قرآن و ادعای اعجاز:
همانگونه که می دانيم، معجزه امرخارق العاده اي است كه همه افراد بشر از انجام دادن عملي مانند آن ناتوان هستند. كسي كه ادعاي پيامبري مي كند با ارائه دادن معجزه اين ادعا را دارد كه چون نوع بشر توانايي انجام عملي مانند عمل او را ندارد بنابراين بايستي عمل او بواسطه ارتباطي که با قدرتي مافوق قدرتهاي بشري دارد انجام شده باشد و او آفريننده اين عالم است. در واقع خدا خواسته است با دادن اين قدرت به او، رابطه بين او و خود را تاييد کند.
قرآن نيز براي انكه ادعاي معجزه بودن خود را ثابت كند اينگونه بيان ميکند که هر کس در خدايي بودن اين کتاب شک دارد و آن را ساخته و پرداخته پيامبر اسلام مي داند يک کتاب همانند آن بياورد و آنگاه ادعا مي کند که قطعا اگر تمامي انسانها با هم متحد شوند تا بتوانند يک کتاب مانند قرآن پديد آورند، هرگز نخواهند توانست. سپس در مرحله بعد براي اينکه بتواند ناتوانی بشر را در آوردن مثل خود اثبات کند و عجز مخالفين را آشکار تر سازد مجال را براي مخالفين بازتر کرده بيان مي کند حال که نمي توانيد مانند قرآن را بياوريد لااقل مانند ده سوره آنرا بياوريد. و دوباره ادعا ميکند که هرگز نخواهيد توانست و در ادامه هشدار مي هد که اگر نتوانستيد، بدانيد که قرآن از جانب خداست . و بالاخره آنجا که مي خواهد نهايت عجز ديگران را در برابر خود آشکار کند، تنها به يک سوره بسنده مي کند و اين در حالي است که يک سوره مي تواند تا حد يک سطر هم کوتاه باشد و سپس ادعا ميکند که هرگز نخواهيد توانست حتي يک سوره مانند سور قرآني بياوريد.
حال بايد بدانيم که قرآن نسبت به چه امري مبارزطلبی نموده است. محققين اسلامی معتقدند که کل قرآن در مجموع داراي چندين وجه اعجاز مي باشد اما آن وجه از اعجاز که قرآن نسبت به تک تک سور خود نسبت به آن مبارزطلبی ميکند همان فصاحت و بلاغت آيه هاي آن مي باشد.