جام جم آنلاين: هر انساني يك ويژگي اخلاقي دارد. برخي آدم‌ها زود آشنايند، برخي دير آشنا، بعضي درونگرا ، بعضي برونگرا و برخي هم دوري گزين. اين مقاله به ويژگي شخصيت‌هاي دوري‌گزين مي‌پردازد. خصوصيات عمده اين اختلال شخصيت عبارت است از حساسيت زياد به طرد، تحقير يا شرمنده بودن.
با وجود ميل شديد به محبت و پذيرش، احساس خود كم‌بيني شديد، باعث ترس از برقراري رابطه عاطفي و اجتماعي آنها با ديگران مي‌شود؛ مگر اين كه به نتيجه رسيده باشند كه بدون قيد و شرط مورد قبول و پذيرش قرار مي‌گيرند.


افراد عادي به شنيدن نظر و ارزيابي ديگران علاقه دارند، اما اين بيماران، با كوچك‌ترين اشاره منفي از سوي مردم، مستأصل و بشدت متزلزل مي‌شوند؛ بنابراين از برقراري ارتباط سالم و صميمي با ديگران دوري مي‌جويند و در ارتباطات محدودي كه دارند نيز دائما منتظرند ديگران آنها را تحقير و تمسخر كنند.

آنها ممكن است با يك يا دو دوست رابطه نزديك برقرار كنند، اما تداوم اين دوستي، بستگي به پذيرش بلاشرط آنان از سوي دوستان دارد.
اين افراد، غالباً افسرده و مضطرب هستند و از عدم كفايت خود در برقراري روابط اجتماعي، خشمگين مي‌شوند. در روابط خانوادگي، شغلي، اجتماعي و زناشويي دچار مشكلات زيادي مي‌شوند.
شيوع اين اختلال در مردان و زنان تقريبا به طور يكسان متداول است. علت اصلي ايجاد كننده اين مشكل، اختلالاتي است كه در دوران كودكي و نوجواني بين افراد مهم خانواده در رابطه با كودك و همچنين در برقراري روابط اجتماعي و عاطفي او پيش مي‌آيد.


يعني بي ارتباطي، تنهايي و نياموختن روابط اجتماعي در خانواده سبب مي‌شود زمينه اين نوع اختلال شخصيت در بزرگسالي ايجاد شود. خانواده‌هايي كه در ارتباط با كودكان خود بي‌تفاوت، بي علاقه، بي‌ارتباط، گوشه‌گير و بي‌احساس هستند، اساس ايجاد اين نوع اختلال را در كودك پي‌ريزي مي‌كنند. اين اشخاص بسيار تشنه محبت و پذيرش ديگران هستند.
يكي از ويژگي‌هاي اصلي اختلال شخصيت دوري گزين، رويگرداني است، از مردم، از تجربيات جديد و حتي از تجربيات قديمي. در اين اختلال معمولاً ترس از احمق به نظر رسيدن با ميل شديد به پذيرش و محبت تركيب مي‌شوند.


افرادي كه دچار اين اختلال هستند بسيار علاقه‌مندند وارد روابط اجتماعي يا فعاليت‌هاي جديد شوند، اما تا وقتي قول پذيرش غيرانتقادي به آنها داده نشده باشد دوست ندارند حتي به مخاطرات جزيي اقدام كنند.


آنها خجالتي هستند. كوچك‌ترين نشانه عدم تاييد توسط ديگران و كوچك‌ترين اثر شكست بالقوه موجب دوري‌گزيني آنها مي‌شود. آنها رويدادهاي آشكارا بي‌ضرر را تمسخر تعبير مي‌كنند.
افراد مبتلا به اين اختلال از ناتواني نسبي‌شان در برقراري رابطه بي‌دردسر با ديگران ناراحت هستند كه اين خود به عزت نفس كم آنها مي‌افزايد و به نوبه خود آنها را نسبت به انتقاد و سرافكندگي حساس‌تر مي‌كند. اين احتمال هم وجود داردكه افراد مبتلا به اختلال شخصيت دوري گزين در موقعيت‌هاي اجتماعي مضطرب‌ترند و براي كنار آمدن با اين موقعيت‌ها از مهارت‌هاي اجتماعي ضعيف‌تري برخوردارند.



 گردآوری : گروه اینترنتی نیک صالحی