7 - ويژگيها و شرايط محيطي
موفقيت و كارايي مديريت شهري منوط به توجه جدي به شناسايي و تحليل عوامل محيطي و برون سيستمي و تاثيرات آنها دارد. برهمين اساس موارد زير ضروري و قطعي است:
لزوم هماهنگي با سطح توسعه يافتگي و ارتباط متقابل توسعه انساني: سيستم مديريت شهري بايد به‌عنوان ابزاري براي توسعه انساني پايدار و مشاركتي شهر و كشور طراحي و تدوين شود;
لزوم حضور عناصر منتخب شهروندان در سيستم: ارتباط مستقيم مديريت شهري با شهروندان و خواسته‌هاي آنان و نيز مشاركت آنان در مديريت شهري ايجاب مي‌كند كه عناصر تصميم‌گيري و سياستگذاري آن به‌وسيله شهروندان انتخاب و تعيين شوند، و از اين طريق همسويي و هماهنگي مديريت شهري با خواسته‌هاي شهروندان به‌عنوان موكلين مستقيم تضمين شود.(16) دكتر هلن مارتز اين نوع مشاركت را <شهروندي> بالغ مي‌نامد و خاطر نشان مي‌سازد كه چنين مشاركتي مي‌تواند موثرترين نقش را در مديريت شهري داشته باشد.
لزوم تعيين دقيق جايگاه مديريت شهري در نظام اداري و سياسي كلان جامعه براي طراحي سيستم مديريت شهري و افزايش امكان موفقيت آن.
8 - سخن آخر
نظام تصميم‌گيري در هر شهر، بمثابه يك سيستم داراي عملكرد است و عناصر و روابط موجود در آن مي‌بايستي به پيروي از كل سيستم عمل كرده و همواره ارتباط آن را با عناصر خارجي سيستم به‌صورت تعاملي حفظ كند و چنانچه هر يك از عناصر يا روابط از حالت معقول خود خارج گردد سيستم را با مشكل مواجه خواهد ساخت.
از اينرو، نظام تصميم‌گيري شهر با هدف اداره امور شهر و تامين محيط مناسب زندگي براي شهروندان به‌عنوان زيرمجموعه‌اي از سيستم حكومتي بوده كه باتوجه به ساختار سياسي كلان كشور نسبت به پيگيري امور اقدام مي‌كند. عمده اهداف اين سيستم در جهت اهداف كلان حكومت است.
باتوجه به موارد فوق، مي‌توان نتيجه گرفت كه نظام تصميم‌گيري شهري به‌عنوان يك سيستم باز براي خود اهداف، محيط، منابع و شيوه‌هاي خاص اجرايي را داراست و چنانچه هريك از اين عوامل به‌عللي به ركود كشيده شود سيستم دچار اختلال گرديده و نمي‌تواند به عملكرد بهينه خود بپردازد و لذا ضروري است كه همواره:
ديدگاه سيستمي به نظام مديريت شهري تسري داده شود;
شرايط و محيط مورد نياز براي فعاليت سيستم مديريت شهري مهيا گردد;
به نقش مردم و مشاركت آنها در مديريت شهري اهميت داده شود;
ارتباطات درون سيستمي و برون سيستمي به‌گونه‌اي برقرار گردد كه حداكثر بازدهي را براي اهداف سيستم ارائه دهد.(17)
منابع و ماخذ
1 - زاهدي‌فر، محمدحسين <تحليل نظام تصميم‌گيري در شهر تهران، بررسي امكان‌پذيري تمركزگرايي در تصميم‌گيري> پايان‌نامه كارشناسي ارشد برنامه‌ريزي شهري و منطقه‌اي، دانشگاه شهيد بهشتي، 1373، ص 10.
2 - Innovative Urban Management Practices, The Urban Age "vol.3 N4" January 1996.
3 - زاهدي‌فر پيشين صص 15-14.
4 - نقش نوين شهرها و مساله مديريت، ويژه‌نامه مركز مطالعات برنامه‌ريزي شهري، شهرداري تهران ص 7.
5 - نويد رضواني سعيد <بهبود مديريت شهري> دفتر مطالعات برنامه‌ريزي وزارت كشور ص4.
6 - كاظميان شيروان غلامرضا <الگوي مناسب سيستم مديريت شهري در ايران> پايان‌نامه كارشناسي ارشد برنامه‌ريزي شهري و منطقه‌اي، دانشگاه شهيد بهشتي 1373.
7 - همان ص 55.
8 - بيگي فريدون <مديريت شهري، نياز امروز ضرورت فردا> مجله تدبير شماره 55 شهريور 73، ص 24.
9 - هاشمي، فضل‌ا... (حقوق شهري و قوانين شهري) وزارت مسكن و شهرسازي، مركز مطالعات و تحقيقات شهرسازي و معماري، چاپ اول 1367 صص 11-10.
10 - ابراهيمي، محسن (مجموعه مقالات شهر سالم، مديريت شهري) ناشر اداره كل روابط عمومي و بين‌الملل شهرداري تهران ص 83.
11 - كاظميان، پيشين، ص 56.
12 - نقش شهرها و مساله مديريت، پيشين ص 7.
13 - Elements Of Urban Management, Prepared By, Ilgs, The University Of Birmingham, United Kingdom. Pp.12,13
14 - رضويان، محمد تقي <تمركززدايي در كشورهاي در حال توسعه و ايران> انتشارات شروين، چاپ اول، 1374 ص 16.
15 - كاظميان پيشين صص 62-61.
16 - By. Helen. E. Martz, Citizen Participation In Government Washington, Public Affairs Press, 1984. P.2)
17 - زاهدي‌فر، پيشين ص 18.
پاسخ با نقل قول
