول یک

در حال حاضر مطابق قوانین فرمول، موتور وسیله هشت سیلندر با گنجایش ۲.۴ لیتری است که مشابه مشخصات اتومبیل‌های معمولی است. شاید برای شما هم عجیب باشد که چگونه موتوری با چنین مشخصاتی بتواند چنان قدرتی تولید کند. بنابراین دور از انصاف نیست اگر بگوییم مهندسین فرمول یک می توانند از آب کره بگیرند.


البته در سال ۲۰۱۴ قرار است همه تیم‌ها از موتور بهبود یافته شش سیلندر ۱.۶ لیتری استفاده کنند که سبب صرفه‌جویی ۳۵ درصدی در مصرف سوخت می شود!

کنترل پیشرفته کشش در اتومبیل‌های فرمول یک سبب می‌شود که نیروی موتور در پیچ‌ها سریعتر اعمال شود. تخمین زده می‌شود که وجود این سیستم سبب کاهش زمان یک دور در پیست (که به آن لپ -Lap- گفته می‌شود) به میزان قابل ملاحظه ۰.۵ ثانیه می‌شود.

رکورد سرعت ثبت شده در مسابقات فرمول یک در مسابقات سال ۲۰۰۴ و توسط راننده تیم بی‌ام‌و آنتونیو پیزونیا حاصل شده است. وی توانست در جایزه بزرگ ایتالیا به سرعت ۳۶۹.۹ کیلومتر بر ساعت برسد. خوان پابلو مونتویا راننده کلمبیایی فرمول یک نیز در سال ۲۰۰۴ توانست به میانگین سرعت ۲۶۲ کیلومتر بر ساعت در کل لپ دست پیدا کند.

موتور اتومبیل‌های فرمول یک عطش بسیار زیادی دارد. این موتور هر ثانیه ۴۵۰ لیتر هوا مصرف می کند و نرخ مصرف سوخت آن در حدود ۳.۵ تا ۴ لیتر در دقیقه است. مصرف سوخت این اتومبیل‌ها در هر ۱۰۰ کیلومتر در حدود ۷۵ لیتر است. تقریباً می توان گفت دبی ورود بنزین به موتور، نصف دبی دوش آبی است که با فشار استاندارد تا آخرین حد باز است. تصور کنید هر دقیقه دو تا و نصفی بطری یک و نیم لیتری، بنزین به داخل موتور هدایت می شود.

موتور رنو متعلق به مسابقات ۲۰۰۶ در اتومبیل آلونسو فاتح مسابقات می تپید. مشخصات گفته شده در بالا همه در خصوص این اعجوبه کوچک و هم‌بازی های اش بود.

[shima_glk]

بدنه و آیرودینامیک

شاسی اتومبیلهای فرمول یک را می توان یکی از معجزات مهندسی محسوب کرد. این سازه که اسکلت اصلی وسیله را تشکیل می‌دهد تنها ۳۵ کیلوگرم وزن دارد و تقریباً تمامی عناصری که بارهای مختلف فیزیکی را تحمل می‌کنند به آن متصل هستند.

بنابراین این سازه باید نیروهای بسیار قابل توجهی را در تمامی جهات تحمل کند. برای این منظور شاسی باید صُلبیّت زیادی داشته باشد. به این شاسی، در اصطلاح وان حمام گفته می شود.

تصویری از یک وان حمام فرمول یک

برای آنکه از میزان زمانی که صرف ساخت شاسی می‌شود، اطلاع حاصل کنید، باید گفت که برای طراحی و ساخت شاسی اتومبیل فرمول یک بی ام و مجموعاً بیش از ۵۰۰ هزار نفر-ساعت صرف شده است. دو روز زمان لازم است تا تجهیزات اتومبیل بر روی این شاسی به صورتی نصب شود که اتومبیل کامل شود.

طراحی آیرودینامیک و اعمال نیروی رو به پایین در اتومبیلهای فرمول یک اهمیت بسیار زیادی دارد. برای مثال باید گفت که هواپیماهای کوچک در سرعتهایی پایین تر از سرعت اتومبیلهای فرمول یک از زمین برمی خیزند یا اصطلاحا تیک آف می‌کنند. بدون نیروی رو به پایین، کنترل این اتومبیلها در سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت از دست خواهد رفت. حال آنکه سرعت در مسابقات فرمول یک تا بیش از دو برابر این مقدار افزایش می‌یابد.

بال اتومبیل فرمول یک کاملاً برعکس بالهای هواپیما عمل می‌کند، یعنی به جای این که آن را به پرواز درآورد، با وارد آوردن نیروی رو به پایین، اتومبیل را به شدت به زمین می‌چسباند. این عمل سبب می‌شود که گردش در قوسهای تند و تیز، با سرعت‌های بالاتر و ریسک واژگونی کمتر انجام‌پذیر باشد.

مقدار نیروی رو به پایین تولید شده در سرعت ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت به اندازه وزن خود وسیله نقلیه است. این بدان معنی است که در تئوری اتومبیل فرمول یک می‌تواند در سرعتهای بالاتر از ۱۵۰ کیلومتر بر ساعت روی سقف یک تونل بدون سقوط کردن حرکت کند.

فضای داخل کابین راننده به حدی تنگ است که برای نشستن و برخواستن راننده باید فرمان وسیله از جای خود خارج شود. دنده ها از طریق پدالهای پشت فرمان تعویض می شود، کلاچ نیز روی فرمان و زیر پدال دنده ها قرار دارد.

تنگی فضای در نظر گرفته شده برای راننده در این عکس مشهود است

آیرودینامیک عالی اتومبیلها یکی از مولفه های اصلی موفقیت تیم‌ها به شمار می‌رود. این مسئله باعث شده که برخی از تیمها تا بیش از صد نفر مهندس طراحی آیرودینامیک وسیله را استخدام کنند. بسیاری از طرحهای این مهندسان با هدف کاهش چند هزارم ثانیه‌ای زمان هر دور ارائه می‌شود که می‌تواند در نتایج نهایی، تاثیر قابل ملاحظه‌ای داشته باشد.

به مقاومت هوایی که اتومبیل در حین حرکت مواجه می‌شود، درگ (drag) گفته می‌شود. هدف از طراحی های جدید بدنه و قطعات کاهش نیروی درگ (drag) و افزایش نیروی رو به پایین و بهسازی رفتار اتومبیل در هنگام شکافتن هوا است. همه قطعات جدید ابتدا در تونل باد آزمایش می‌شوند و در صورتی که مهندسان استفاده از آن‌ را مناسب تشخیص دهند، برای آزمایشات میدانی در اتومبیلهای تست نصب می‌شوند.

بال جلو مولفه اصلی آیرودینامیک اتومبیل فرمول یک را تشکیل می‌دهد. جریان هوا ابتدا به بال جلو برخورد می‌کند و با این برخورد الگوی حرکت آن در طول بدنه مشخص می‌شود. زمانی که جریان هوا به بال عقب می‌رسد از سرعت آن تا ۳۰ درصد کاسته شده است.

