کافه شعر<<

[javad jan]

اونی که می خواستم اونی که می خواستم اونی که می خواستم
منو تنها گذاشت رفت
اونی که می خواستم دلم و شکستو
به پاي يک عشق جديد نشستو
چشم روي آرزوم هميشه بستو
پشت مه پنجرمون رها شد
اونی که می خواستم مثل اشک چکيدو
تو طول راه باز یه کسی رو دیدو
به آرزوش انگار ديگه رسيدو
به خاطر هيچي ازم جدا شد
اونی که می خواستم اونی که می خواستم اونی که می خواستم
منو تنها گذاشت رفت
اونی که می خواستم دل ازم بریدو
بين گلها يه گل تازه چيدو
به اونی که دلش می خواست رسیدو
با غم و غصه منو آشنا کرد
اونی که می خواستم منو برد بهشتو
اسم منو رو سر درش نوشتو
بهونه کرد بازي سرنوشتو
تو شهر روياها منو رها کرد
اوني که خواستم منو برد از يادو
رفت پيش اون کس که دلش مي خوادو
زد زير عشقش که يادش نيادو
مثل همه آدما بي وفا شد
اونی که می خواستم چرا تنهام گذاشت رفت ؟؟؟

[javad jan]

شـــــد موســـــم تنهائی و مــــــن یار ندیدم
عابـــــــد شـــــدم و رخصــــت دیدار ندیدم

وقتست غنیمت کــــــه طبیب آمـــــده امروز
شب گشـــت و در ایـــن بـــادیه بیمار ندیدم

رســوای جهـــان گشتم و از خود که گذشتم
آری همـــــه جــــــا جــــــز رخ دلدار ندیدم

نـــــــاز تــــــــو نیــاز دل غمدیده مــــا بود
تــــــر دیـــــده مــــــا گشت و مددکار ندیدم

یــــــــا زود بیــا یــــــا کــه بمیرم ز فراغت
قربــــان تـــــو گــــردم ز خــود انکار ندیدم

[javad jan]

آمدن رفتن دویدن
عشق ورزیدن
در غم انسان نشستن
پا به پای شادمانی های مردم پای کوبیدن
کار کردن کار کردن
آرمیدن

[javad jan]

تو که دستت به نوشتن آشناست
دلت از جنس دل خسته ماست
دل دریا رو نوشتی همه دنیا رو نوشتی
دل ما رو بنویس دل ما رو بنویس
بنویس هرچه که ما رو به سر امد
بد قصه ها گذشت و بدتر امد
بگو از ما که به زندگی دچاریم
لحظه ها رو می کشیم نمی شماریم
توی این پائیز بد فکربهاریم
دل دریا رو نوشتی
همه دنیا رو نوشتی
دل ما رو بنویس
دل ما رو بنویس
دست من خسته شد از بس که نوشتم
پای من آبله زد بس که دویدم
تو اگر رسیدی ما رو خبر کن
چرا اونجا که توئی من نرسیدم
تو که از شکنجه زار شب گذشتی
از غبار بی سوار شب گذشتی
توکه عشق و با نگاه تازه دیدی
باده بال به سینه دریا کشیدی
دل دریا رو نوشتی همه دنیا رو نوشتی
دل ما رو بنویس
بنویس از ما که عشق و نشناختیم
حرف خالی زدیم قافیه باختیم
بگو از ما که تو خونمون غریبیم
لحظه لحظه در فرار و در فریبیم
بگو از ما که به زندگی دچاریم
لحظه ها رو می کشیم نمی شماریم

[javad jan]

مردم ما ، زندگانی را

از صدای باد می گیرند

مهربانی و محبت را

از پرستویاد می گیرند

مردم ما ، با صدای آب

غصه را از قلب می شویند

چشمه را وقتی که می بینند

یک سلام گرم می گویند

مردم ما ، شاپرک ها را

مثل گل ها دوست می دارند

روی سنگ کوه ها هم حتی

دانه های عشق می کارند

مردم ما ، دوستی ها را

مثل بوی یاس می دانند

با گروه کبک ها در کوه

هم صدا ، آوازمی خوانند

مردم ما ، مهربان هستند

در ده ما زندگی زیباست

مثل شبنم روی یک گلبرگ

آسمان در چشمشان پیداست...

[javad jan]

ماه من، غصه چرا ؟
آسمان را بنگر، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر، به ما می‌خندد...
یا زمینی را که دلش، از سردی شب‌های خزان
نه شکست و نه نگرفت...

بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست.
ماه من...
دل به غم دادن و از یأس سخن‌ها گفتن
کار آن‌هایی نیست که خدا را دارند
ماه من...
غم و اندوه، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه‌ای‌ات، از لب پنجره عشق، زمین خورد و شکست
با نگاهت به خدا، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود، که خدا هست، خدا هست
او همانی است که در تارترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می‌داد
او همانی است که هر لحظه دلش می‌خواهد، همه
غرق شادی باشند.
ماه من...

غصه اگر هست، بگو تا باشد،
معنی خوشبختی
بودن اندوه است...

این همه غصه و غم، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین

ولی از یاد مبر؛
پشت هر کوه بلند، سبزه‌زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می‌خواند؛
که خدا هست، خدا هست
و چرا غصه؟! چرا؟

[javad jan]

ای روز !چه بی صفا و جان فرسائی؟
ای شب !چه سیاهکار و وحشت زائی؟
ای چرخ ! چه پست و مست و بی پروائی؟
ای عمر !چه جانگزا و بی معنائی ؟
تنها تو فقط خیالِ او ، زیبائی

[javad jan]

گفتمش در عشق پا برجاست دل
گر گشایی چشم دل، زیباست دل
گر تو ذورحمان شوی دریاست دل
بی تو شام بی فرداست دل
دل زعشق روی تو حیران شده
در پی عشق تو سرگردان شده
گفت در عشقت وفادارم بدان
من تو را بس دوست میدارم بدان
شوق وصلت را بسر دارم بدان
چون تویی مخمور خمارم بدان
با تو شادی می شود غم های من
با تو زیبا می شود فردای من
گفتمش عشقت به دل افزون شده
دل زجادوی رخت افزون شده
جز تو هر یادی به دل مدفون شده
عالم از زیبایی ات مجنون شده
بر لبم بگذاشت لب یعنی خموش
طعمه بوسه از سرم برد عقل و هوش
در سرم جز عشق او سودا نبود
بهر کس جز او در این دل جا نبود
دیده جز بر روی او بینا نبود

[javad jan]

امید قصه های من

تو هم به قصه گوی خود رسیده ای

صداتر از صدای من

بگو غریوِِ ِ راه را شنیده ای

عزیز آشنای من

ببین غریب ِ عشق را تپیده ای

نوید ِ نغمه های من

به خود تنین یار را تنیده ای

حریم ِ من، هوای ِ من

رها به آسمان ِ دل پریده ای

گذشته ها به پای من

توهم به صبح دیگری دویده ای ...

[javad jan]

نون و پنیروفندق رخت عزا تو صندق
نون بیات وحلوا سوخته حریر دریا

نون و پنیر و گردو قصه شهرجادو
نون و پنیروبادوم یه قصه نا تموم

نون وپنیروسبزی تو بیش از این می ارزی
پای همه گل دسته ها دوباره اعدام صدا

دوباره مرگ گل سرخ دوباره ها دوباره ها
حریق سبز جنگلا به دست کبریت جنون

از کاشی های آبیمون سر زده فواره خون
نون و پنیروسبزی تو بیش از این می ارزی

قصه جادوگر بد که از کتابا می اومد
نشسته بر منبر خون عاشقاروگردن میزد

کنار شهر ایینه جنگل سبز شیشه بود
برای گیس گلابتون اون روز مثل همیشه بود

پونه میریخت تو دامنش تا مادرش چادر کنه
می رفت که از بوی علف تمام شهروپر کنه

غافل از اینکه راهشو جادوگره دزدیده بود
رو صورت خورشید خانم خط سیاه کشیده بود

آهای آهای یکی بیاد یه شعر تازه تر بگه
برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه

از مرگ جادوگر بد که از کتابا میاومد
نون وپنیرو بادوم یه قصه نا تموم

نون وپنیروسبزی تو بیش از این میارزی
چشای گیس گلابتون چیزی به جز شب نمیدید

هوا نبود نفس نبود قصه به آخر نرسید
قصه های مادر بزرگ ایینه خود منه

طلسم جادوگر باید با دستای تو بشکنه
تا دستای رفاقته تاریکی وحشت نداره

نوری که حرف اخره به قصمون پا میزاره
حیف که شهر آیینه سیاه بشه حروم بشه

قصه تو قصه من اینجوری نا تموم بشه
آهای آهای یکی بیاد یه شعر تازه تر بگه

برای گیس گلابتون از مرگ جادوگر بگه
از مرگ جادوگر بد که از کتابا می اومد