معرفی کتاب

[javad jan]

آوازهای کوچکی برای ماه / گوستاوفلوبر – ژرژ ساند/ ترجمه گلاره جمشیدی/ نشر افق/ 16000 تومان

سرک کشیدن به زندگی خصوصی دیگران، میلی است که باعث رواج قالب زندگینامه شده است. همه دوست دارند درباره ستاره ها و چهره های معروف چیزهای بیشتر و بیشتری بدانند. ناشرها هم مدام به بیوگرافی نویس ها سفارش زندگینامه های مفصل و تحقیق می دهند.

یکی از منابع این تحقیق ها، نامه های خصوصی است. نامه ها، جایی است که آدم در آنها آزادتر و راحت تر می نویسد و برای همین چیزهای بیشتری از درون افراد را آشکار می کند.

برای همین انتشار مجموعه نامه های شخصیت های معروف هم از قالب های پرطرفدار است؛ مثلا همین کتاب، مجموعه نامه نگاری های هفت ساله دو رمان نویس بزرگ، گوستاو فلوبر و ژرژساند (که تازگی ها «نامه های یک مسافر»ش ترجمه شده بود) است.

از فلوبر قبلا هم یک مجموعه نامه دیگر ترجمه و منتشر شده بود با عنوان: «نوشتن مادام بواری؛ حماقت، هنر و زندگی». آنجا فلوبر داشت به نامزدش نامه می نوشت و درباره حال و روزش در دوره ای که مشغول نوشتن «مادام بواری» بوده می گفت.

در این یکی کتاب اما فلوبر دارد به یک نویسنده دیگر نامه می نویسد و با او درباره مسائل ضمن نوشتن رمان «تربیت احساسات» حرف می زند.

پس نکته اول اینکه این کتاب، پشت صحنه یک رمان است؛ اما فقط همین نیست. ژرژ ساند مثل خود فلوبر یکی از نویسنده های معروف عصر خودش بوده، 17 سال از فلوبر بزرگتر بوده و فلوبر در تمام نامه ها از او با عنوان «سرور عزیز» یاد کرده و نظراتش را درباره خیلی چیزها پرسیده و چون خودش هم همیشه با او موافق نبوده، نظرات متفاوت خودش را هم مطرح کرده.

پس در این کتاب افکار و شخصیت دو نویسنده معروف را هم می بینیم. از چیزهایی مثل نقد ادبی و داوری درباره آثار تورگنیف و سروانتس گرفته تا مباحث کلی تری نظیر اینکه ساند معتقد بود بشر ذاتا به خیر و نیکی گرایش دارد و فلوبر می گفت ذات بشر شر است و باید خودش را تربیت کند.

ساند می گفت ادبیات وسیله ای برای رستگاری و رسیدن به آرمان هاست. فلوبر معتقد بود ادبیات فقط وسیله ای است برای فرار از این زندگی نکبت روزمره، یک جور اعتراض به دنیا ... جالب اینکه هیچ کدام هم از موضع خودشان کوتاه نمی آیند. یک جا فلوبر به ساند نوشته: «در اواسط نامه ات اشک از چشمانم جاری شد، البته بی آنکه تحولی در من رخ دهد. متاثر شدم. همین، بی آنکه تهییج شوم.»

[javad jan]

من کریستین 15 سال دارم

من 15 ساله ام و نمی خواهم بمیرم / کریستین آرنوتی/ ترجمه آفاق زرگریان/ کتابسرای تندیس/ 14500 تومان

کریستین آرنوتی پانزده ساله بوده و در بوداپست زندگی خوب و خوشی داشته که عدل می زند و جنگ جهانی می شود. نازی ها مجارستان را اشغال می کنند و آوارگی شروع می شود.

کتاب، روایتی خواندنی و البته تکان دهنده است از زندگی در جنگ. خانواده کریستین و همسایه ها پناه می برند به زیرزمین و آنجا کنار فاضلاب و موش ها، زیر صدای جنگ آلمان ها و روس ها، تازه با هم آشنا می شوند!

یک روز ناگهان صدای جنگ قطع می شود. ملت می فهمند آلمان ها شکست خورده انداما تازه اول ماجراست. شهر افتاده دست روس ها و صد رحمت به آلمان ها و خلاصه یک وضعی! کریستین آرنوتی هنوز زنده است و در فرانسه نویسنده سرشناسی به حساب می آید.

[javad jan]

ماجرای تخم مرغ

سنجابی بر لبه ماه/ رسول یونان/ نشر امرود/ 2000 تومان

رسول یونان را شعردوست ها خوب می شناسند. او که شعرش هم متاثر از شعر معاصر ترکیه و ارمنستان و کاملا روایی است، سابقه انتشار داستان هم دارد و تا به حال دو کتاب داستان مینی مال و یک رمان هم منتشر کرده.

این کتاب هم مجموعه سه نمایشنامه کوتاه است که آنها هم فضایی کاملا شاعرانه دارند و پر از جملاتی هستند که راحت می شود زیرشان خط کشید و برای نقل این ور و آن ور انتخابشان کرد؛ مثلا شخصیت های نمایشنامه دوم، با عنوان «تخم مرغی بر پیشانی مرد شماره 13»، یک مرد جوان، پیرمرد فروشنده، نوازنده، زن، خبرنگار، اسکندر و تماشاگران هستند که در تهران دهه 40 دارند سر یک تخم مرغ با هم بحث می کنند. خودتان دیگر فکرش را بکنید.

[javad jan]

ترجمه نوزدهم

شازده کوچولو/ آنتوان دوست اگزوپری/ ترجمه زهرا تیرانی/ نشر آموت/ 4500 تومان

بحث اینکه بازترجمه یک اثر داستانی مفید است یا نه، از آن بحث های قدیمی است که دو طرف دعوا هم برای خودشان دلایل قرص و قایمی دارند. سوای نتیجه این بحث، این روزها ترجمه جدیدی از شازده کوچولو توسط یک مترجم جوان طرفدار بازترجمه به بازار آمده است که خودش دلیل کارش را اینطوری گفته: «از این اثر ترجمه های متفاوتی ارائه شده که عمدتا متعلق به سال ها پیش بوده است ولی من سعی کردم ترجمه ای متناسب با زبان معیار امروزمان از این اثر ارائه دهم ... واقعا به نظرم رسید که در زبان فارسی امروز ما تغییراتی به وجود آمده که شاید لازم باشد برخی از متون ترجمه شده این تغییرات را در خود لحاظ کند.» ایشان معتقد است که به قول روباه، همیشه یک جای کار می لنگد.