تصویر بال جلوی اتومبیل بی ام و

قوانین فرمول یک سعی می‌کنند برای بالا بردن ایمنی تا حد امکان از نیروی رو به پایین تولیدی بکاهند. این مسئله پیچیدگی طراحی‌ها را افزایش می‌دهد. چرا که مهندسان سعی می‌کنند با دور زدن قوانین باز هم نیروی رو به پایین را افزایش دهند. برآوردها حاکی از آن است که افزایش ده درصدی نیروی رو به پایین به منزله کاهش یک ثانیه‌ای در زمان هر لپ است.

به قسمتی از پشت بدنه که هوای زیر خودرو از آن عبور می‌کند دی‌فیوزر (diffuser) اطلاق می‌شود که به معنی منتشر کننده یا پخش کننده است. طراحی دی‌فیوزر‌ها در عملکرد نهایی خودرو بسیار مهم است، چرا که کنترل سرعت جریان هوای خروجی توسط آن انجام می‌شود. هر چه سرعت خروجی بیشتر باشد، فشار هوای زیر اتومبیل کمتر شده و نیروی رو به پایین بیشتری تولید خواهد شد.

نحوه عملکرد پخش‌کننده

نوع پیست و وضعیت آب و هوایی تعیین کننده میزان چسبندگی لازم وسیله به زمین است. در هوای بارانی باید نسبت به هوای صاف نیروی رو به پایین بیشتری تولید شود تا کاهش چسبندگی ناشی از وجود آب در سطح روسازی جبران شود.

شاسی یا قاب اصلی وسیله بسیار مستحکم است و از بیش از هزار قطعه تشکیل شده است. مطالح بکار رفته عموما از جنس کولار، فیبر کربن و فلز هستند. بالچه‌های جلو می‌توانند تا ۵۰۰ کیلوگرم، معادل ۶ انسان معمولی، نیروی رو به پایین را تحمل کنند. سیستم تعلیق جلویی فرمول یک آنقدر قوی است که می‌تواند تا دو تن فشار را تحمل کند. به عبارت دیگر فیبرهای کربنی که تایرها را به بدنه متصل می‌کنند می‌توانند وزن دو گاو را بدون شکستن تحمل کنند.

در ادامه این قسمت، اینفوگرافیکی آورده شده که سیر تکامل شکل بدنه در اتومبیل‌های مک لارن را نشان می دهد.

تصویری زیبا از نمای پشتی اتومبیل مک لارن مرسدس‌بنز






سیر تکامل اتومبیلهای مک لارن از ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۸

[shima_glk]

سیستم ترمز

توان ترمز اتومبیلهای فرمول یک در حدود ۸۰۰ اسب بخار است. در ترمز‌های شدید زمانی که راننده فرمول 1 پای خود را بر روی پدال ترمز قرار می‌دهد، میزان شتاب منفی وارد شده به وی معادل برخورد با یک دیوار آجری با سرعت ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت است.
این قدرت ترمزگیری تا حدی شدید است که برخی از رانندگان گزارش کرده‌اند که در هنگام ترمزهای بسیار شدید، آب غدد اشک‌ریز چشمی آنان به سمت ویزور پرتاب می‌شود. در زمان گرفتن ترمز، انرژی لازم برای رساندن سرعت اتومبیل از ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت به ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت معادل انرژی لازم برای پریدن یک فیل تا ارتفاع ده متری است.
دیسک ترمز فرمول یک از فیبر کربن ساخته شده است. این دیسک‌ها در هنگام ترمز تا دمای ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد داغ می‌شوند که از دمای گدازه‌های آتشفشانی نیز بیشتر است. ترمزهای کربنی بکار گرفته شده در فرمول یک برای این که خوب عمل کنند باید حداقل به دمای ۵۰۰ درجه سانتیگراد برسند.
دمای این ترمز‌ها تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد نیز افزایش می‌یابد. در صورتی که اتومبیلها پشت خودروی ایمنی گرفتار شده‌ باشند رانندگان با ترمز‌های متوالی دمای ترمز وسیله خود را در بازه مطلوب نگه ‌می‌دارند، چرا که در غیر این صورت ترمز آنان به صورت مناسبی عمل نخواهد کرد.

توقف کامل اتومبیل از سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت تنها با ۵۵ متر خط ترمز انجام می‌شود و فقط ۱.۹ ثانیه به طول می‌انجامد. در حین مسابقه پس از آنکه رانندگان مسیری را با سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت رانندگی کردند، برای رساندن سرعت به ۸۰ کیلومتر بر ساعت جهت هدایت اتومبیل در قوس تنها به ترمز ۱۰۰ متر قبل از قوس نیاز دارند تا در کمتر از سه ثانیه این تغییر سرعت انجام شود.


تایرها

یک تایر خشک فرمول 1 زمانی به حالت عملکرد بهینه خود می‌رسد و بهترین چسبندگی را خواهد داشت که دمای الیاف تایر بین ۹۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد باشد. در سرعتهای بالا این تایرها تا ۵۰ بار در ثانیه به دور خود می‌چرخند. تایرها در دوره عمر حدود صد کیلومتری خود تقریبن ۵۰۰ گرم از وزن خود را به علت فرسایش از دست می‌دهد.

فرسایش تایر در مسابقات فرمول یک

رانندگان اتومبیل‌های فرمول در تشخیص باد لاستیک‌های وسایل نقلیه خود بسیار حساسند به طوری که حتی قادرند اختلاف فشار تایرها در بازه کمتر از ۰.۱۰ اتمسفر را تشخیص دهند. در تایرها بجای استفاده از هوا از گاز نیتروژن استفاده می‌شود تا هیچ بخار آبی در تایرها وجود نداشته باشد. چرا که بخار آب در صورت گرم شدن تایر باعث افزایش شدید فشار تایر می‌شود. در پیت استاپ‌ها، تعویض تایرهای اتومبیل‌ها عموماً در کمتر از ۴ ثانیه انجام می‌شود.
زمانی که اتومبیل ایمنی وارد پیست مسابقه می‌شود، رانندگان مجبور هستند از سرعت خود بکاهند و پشت سر خودروی ایمنی قرار بگیرند. این مسئله باعث می‌شود که تایرها سرد شوند و اصطکاک مناسب بین تایر و سطح راه از دست برود. به همین دلیل آن‌ها به شدت فرمان را به چپ و راست حرکت می‌دهند تا با ویبره کردن تایرها، آن‌ها را گرم کرده و اصطکاک را در بازه مطلوب حفظ کنند.
دمای تایرها در هنگام مسابقه به ۱۶۰ درجه سانتیگراد می‌رسد. حتی بعد از اتمام مسابقه در حدود ۱۲۰ درجه سانتیگراد است. این حرارت آنقدر هست که بتوان روی تایرها نیمرو درست کرد. البته بهتر است تنها در صورتی این کار را بکنید که ترکیب نیمروی تخم‌مرغ با خرده لاستیک را دوست داشته باشید.

