تشی یا خارپشت، پرخار ترین جانور روی زمین است هرچند نام علمی آن خوک پرخار معنی می‌دهد. در حدود 24 نوع جوجه تیغی وجود دارد و همه آنها با پوششی از خارهای سوزن مانند دارند.



مجید جویا: تشی یا جوجه‌تیغی با نام علمی Erethizon dorsatum پرخارترین جانور جونده است، هرچند نام لاتین آن خوک پرخار معنی می‌دهد. در حدود 24 نوع جوجه تیغی وجود دارد و همه آنها با پوششی از خارهای سوزن مانند به شکارچیان علامتی واضح می‌دهند که این حیوان لقمه آسانی برای شکار نیست. برخی از خارها، همانند خارهای خارپشت نامرئی آفریقایی در حدود 30 سانتی‌متر درازا دارند.

تشی‌ها موی نرمی دارند، اما در پشت، پهلوها و دم آنها، این موها معمولا با خارهای تیز مخلوط شده است. تا زمانی که جوجه تیغی نترسیده است این خارها نوعا خوابیده‌اند، اما وقتی بترسند خارها به عنوان یک عامل بازدارنده قدرتمند پرتاپ می شوند. خارپشت‌ها نمی‌توانند همه خارهای خود را به صورت همزمان به سمت جانور مهاجم پرتاب کنند، اما خارهای آنها وقتی که لمس شوند به راحتی جدا می‌شوند.

بسیاری از حیوانات از مواجه شدن با خارپشت‌هایی با خارهای برآمده از پوزه و یا بدن‌هایشان می‌هراسند. خارها نوک‌های تیز و پیکان‌های روی هم قرار گرفته‌ای دارند که وقتی به پوست حیوانات دیگر چسبیده‌اند، بیرون کشیدن کردن آنها را از بدن قربانی مشکل می سازد. خارهای جدیدی روی پوست خارپشت‌ها رشد می‌کنند تا آنهایی که از دست رفته‌اند جبران شوند.

خارپشت‌هایی که در امریکای شمالی و جنوبی یافت شده‌اند، بالارونده‌های خوبی هستند و زمان بیشتری را بر روی درختان سپری می‌کنند تا روی زمین. برخی از آنها حتی برای بالا رفتن دم‌هایی گیرکننده دارند. خارپشت‌های امریکای شمالی تنها گونه‌های این جانور هستند که در ایالات متحده و کانادا زندگی می‌کنند و جزء بزرگترین انواع تشی‌ها هستند. تعداد خارهای یک خارپشت از این نوع ممکن است به 30 هزار و یا حتی بیشتر برسد. خارپشت‌های این ناحیه از دندان‌های بزرگ جلویی خود برای لذت بردن از یک وعده غذای سالم چوبی استفاده می‌کنند. آنها پوست و تنه درختان را می‌خورند و علاوه بر این به هجوم به محل اردوها و جویدن پاروهای قایق‌رانی مشهور شده‌اند. خارپشت‌های آمریکای شمالی همچنین میوه، برگ و غنچه‌های تازه درآمده در فصل بهار را می‌خورند.

دیگر گونه‌های خارپشت‌ها در آفریقا، اروپا و آسیا زندگی می‌کنند. این حیوانات معمولا بر روی زمین زندگی می‌کنند و می‌توانند در بیابان‌ها، چمن زارها و جنگل‌ها سکونت کنن.خارپشت ماده بسته به نوع گونه‌اش بین 1 تا 4 سال عمر می‌کند. نوزادان خارپشت در بدو تولد خارهایی نرم دارند که در طول چند روز سخت می‌شوند. اغلب خارپشت‌های جوان در عرض چند ماه توانایی زندگی مستقل را به دست می‌آورند.

منبع : خبر آنلاین