کافه شعر<<

[javad jan]

روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و كار آخر شد

آن همه ناز و تنعم كه خزان می‌فرمود

عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

شكر ایزد كه به اقبال كله گوشه گل

نخوت باد دی و شوكت خار آخر شد

صبح امید كه بد معتكف پرده غیب

گو برون آی كه كار شب تار آخر شد

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز

قصه غصه كه در دولت یار آخر شد

ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد

كه به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد

در شمار ار چه نیاورد كسی حافظ را

شكر كان محنت بی‌حد و شمار آخر شد

[javad jan]

يار دبستانی من ياور و همراه منی
چوب الف بر سر ما بغض من و آه منی

حك شده اسم من و تو رو تن اين تخته سياه
تركه ی بيداد و ستم مونده هنوز رو تن ما

[javad jan]

چگونه اینهمه باران
چگونه این همه آب
که آسمان و زمین را به یکدیگر پیوست
به خشک سال دل و جان ما نمی فشاند ؟
چه شد ؟ چگ.نه شد آخر که
دست رحمت ابر
که خار و خاک بیابان خشک را جان داد
لهیب تشنگی جاودانه ما را
به جرعه ای ننشاند
نه هیچ ازین همه خون
که تیغ کینه ز دلهای گرم ریخت به خاک
ایمد معجزه ای
که ارغوان شکوفان مهربانی را
به دشت خاطر غمگین ما برویاند
نه هیچ از اینهمه آتش
که
جاودانه درین خاکدان زبانه کشید
امید آنکه تر و خشک را بسوزاند
بپرس و باز بپرس
بپرس و باز ازین قصه دراز بپرس
بپرس و باز ازین راز جانگداز بپرس
چه شد چگونه شد آخر که بذر خوبی را
نه خون نه آب نه آتش یکی به کار نخورد
بگو کزین برهوت غربت ظلمانی
چگونه باید
راهی به روشنایی برد ؟
کدام باد دریندشت تخم نفرت کاشت ؟
کدام دست درین جاک زهر نفرین ریخت ؟
کدام روزنه را می توان گشود و گذشت ؟
کدام پنجره را می توان شکست و گریخت ؟
بزرگوارا ابرا به هر بهانه مبار
که خشک سال دل و جان غم گرفته ما
به خشک سال دیار دگر نمی ماند
نه خون نه آب نه آتش
مگر زلال سرشک
گیاه مهری ازین سرزمین برویاند

[javad jan]

ببین که می کشد دلم همیشه انتظار تو
و آه می کشم تو را ، خوشا دمی کنار تو

ببین چگونه لحظه ها سیاه و سرد و بی صدا
عبور می کنند و من همیشه بی قرار تو

شبی به خواب دیدمت ، الهه ی سعادتم
که من نشسته ام چه خوش به زیر سایه سار تو

سروده ام دو شعر ، شعری از بلور و نور
یکی در انتظار تو ، یکی به افتخار تو

[javad jan]

رهایم کن ازاین زندان ، سکوت تلخ خودبشکن
مخواهم اینچنین حیران ، سکوت تلخ خود بشکن
گناه من ،همه خوبی ! جزاینکه عاشقت بودم؟!
مرنجانم چنین آسان ، سکوت تلخ خود بشکن
تمام لحظه های من ، همه یکرنگ ـ رنگ شب ـ
تویی پایان این دوران ، سکوت تلخ خود بشکن
به یک دشنام هم از تو ، خداداندکه خرسندم
بیاور قطره ای ازآن ، سکوت تلخ خود بشکن
دل طوفانی ام هردم ، به هرسو می زند خودرا
که ای آرام بی پایان ! سکوت تلخ خود بشکن

[javad jan]

هوا سرد است، می دانی؟

هوا سرد است و بارانی

ببین کاری ز دست این اجاق کهنه دیگر بر نمی آید

تن یخ بسته ام آغوش گرمت را طلب کرده


و لبهایم...

نمی آیی ، نباید هم بیایی چون...

تمام جمله هایم ناتمام است

پر از یاد توام امشب،پر از تنهایی و تردید

و این حسرت چه بی رحمانه روحم را می آزارد

چه بد کردم به تو ای ...

نگاهم راز چشمان نیاز آلوده ام را بر ملا کرده

ببین با آنکه می داند نمی آیی

پر از یک انتظار پوچ

همینجا روبروی در نشسته

وفادار است و دیوانه

نمی خوانی تو اعماق نگاهم را

نباید هم بخوانی چون...

ببین امشب در این سرما کسی دیگر به یادم نیست

تو هم با آنکه روزی مونس تنهایی ام بودی

سراغم را نمی گیری

نمی دانی که حس مرگ و نابودی در این سرما

به دور از گرمی آغوش پر عشقت

چه غلتی می زند در بستر تنهایی من

و حسرت ناجوانمردانه می رقصد

همینجا ، روبروی من

نمی دانی نباید هم بدانی حال من را..