لوئیس هملیتون پس از پیروزی (میزان فرسایش تایر در این شکل به راحتی مشهود است)

اگر راننده‌ای در پیچ خاصی ترمز شدید بگیرد، ممکن است در قسمتی از تایر نقطه صاف ایجاد شود. این مسئله باعث می‌شود که کنترل وسیله دچار اشکال شود و در بدنه لرزش‌های شدیدی ایجاد شود. در بسیاری از موارد، در صورت وقوع "نقطه صاف" در تایر، راننده مجبور می‌شود که پیت استاپ انجام دهد.
در فرمول یک برای شرایط مختلف آب و هوایی تایرهای مختلفی وجود دارد. گاهی اوقات تغییر شرایط جوی سبب می شود که رانندگان مجبور شوند استراتژی رفتن به پیت را تغییر دهند تا بتوانند با تایر مناسب به ادامه مسابقه بپردازند.
تایر‌ها از لحاظ چسبندگی و دوام با یکدیگر تفاوت دارند و در سال ۲۰۱۳ به شش دسته سخت (حلقه نارنجی در بغل تایر)، متوسط (حلقه سفید)، نرم (حلقه زرد)، بسیار نرم (حلقه قرمز)، بارندگی بدون وجود آب در سطح پیست (حلقه سبز) و بارندگی کامل (حلقه آبی) تقسیم می شوند. چهار نوع اول مربوط به شرایط خشک هستند و هر چه تایری سخت‌تر باشد کمترین چسبندگی و بیشترین دوام را دارد.
دوام بیشتر به معنی دیرتر رفتن به پیت استاپ است که می تواند بسته به استراتژی تیم شرکت‌کننده به تغییر موقعیت راننده در جدول نتایج کمک کند. در سال‌های گذشته تایرهای میشلین و بریجستون در مسابقات استفاده می شد ولی برای سال 2013 تنها تایرهای پیرلی بکار گرفته شده است. این تایرها در شرایط خشک از نوع بدون آج (slick tire) هستند ولی برای شرایط بارندگی آج دارند.
همان طور که در تصویر می بینید، عمق آج در تایرهای آبی بیشتر از تایرهای سبز است. لازم به توضیح است که تایرهای پیرلی در فصل ۲۰۱۳ در یکی دو مورد (جایزه بزرگ بریتانیا و بلژیک) عملکرد مطلوبی از خود نشان ندادند، به همین جهت میشلین اعلام آمادگی کرده است که از سال ۲۰۱۴ دوباره وارد مسابقات فرمول یک شود.

تایرهای استفاده شده در فصل ۲۰۱۳ مسابقات فرمول یک

[shima_glk]

پیست مسابقه

در حال حاضر مسابقات فرمول یک در ۱۹ پیست برگزار می شود. این پیستها در کشورهای استرالیا، مالزی، چین، بحرین، اسپانیا، موناکو، کانادا، بریتانیا، مجارستان، بلژیک، ایتالیا، سنگاپور، کره، ژاپن، هند، امارات، آمریکا و برزیل قرار دارند. این مسیرها همه به صورت مدارهای بسته طراحی می شوند. تعداد دورهای لازم برای اتمام مسابقه به این صورت تعیین میشود که حداقل ۳۰۵ کیلومتر توسط اتومبیلها طی شود.

کشورهایی که در آن‌ها مسابقات فرمول یک برگزار می شود با رنگ سبز نشان داده شده اند.

نکته جالب آن است که هفت کشور از این مجموعه در آسیا واقع شده و دو کشور امارات و بحرین نیز در همسایگی ما هستند. به امید آنکه روزی این پیستها در کشور ما نیز ساخته شود و ما در کشور خودمان نیز شاهد برگزاری مسابقات فرمول یک باشیم.

مسابقه در کویر




قوس ۱۸۰ درجه در پیست موناکو

به دلیل کمبود فضا، مسابقات در پیست‌های موناکو و سنگاپور در راه‌های شهری انجام می‌شود. قبل از برگزاری مسابقات در این شهرها، تمام درپوش‌های فلزی در سطح راه (منهول‌ها) به قابشان جوش داده می‌شوند، چرا که مکش ایجاد شده توسط نیروی رو به پایین در اتومبیلهای فرمول یک به حدی است که می تواند این درپوش‌ها را از جا بکند.

از آنجا که وجود هر گونه خرابی روسازی در این پیست‌ها بسیار خطرناک است، می توان نتیجه گرفت که شرایط روسازی راه در این شهرها آنقدر عالی است که حتی با در نظر گرفتن استاندارد‌های بسیار سختگیرانه فرمول یک نیز مورد تایید قرار می گیرد.

وجود تونلی در پیست موناکو که شرایط نوری در آن از روشن به تاریک و بالعکس به شدت تغییر می‌کند، فشار زیادی را به چشم رانندگان وارد می‌کند. تصور کنید که در یک لحظه با سرعت بسیار زیادی از یک فضای روباز به فضای نسبتاً تاریک وارد می‌شوید. به دلیل آنکه در محیط روشن مردمک چشم شما جمع شده است، با ورود به تونل نور کمی به چشم می‌رسد و قدرت دید محدود می‌شود (تا تطبیق نهایی، همه چیز بسیار تاریک‌تر از معمول دیده می‌شود).

همین اتفاق در خروج از تونل نیز می‌افتد و در یک لحظه نور شدیدی به چشم تابانده می‌شود (همه چیز بسیار روشن‌تر از حد معمول دیده می‌شود). این مسئله تصمیم‌گیری و واکنش را در فرصت‌های بسیار کوتاه با مشکل مواجه می‌کند. در سال ۲۰۰۱، روشنایی این تونل تصحیح شد، ولی هنوز هم رانندگی در این تونل با فشاری که به چشم وارد می‌کند، یکی از چالش‌های جدی در فرمول یک به شمار می‌رود.

دهانه تونل در پیست موناکو، تغییر نوری شدید در این دهانه محسوس است.

به مجموعه‌ای از پیچ‌ها که در کنار هم قرار گرفته‌اند، شیکان گفته می‌شود. برای مثال از ترکیب دو قوس افقی در خلاف جهت، شیکان S شکل به وجود می‌آید. شیکان‌ها عموما برای کاهش سرعت رانندگان قبل از یک مسیر مستقیم طولانی به کار گرفته می‌شوند. شدید‌ترین ترمزها در پیست مونتزا در ایتالیا گرفته می‌شود. در پیچ اول این پیست سرعت خودروها ظرف دو ثانیه از ۳۲۰ کیلومتر به ۱۰۰ کیلومتر در ساعت کاهش می‌یابد.

تقویم برگزاری مسابقات و پلان پیست‌های مختلف

جلوترین موقعیت شروع مسابقه موقعیت پل (Pole position) گفته می‌شود. این موقعیت به راننده‌ای داده‌ می‌شود که توانسته در مسابقه مقدماتی که یک یا دو روز قبل از مسابقه اصلی برگزار می‌شود، سریعترین زمان را به خود اختصاص داده باشد. از آنجایی که سبقت گرفتن در مسابقات فرمول یک به ندرت اتفاق می‌افتد، اتومبیلی که در این موقعیت قرار می‌گیرد بخت بالایی برای برنده شدن در مسابقه دارد.

نمایی از پیست مسابقه قبل از شروع

قبل از شروع مسابقه اصلی رانندگان یک بار در پیست بسته گردش می کنند که به آن دور آرایش گفته می‌شود. در این لپ رانندگان با ترمزهای نسبتا شدید و حرکت مواج، دمای خودرو، دیسک ترمز و تایر را به حد مطلوب می‌رسانند. سپس به محل شروع مسابقه رفته و در موقعیت خود قرار می‌گیرند.

اتومبیل‌های فرمول یک در خط شروع




زاویه دید تماشاچیان مشتاق فرمول یک

[shima_glk]

رانندگان و تیم‌ها

عمر رانندگان فرمول یك زیاد با سابقه كار آنان تفاوت ندارد. اکثر رانندگان فرمول یک همانند میشائل (مایکل) شوماخر یا سباستین فتل از اوان طفولیت و از مسابقات کارتینگ شروع می‌کنند و سپس قبل از ورود به دنیای فرمول یک، در مسابقات فرمول فورد، فرمول رنو، فرمول 3 و جی‌پی2 شرکت می‌کنند. قبل از جی‌پی2، فرمول دو و فرمول 3000 بودند که نقش خوراک‌دهنده رانندگان فرمول یک را بر عهده داشتند.

سباستین فتل در كودكی به همراه مایکل شوماخر (در یك مصاحبه وقتی از فتل پرسیدند دوست داری شوماخر شوی؟ گفت نه دوست دارم فتل شوم)

ممکن است رانندگی فرمول یک در ظاهر آسان به نظر برسد، اما در واقعیت این شغل بسیار سنگین و طاقت‌فرسا است. رانندگان فرمول یک افرادی بسیار متعهد به کار هستند و در عمر حرفه‌ای خود رژیم غذایی و تمرینی بسیار سختی را پشت سر می‌گذراند. بالا تنه، بازوها و دست‌های رانندگان باید قوی باشد، چرا که فرمان دادن در پیچ‌های تند و در سرعت‌های بالا به علت شدید شدن نیروی رو به پایین و افزایش چند برابری وزن وسیله نقلیه، سخت و دشوار است.

به طور متوسط یک راننده فرمول 1 در طی یک مسابقه ۴ کیلوگرم از وزن خود را از دست می‌دهد. این مسئله به علت زمان طولانی است که این افراد در معرض شتاب جی و گرمای بسیار بالا قرار می‌گیرند. در یک مسابقه فرمول 1 راننده در هنگام ترمز و گردش شتاب وحشتناک ۵ جی و در ترمزهای شدید شتاب ۴.۵ جی را تحمل خواهد کرد.

این رقم‌ها بیشتر از شتاب وارده به فضانوردان در شاتل است كه بین ۲ تا ۳ جی برآورد می شود. معنی این شتاب زیاد آن است که گردن راننده در این شتاب‌ها باید به جای وزن یک سر، وزن ۵ سر را تحمل کند که به چپ یا راست حرکت می‌کنند (وزنی تا ۳۵ کیلوگرم). به همین دلیل ساختن ماهیچه‌های قوی برای گردن از اولویت‌های رانندگی فرمول 1 به شمار می‌رود.

اگر شخصی معمولی تحت چنین شتابی قرار گیرد، مانند بچه‌ها به گریه خواهد افتاد، چرا كه این حس به وی دست می دهد كه الیاف گردنش در حال گسیختن از یكدیگر هستند. رانندگان تمرینات گردن بسیار سنگینی دارند (تا بیش از ۱.۵ ساعت در هر دوره تمرین) و در نتیجه گردن همگی آنان نسبت به افراد معمولی با اندام مشابه کلفت‌تر است. شاید بتوان این افراد را در زمره انسان‌هایی دانست که به معنی واقعی کلمه گردن کلفت هستند.

انعطاف پذیری گردن مایکل شوماخر

در هر مسابقه، به علت گرمای زیاد داخل کابین، آنها عموماً ۳ لیتر از آب بدن خود را از دست می‌دهند. برای جبران این مشکل رانندگان قبل از مسابقه مقدار زیادی نوشیدنی‌‌های انرژی‌زا و آب می‌نوشند. و در حین مسابقه نیز از طریق لوله‌ تعبیه شده در کلاه ایمنی به مایعات دسترسی دارند.

در هر صورت نشستن در جلوی موتوری با چنان قدرت نمی‌تواند چندان هم راحت باشد. تحقیقات ورزشی بر تاثیر مقدار مایعات بدن انسان روی توانایی‌های وی صحه می‌گذارد. مطابق تحقیقات، در صورتی که شخصی ۴ درصد از مایعات بدن خود را از دست دهد، توانایی‌های ذهنی – فیزیکی وی به میزان ۴۰ درصد کاهش می‌یابد.

بر روی ویزور راننده لایه‌های پلاستیکی متعددی وجود دارد که در هنگام کثیف شدن روی ویزور یا محدود شدن دید به علت وجود قطرات آب باران، راننده آن‌ها را از روی ویزور جدا می‌کند تا نیازی به تمیز کردن سطح ویزور نباشد.

نحوه نوشیدن آشامیدنی در حین حركت در مسابقات فرمول یک

استرس وارد شده به رانندگان به گونه‌ای است که ضربان قلب آنان تا ۲۰۰ ضربه در دقیقه نیز افزایش می‌یابد و در مدت زمانی زیادی نیز این مقدار در محدوده ۱۵۰ باقی می‌ماند. فشار خون رانندگان نیز تا ۵۰ درصد افزایش می‌یابد.

روی هم رفته فشار وارده شده به بدن آنان مشابه فشار حاصل از شرکت در یک مسابقه ماراتن است. میزان کالری سوخته شده در طی یک مسابقه در حدود ۶۰۰ تا ۱۲۰۰ کیلوکالری است که معادل انرژی مصرف شده در یک مسابقه ماراتن است.

برای جبران کاهش مایعات بدن رانندگان، لوله‌هایی در کلاه آنها وجود دارد که از طریق آنها در حین مسابقه مایعات انرژی‌زا می‌نوشند. همچنین شایان ذكر است كه صندلی رانندگان با قالب‌گیری از حالت نشستن آنان ساخته می شود.