نمی پرسی چرا چون خوب می دانی که می دانم

در این سرما

خودت یک هم نفس داری

کنارش آرمیدی با خیال خوش

وحتما دوستش داری....

[javad jan]

ایرونی ساقه و برگ و ریشه..............ساقه از ریشه جدا نمیشه

روزگارمون پاییزی میشه ..........اما هیچ وقت زمستون نمیشه

ایرونی برقراره همیشه..........هیشکی مثل ایرونی نمیشه

.
.
.
با تمام تلاشی که میشه...........ساقه از ریشه جدا نمیشه

برگای سبزمون زرد میشه..........بهارمون زمستون نمیشه

ایرونی برقراره همیشه............هیشکی مثل ایرونی نمیشه......هیشکی مثل ایرونی نمیشه

[javad jan]

چه خوش است بوی عشق از نفس نيازمندان

دل از انتظار خونين دهن از اميد خندان

[javad jan]

طبیعت غنچه باران شد چه خوش نقش ونگاری ها

به پایان آمد آخر تلخی چشم انتظاری ها

شکوفه در شکوفه غنچه غنچه پرده در پرده
صفای شاخساران بین و راز پرده داری ها

به تالار بهار آمد عروس ناز سوسن ها
غزل خوانان گل بین و شب شعر قناری ها

شکوفا شد درفش لاله های سرخ عباسی
ستیغ کوهساران زد نشان سر بداری ها

صفوف لشکر گل بین به میدان گاه دشتستان
و در جام شقایق گل شراب افتخاری ها

تماشا کن تماشائی ترین فرش چمن زاران
درفش افتخار لاله های سبزه زاری ها

فضای باغ پر شد ز عطر بکر سوسن ها
بلوز اطلس گل بین و ناز جو کناری ها

به بازار هنر بین نقش خوش الوان زنبق ها
نمایشگاه گلشن را چه زیبا شاهکاری ها

نگر در بارگاه مخملین تخت چمن زاران
جلوس حضرت تاج الملوک و شهریاری ها

جمال گل چه خوش افتاده در آئینه این آب
چه نوشین چشمه و چتر گل و آئینه داری ها

سرود آبشار افتاده در ژرفای کوهستان
و در آئینه ی چشمه ، جمال گلعذاری ها

و رقص شوخ پروانه در آغوش تر مریم
و بازار گل و بوسه ، و شهد و کامگاری ها

و عریان ساق نسرین در میان بستر نرگس
و در بعد نگاه شیطنت گون خماری ها

و بالین چمن در بوس بوس جفت بلدرچین
و خلوت گاه شبدر ها ، قرار و بیقراری ها

هجوم ارتش زنبور به اردوگاه دشتستان
لب شیرین مریم ها و اوج خوشگواری ها

و چشم شوخ نرگس ها به سیمین ساق سوسن ها
و خونین اشک سوری ها و داغ شرمساری ها

و زخم خار گلبن ، در گلوی نازک بلبل
نشان خالص عشق است واوج جان نثاری ها

به هر سو بنگری بابونه است و پونه و ریحان
سراسر باغ تزئین شد به عطر نوبهاری ها

میان خرمن گل ، نفس در سینه سرشار است
به عطر روح بخش پونه های چشمه ساری ها

دلت «حمید» چو مشعل های سرخ لاله زاران است
و باغ شعر تو گل های سرخ یادگاری ها

[javad jan]

حـــــــالیــا مصلحت وقت در آن مــــی بینــــم
که کشــم رخت به میخــــانه و خوش بنشینم

جــــــام مـــــی گیرم و از اهـــل ریا دور شوم
یعنی از اهـــــــل جهـــان پاک دلــــی بگزینم

جز صراحـــــــــی و کتــــابم نبود یار و ندیـــم
تا حریفان دغـــــــــــا را به جهــــان کــم بینم

سر به آزادگــــی از خلق برآرم چون ســـرو
گر دهـــــد دست که دامن ز جهـــان بر چینم

بسکه در خـــــــــرقه آلوده زدم لاف صلــــاح
شرمســــــار از رخ ســـــاقی و مـی رنگینم

سینه تنگ من و بار غـــــــــــــــم او ؟ هیهات
مرد این بار گـــــــران نیست دل مسکینــــم

بر دلم گرد ستمهاست خـــــــــــــدایا مپسند
که مکدر شود آئینه مهـــــــــــــــــــــــ ـر آیینم

من اگر رند خــــــــراباتم و گر حــــــافظ شهر
این متاعـــــــــم که همی بینی و کمتــر زینم