فشار لازم جهت فشار دادن پدال ترمز در حدود ۸۰۰ پوند در اینچ است. دمای درون کابین به دلیل قرار گیری راننده در جلوی موتوری بسیار قوی، می‌تواند تا بیش از ۵۰ درجه سانتیگراد افزایش یابد. و همچنین نیاز به تمرکز پیوسته تا ۳۰۰ کیلومتر وجود دارد. چون حتی یک لحظه از دست رفتن تمرکز می‌تواند به قیمت تصادف و خارج شدن از مسابقه منجر شود.

ضربان قلب رانندگان در شرایط معمولی در حدود ۶۰ تپش در دقیقه است، چرا که قلب این افراد قوی‌تر از انسان‌های عادی است و برای پمپاژ کردن خون نیاز به تعداد کمتری تپش وجود دارد. اما جالب اینجا است که ضربان قلب راننده‌ها در شرایط مسابقه تا ۲۱۰ تپش در دقیقه نیز افزایش می‌یابد. این شدت ضربان برای افرادی که در وضعیت جسمی عالی به سر نمی‌برند می‌تواند کشنده باشد.

در مسابقات فرمول یک هر راننده در هر سال شماره ویژه خود را دارد. این شماره بر حسب موقعیت رانندگان و سازندگان در مسابقات دوره گذشته به آنها اختصاص داده می‌شود. قهرمان سال گذشته شماره یک و هم‌تیمی وی شماره دو خواهد بود.

سپس نفر اول سازنده دوم شماره سه و هم‌تیمی وی شماره چهار خواهد بود. جالب اینجا است که برای پرهیز از هر گونه حاشیه، شماره 13 به هیچ راننده‌ای اختصاص داده نمی‌شود.

تا سال ۲۰۱۳ مایکل شوماخر با هفت دوره قهرمانی، رکورد‌دار تعداد قهرمانی است. او همچنین رکورددار قهرمانی‌های متوالی نیز هست و در فاصله سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴، پنج قهرمانی متوالی را به نام خود ثبت کرده است. او از لحاظ اخلاقی نیز شخصیت برجسته‌ای دارد و قسمت عمده‌ای از درآمد چند صد میلیونی خود را به امور خیره اختصاص داده است.

پس از وی خوان مانول فانجیو با چهار دوره قهرمانی متوالی در بازه ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۷ قرار گرفته است. او پیرترین قهرمان نیز به شمار می‌رود چرا كه در سال ۱۹۵۷ هنگام قهرمانی نهایی، ۴۶ سال و ۴۱ روزه بود.

از نكات جالب در مورد رانندگان آن‌ است که گراهام هیل و پسرش داموند هیل تنها پدر – پسری بودند که توانستند هر دو به قهرمانی مسابقات فرمول یک برسند. پدر در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۸ قهرمان شد و پسر در سال ۱۹۹۶ عنوان قهرمانی را به خانواده بازگرداند. در زیر تصاویری از رانندگان مشهور فرمول یك را می بینید.

كیمی رایكونن راننده فنلاندی فرمول یك و قهرمان مسابقات در سال ۲۰۰۷



نیكو روزبرگ راننده آلمانی تیم بی ام و ویلیامز در سال ۲۰۱۳



فرناندو آلونسو، قهرمان دو دوره مسابقات فرمول یك

پیت استاپ
در پیست مسابقات، محلی به نام پیت (Pit) وجود دارد كه رانندگان تعویض چرخ‌ها و پر كردن باك سوخت خود را در آنجا انجام می دهند. در پیت استاپ‌ها در هر ثانیه ۱۲ لیتر سوخت به اتومبیل فرمول یک تزریق می‌شود. فناوری استفاده شده در این تجهیزات مشابه فناوری سوخت‌رسانی بالگردهای ارتش آمریکا است.

کل فرآیند سوخت‌رسانی و تعویض هر ۴ چرخ اتومبیل در پیت‌استاپ‌های موفق در ۳ ثانیه انجام می‌شود. یعنی حتی شاید در کمتر از زمانی که شما این نکته را می‌خوانید.

انجام پیت‌استاپ برای اتومبیل فراری

در هر مسابقه، اتومبیل‌های فرمول یک عموماً یک یا دوبار پیت‌استاپ خواهند داشت. در هنگام انجام پیت استاپ‌ها نمونه‌ای از روغن اتومبیل برداشته می‌شود و با آزمایش آن در اسپکترومتر، نوع و مقدار ذرات فلزی موجود در روغن شناسایی می‌شود. نتایج این آزمایش اطلاعات ارزشمندی را در زمینه وضعیت وسیله در اختیار مهندسان قرار می‌دهد.

پرسنل پیت‌استاپ به همراه شرح وظایف (تیم بی ام‌ و)

[shima_glk]

بهترین رانندگان تاریخ فرمول یك

آلبرتو آسكاری ، راننده تیم فراری، یكی از بزرگترین رانندگان فرمول یك است كه در سالهای ۱۹۵۲ و ۱۹۵۳ قهرمان مسابقات شده و در مسابقات جایزه بزرگ سال ۱۹۵۵ موناكو، به طرز معجزه‌آسایی از یك تصادف جان سالم به در برد. در سال ۱۹۵۲، او در هر مسابقه‌ای شركت كرد، اول شد.

او در سال ۱۹۵۳ قهرمانی خود را تكرار كرد. در سال ۱۹۵۵، چهار روز پس از آنكه از یك تصادف وحشتناك جان سالم به در برده بود، در هنگام آزمایش یك خودرو فراری دچار سانحه شده و جان خود را از دست داد. نكته عجیب آنكه پدر وی نیز همانند وی در ۳۶ سالگی در تصادف رانندگی كشته شده بود و او نیز ۴ روز قبل از مرگ از یك تصادف بسیار شدید جان به در برده بود.

آلبرتو آسكاری، قهرمان دو دوره مسابقات فرمول یك

جیم کلارک ، گوسفندداری اسكاتلندی بود كه به رانندگی تیم لوتوس رسید. در سال ۱۹۶۴، او نبرد قهرمانی را به گراهام هیل باخت و دوم شد. ولی در سال بعد، ناكامی را جبران كرده و قهرمان مسابقات شد. او این قهرمانی را در سال ۱۹۶۵ نیز تكرار كرد. ولی در سال ۱۹۶۸ در حالی كه اولین مسابقه را با قهرمانی پشت سر گذاشته بود، در مسابقات فرمول دو در پیست هاكنهیم تصادف كرده و كشته شد.

جیم کلارک، قهرمان دو دوره مسابقات فرمول یک

خوان مانوئل فانگیو بی شك یكی از برجسته‌ترین‌های این ورزش به شمار می آید. هنوز هم به باور بسیاری از كارشناسان، وی بهترین راننده فرمول یك است. با وجود آن كه وی تنها توانست در ۵۱ مسابقه شركت كند، در ۲۴ مسابقه نفر اول شد و در ۲۸ مسابقه در موقعیت اول برای شروع قرار گرفت.
او ابتدا یك راننده و مكانیك در آرژانتین بود. اما آنقدر از خود استعداد نشان داد كه دولت آرژانتین در سال ۱۹۴۹ بورسی به وی اعطا كرد كه به اروپا برود. در مسابقات فرمول یک سال‌های ۱۹۵۱، ۱۹۵۴ و در بازه ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۷ مجموعاً پنج دوره قهرمان مسابقات شد.

خوان مانوئل فانگیو، قهرمان پنج دوره مسابقات فرمول یك

آلن پروست یكی دیگر از رانندگان بسیار باهوش فرمول یك است كه به دلیل تفكر تاكتیكی در مسابقات به او لقب «پروفسور» داده بودند. او مسابقه را با خونسردی و به آرامی آغاز می كرد و با ترمز، مصرف سوخت، تایر و سایر تجهیزات وسیله خود محافظه‌كارانه برخورد می كرد. ولی در انتهای مسابقه بر فشار وارده بر اتومبیل افزوده و نتیجه می گرفت.
او مسابقات فرمول یك را با تیم مک لارن شروع كرد، ولی بعد به تیم رنو رفت. در سه سال‌ بعد وی به ترتیب پنجم، چهارم و دوم شد. با بازگشت وی به مک لارن وی در مسابقات ۱۹۸۴ دوم شد ولی در سال ۱۹۸۵ نوار پیروزی های وی آغاز شد. او در سال‌های ۱۹۸۶، ۱۹۸۹ و ۱۹۹۳ قهرمانی خود را تكرار كرد و پس از قهرمانی آخر كلاه خود را آویزان نموده و در اوج خداحافظی كرد.

آلن پروست، قهرمان ۴ دوره مسابقات فرمول یك

میشائیل (مایکل) شوماخر نامی است كه دیگر برای هیچ‌كس از علاقمندان به ورزش ناآشنا نیست. او از زمان آغاز دوران حرفه‌ای خود در سال ۱۹۹۱ در جایزه بزرگ بلژیك استاندارد‌های جدیدی را برای مسابقات فرمول یك بوجود آورد. پس از آنكه او در سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵ قهرمان مسابقات شد، رقیبانش به رمز پیروزی وی پی بردند: وقف كامل به شغل و وسواس كامل به آمادگی جسمانی.

در سال ۱۹۹۶ میشائیل شوماخر به تیم فراری منتقل شد تا بتواند بعد از ۱۹۷۹ مجدداً قهرمانی را به فراری برگرداند. او بارها به این هدف نزدیك شد تا در نهایت در سال ۲۰۰۰ توانست قهرمان مسابقات شود و این عنوان را چهار بار دیگر به صورت متوالی تكرار كند.

میشائل شوماخر، قهرمان ۷ دوره مسابقات فرمول یك

آیرتون سنا: اما شاید قصه‌ همه قهرمان‌ها آنقدرها شیرین نباشد. داستان تراژیك قهرمان اسطوره‌ای برزیلی مسابقات فرمول یك، آیرتون سنا، كسی است كه هنوز هم در یاد و خاطره دوستداران فرمول یك زنده است. اگر چه به اعتقاد بسیاری، میشائیل شوماخر بهترین بوده است، اما قطعاً سنا سریع‌ترین بوده است.
او ۶۵ بار در موقعیت پل (Pole position) قرار داشته است و ركورددار است. موقعیت پل زمانی كسب می شود كه در مسابقات مقدماتی، راننده‌ای بهترین زمان را بدست آورد تا بتواند در مسابقه نهایی، جلوترین اتومبیل باشد. او در سال‌های ۱۹۸۷، ۱۹۹۰ و ۱۹۹۱ قهرمان مسابقات شد، اما در سال ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ به علت برتری محسوس تیم ویلیامز به ترتیب چهارم و دوم شد تا در نهایت در سال ۱۹۹۴ به تیم ویلیامز پیوست. اما در پیست ایمولای ایتالیا، به علت عمل نكردن فرمان در قوس با دیوار بتنی برخورد كرده و كشته شد.

اگر چه مهندس طراح ۱۱ سال پس از حادثه مقصر شناخته شد، اما دنیای مسابقات فرمول یک دیگر یكی از بزرگترین رانندگان خود را از دست داده بود. كشته شدن وی ضربه سختی برای برزیلی ها، ورزش‌دوستان و دست‌اندركاران مسابقات بود. بعد از مرگ او قوانین بسیار سختگیرانه‌تری برای بالا رفتن ایمنی مسابقات به اجرا در آمد. به طوری كه از آن زمان تاكنون با وجود بوقوع پیوستن حوادثی بسیار شدید، هیچ راننده‌ای كشته نشده است. لازم به ذكر است كه بر اساس زندگی واقعی آیرتون سنا مستندی به نام «سنا» ساخته شده است كه در IMDB نیز امتیاز خوب 8.5 را كسب كرده است.

آیرتون سنا، قهرمان فراموش‌نشدنی مسابقات فرمول یك

جكی استوارت یكی دیگر از قهرمانان فرمول یك است. او در سال‌های ۱۹۶۹، ۱۹۷۱ و ۱۹۷۳ سه دوره قهرمان مسابقات شد. در آخرین سال، او تنها به خاطر این شركت كرد كه ناكامی سال ۱۹۷۲ را جبران كند. در آن سال، او به دلیل بیماری نتوانست اول شود و دوم شد.
اما در مسابقات ۱۹۷۳ حتی با وجود شركت نكردن در آخرین مسابقه فصل، اول شد. علت شركت نكردن او در مسابقه آخر فصل، مرگ هم‌تیمی فرانسوی اش، فرانسوا كِوِر بود. او پس از كناره‌گیری از رانندگی اقدامات بسیار زیادی را در راستای افزایش ایمنی رانندگان انجام داده است.

جكی استوارت، قهرمان سه دوره مسابقات فرمول یك

نیكی لودا یكی دیگر از قهرمانان مسابقات فرمول یك است كه در سال‌های ۱۹۷۵، ۱۹۷۷ و ۱۹۸۴ به قهرمانی رسید. او در سال ۱۹۷۶ در پیست نورمبرگ تصادف بسیار سختی كرد. یك هفته قبل از مسابقه، با وجود اینكه ركورد این پیست در اختیار او بود، از بقیه رانندگان خواسته بود كه مسابقه در این پیست را به دلیل ایمنی تحریم كنند، اما هم‌قطارانش با وی مخالفت كردند.
او نیاز این مسابقه را شروع كرد، اما متاسفانه به علت نقص فنی، اتومبیل فراری وی منحرف شد و آتش گرفت. با وجود كمك سایر رانندگان، كلاه ایمنی وی مناسب نبوده و صورت وی در مواجهه مستقیم با آتش قرار گرفت. در نتیجه سوختگی شدید، او مو، پلك، مژه و گوش راست خود را از دست داد، ولی تنها شش هفته بعد دوباره در میادین ظاهر شد.

در دو مسابقه‌ای كه او غایب بود، جیمز هانت رقیب او، دو مسابقه را برده بود و حالا تنها سه امتیاز از نیكی عقب بود. در مسابقه آخر، در حالی كه باران شدیدی می آمد، نیكی لودا به علت نگرانی از ایمنی مسابقه و همچنین آسیب‌دیدگی شدید غدد اشك‌ریز و عدم توانایی در پلك‌زدن از ادامه مسابقه انصراف داد. این مسئله سبب شد كه هانت با قرار گرفتن در جایگاه سوم تنها با اختلاف یك امتیاز آن فصل را با قهرمانی پشت‌سر بگذارد.

نیکی لودا، قهرمان سه دوره مسابقات فرمول یک



نیكی لودا، در كنفرانس مطبوعاتی پس از مسابقه

یوخن ریندت: این قهرمان تنها كسی است كه پس از مرگش قهرمان شد. یوخن ریندت راننده آلمانی تیم لوتوس بود كه در سال ۱۹۷۰ به جز در یك مورد، در تمامی مسابقاتی كه به پایان رسانده بود، اول شد. اما متاسفانه او در تمرین برای مسابقه ایتالیا تصادف كرده و كشته شد. ولی اختلاف امتیاز وی با سایرین آنقدر زیاد بود كه سایرین نتوانستند در چهار مسابقه به امتیاز او برسند و او پس از مرگش، برای اولین و آخرین بار قهرمان شد.

یوخن ریندت، تنها كسی كه پس از مرگ قهرمان فرمول یک شد

سباستین فتل یكی از نوابغ نوظهور دنیای اتومبیل‌رانی فرمول یک است. او متولد سال ۱۳۶۶ شمسی است و قبل از ۲۰ سالگی اولین امتیاز را در فرمول یک اخذ كرد، در ۲۱ سالگی اولین مسابقه را برد و در ۲۳ سالگی به اولین قهرمانی رسید. قبل از او لوییز همیلتون و قبل از او فرناندو آلونسو جوانترین قهرمانان بودند. او تا سال ۲۰۱۲ سه دوره قهرمان شده‌ است و در فصل ۲۰۱۳ نیز با اختلاف قابل توجهی پیشتاز است.

سباستین فتل قهرمان سه دوره مسابقات فرمول یك و راننده اول حال حاضر جهان

در حال حاضر در مسابقات سال ۲۰۱۳ قهرمانان زیادی در مسابقات وجود دارند كه هر كدام حداقل یك دوره قهرمان مسابقات بوده‌اند. حضور سباستین فتل (سه دوره قهرمانی)، لوییز همیلتون (یك دوره قهرمانی)، جنسن باتن (یك دوره قهرمانی)، فرناندو آلونسو (دو دوره قهرمانی) و كیمی رایكونن (یك دوره قهرمانی) لذت تماشای این مسابقات را صد چندان كرده‌اند.

عكس دسته‌جمعی قدیمی (از راست به چپ: نلسون پیكه، نایجل منسل، الن پروست و آیرتون سنا)



عكس دست‌جمعی جدید از رانندگان فرمول یک (از راست به چپ: سباستین فتل، جنسن باتن، مارك وبر، فرناندو آلونسو و لوییز همیلتون)

[shima_glk]

تصادفات و ایمنی



از آنجایی که ایمنی به اولویت اول مسابقات فرمول یک تبدیل شده‌، آزمایشات زیادی قبل از استفاده واقعی از تجهیزات بر روی آنها انجام می شود. قبل از استفاده از اتومبیل‌هایی با تجهیزات جدید، باید آزمایشات برخورد بر روی آن‌ها انجام شود. این آزمایشات به شرح زیر است: (تنها یک مورد تشریح می شود تا میزان سخت‌گیری ها مشخص شود)

• برخورد از جلو با یک صفحه فولادی با سرعت ۴۵ کیلومتر در ساعت: در این آزمایش نباید به شاسی آسیبی وارد شود و تنها دماغه اتومبیل می تواند به میزان محدودی تغییر شکل دهد. شتاب منفی در این آزمایش نباید از ۲۵ جی بیشتر شود و نیروهای بیش از ۶۰ جی باید در کمتر از ۳ میلی ثانیه ناپدید شوند.
• برخورد از عقب
• واژگونی
• برخورد از بغل
• آزمایش ستون فرمان
• آزمایش اعمال بار ثابت: در صورت وقوع تصادف یا شرایط اضطراری دیگر، خودروهای ایمنی (Safety car) وارد پیست می شوند و رانندگان موظف هستند بدون سبقت گرفتن پشت آن حرکت کنند. خودروهای ایمنی مورد استفاده در فرمول یک از نوع مرسدس‌ اس‌ال‌اس ای‌ام‌جی است. موتورهای هشت سیلندر ۶.۳ لیتری این خودرو حداکثر توانی برابر ۵۷۱ اسب بخار دارد و می‌تواند سرعت خودرو را تا بیش از ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت برساند.

تصویر خودروی ایمنی

کلاه ایمنی فرمول یک از جمله سخت‌ترین اجسام ساخته شده توسط مهندسی بشر است و آزمایش‌های بسیار پیچیده‌ای قبل از دریافت مجوز استفاده در مسابقات بر روی آن‌ها انجام می‌شود. در یکی از آزمایشها، کلاه را برای ۴۵ ثانیه در معرض شعله‌های ۸۰۰ درجه سانتیگرادی قرار می‌دهند. تنها کلاه‌هایی قابل قبول خواهند بود که عایق حرارتی استفاده شده در پوشش آن‌ها به گونه‌ای باشد که در این مدت، دمای داخل کلاه در محدوده دمایی کمتر از ۷۰ درجه سانتیگرادی باقی بماند.


در آزمایشی دیگر پرتابه‌هایی با سرعت ۴۸۰ کیلومتر بر ساعت به ویزور (نمایشگر) جلوی کلاه‌ها شلیک می‌شوند. تنها در صورتی کلاه مناسب تشخیص داده می‌شود که نفوذ پرتابه در ویزور کمتر از ۲.۵ میلیمتر باشد.

آتش گرفتن اتومبیل فرمول یک

ایمنی اتومبیل‌های فرمول یک در بالاترین سطح است. این اتومبیل‌ها قادرند در تصادفات بسیار سنگین از رانندگان خود محافظت کنند. بیشترین قدرت ضربه گزارش شده در تصادف مربوط به دیوید پورلی در جایزه بزرگ بریتانیا در سال ۱۹۷۷ رخ داده است.



وسیله نقلیه این راننده ظرف دو ثانیه از ۱۷۳ کیلومتر بر ساعت به توقف کامل رسید. شتاب منفی محاسبه شده در این تصادف رقم بسیار وحشتناک ۱۹۷.۸ جی بوده است. با این وجود این راننده بهبود پیدا کرده و باز هم در مسابقات شرکت نمود.

لوئیس همیلتون در حال خروج از اتومبیل خرد شده خود

از آنجایی که سرعت در مسابقات فرمول یک بسیار بالا است، حتی کوچکترین اشتباهات می‌تواند کشنده باشد. از ابتدای پیدایش مسابقات فرمول یک تا به حال ۴۵ راننده در مراحل مختلف مسابقات فرمول یک کشته شده‌اند.


البته از سال ۱۹۹۴ که قهرمان فقید مسابقات فرمول یک،‌ آیرتون سنا کشته شد، اقدامات گسترده‌ای در زمینه ایمنی مسابقات فرمول در نظر گرفته شد. به طوری که از آن سال تاکنون به رغم رخداد تصادفات بسیار سنگین، هیچ راننده‌ای در مسابقات رسمی کشته نشده است.

نمونه‌ای از تصادفات رایج در فرمول یک

تصادف رابرت کوبیکا راننده لهستانی تیم بی ام و. در لحظه تصادف به او ۲۸ جی نیرو وارد شده و وزنش به جای ۷۳ کیلو به بیش از ۲ تن رسید با این وجود او تنها با جراحات سطحی از این تصادف هولناک خارج شد.

رانندگان فرمول یک از تجهیزات ایمنی مختلفی استفاده می کنند. برای مثال، تصویر زیر تجهیزات محافظت از سر و گردن که در اختصار به آن HANS گفته می شود را نشان می دهد. در صورتی که راننده‌ای تصادف نماید، این وسیله از حرکت شدید سر و گردن و در نتیجه بروز جراحات و آسیب‌دیدگی های مرگبار جلوگیری می کند.

همچنین تصویر زیر نیز نشان دهنده کمربند ایمنی شش نقطه‌ای است که راننده را به صندلی می دوزد ولی راننده می تواند آن را تنها با یک حرکت دست باز کند تا در هنگام فرار از وسیله‌ای که در شرف آتش گرفتن است، دچار مشکل نشود.

تجهیزات محافظ سر و گردن (HANS)

کمربند ایمنی شش نقطه‌ای

پوشش رانندگان از لباس‌ها گرفته تا دستکش و کفش از ماده‌ای ضدآتش به نام نومکس (Nomex) ساخته می‌شوند. این پوشش در شکل زیر تشریح شده است.

پوشش رانندگان فرمول یک (برای مشاهده در اندازه واقعی روی تصویر کلیک کنید.)

برای انتقال مفاهیم مختلف به راننده در هنگام مسابقه از پرچم‌ها استفاده می شود. معانی پرچم‌های استفاده شده در مسابقات فرمول یک به شرح زیر است:
• پرچم سیاه: این پرچم در ترکیب با شماره اتومبیل به این معنی است که راننده باید به پیت بازگردد. در اغلب موارد این پرچم برای اطلاع از محروم شدن راننده‌ای از شرکت در ادامه مسابقه بکار گرفته می‌شود.


• پرچم سفید با دایره‌های نارنجی: این پرچم در ترکیب با شماره اتومبیل به این معنی است که آن اتومبیل دچار نقص فنی است و باید به پیت بازگردد.

• پرچم آبی: پرچم آبی به راننده هشدار می‌دهد که اتومبیل‌هایی که یک دور از وی نزدیک‌تر هستند در حال سبقت گرفتن از او هستند و او باید به این اتومبیل‌ها اجازه دهد که از اتومبیل وی سبقت بگیرند. در صورتی که راننده‌ای سه بار این پرچم را ببیند و شرایط سبقت خودروی پشتی را فراهم نکند، در خطر جریمه شدن قرار می‌گیرد. همچنین زمانی که خط پیت باز است و خودرویی در داخل پیست در حال عبور از نزدیکی خروجی پیت است، از چراغ‌های آبی برای علامت دادن به رانندگان استفاده می‌شود.

• پرچم سبز: این پرچم نشان می‌دهد که همه چیز رو به راه است. این پرچم زمانی نشان داده می‌شود که محدودیت‌های حاصل از پرچم آبی برداشته شده باشد.

• پرچم نیمه سیاه – نیمه سفید: این پرچم همراه با شماره اتومبیل هشداری در مورد بروز حرکت غیر ورزشی توسط راننده است. برای مثال، سد غیرقانونی مسیر خودروی پشتی از جمله تخلفات غیر ورزشی است. در صورتی که راننده به این پرچم توجهی نکند، ممکن است در ادامه پرچم سیاه به راننده خاطی نشان داده شود.

• پرچم زرد: پرچم زرد برای هشدار وجود موقعیت خطرناک به کار می‌رود. برای مثال، این هشدار می‌تواند شامل خودروی متوقف شده یا تصادف در سطح پیست باشد.

• پرچم سفید: این پرچم نشان دهنده وجود خودرویی با سرعت پایین در پیست مسابقه است.

• پرچم شطرنجی: این پرچم در انتهای مسابقه به رانندگان نشان داده می‌شود و به معنی تمام شدن تعداد دورهای مسابقه برای راننده است. مشخص است که اولین راننده‌ای که این پرچم برایش تکان داده شود، برنده مسابقه است.

عبور از خط پایان با پرچم شطرنجی

در صورت تخطی از قوانین برای رانندگان جریمه‌هایی منظور می شود. یکی از جریمه‌هایی که برای تخلفات اتومبیل‌ها در نظر گرفته می‌شود، جریمه عبور از پیت است. در این نوع جریمه، خودرو باید وارد خط پیت شود و با رعایت محدودیت سرعت داخل پیت (که برای تمرین و مسابقات مقدماتی ۸۰ کیلومتر بر ساعت و برای مسابقه اصلی ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت است) و بدون انجام پیت استاپ از خط پیت عبور کرده و مجددا وارد مسیر اصلی شود. جریمه توقف و حرکت نوع دیگری از جریمه است که توسط سه داور اصلی مسابقه به رانندگان خاطی تحمیل می‌شود. در این نوع جریمه، راننده متخلف موظف است که پیت استاپ کند، ده ثانیه متوقف بماند و سپس حرکت کند. در هنگام شروع مسابقه اگر راننده‌ای قبل از خاموش شدن هر پنج چراغ قرمز که به منزله شروع مسابقه است، حرکت کند، که در اصطلاح به آن جامپ استارت گفته می‌شود، سنسورهای موجود در پیست خطای وی را تشخیص می‌دهند و بعدا برای وی جریمه‌های زمانی در نظر گرفته خواهد شد.