واقعیت این است که مشترکات مصالح ایران و چین بیشتر اقتصادی است. بازرگانی دو جانبه میان دو کشور بالغ بر چهل میلیارد دلار در سال است، چین نه تنها بیشترین وارد کننده نفت ایران محسوب می شود بلکه یک سرمایه گذار کلان در ایران – با سرمایه گذاری ای بین 40 تا یک صد میلیارد دلار – در بخش های انرژی و حمل و نقل است. این صحیح است که چین نمی تواند بیش از حد در برابر فشارهای ایالات متحده مقاومت کند و به مخالفت شدید به نفع برنامه هسته ای ایران بپردازد، چرا که در این میان رابطه اش با عربستان، بزرگ ترین صادر کننده نفت به این کشور نیز در معرض تهدید قرار خواهد گرفت اما به رغم آن چین نیز خود را ملزم می داند که در چارچوب الزاماتی که شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران در نظر گرفته است، رفتار کند اگر چه رفتارهای یک جانبه غرب علیه ایران را نیز رد کرده است.

واقعیت این است که مصالح اقتصادی روسیه با ایران چندان گسترده نیست، چرا که تجارت دو جانبه میان دو کشور بیش از 5 میلیارد دلار در سال نیست. اما از توانایی های ایران در ایجاد مشکلات و سختی ها داخلی علیه خود به خوبی آگاه است، به ویژه که می داند که ایران می تواند میان شهروندان مسلمان در روسیه تاثیر بگذارد و آنها را علیه مسکو تحریک کند. در همین راستا امریکا هزینه های سرسام آوری که کرملین انتظار برآورده کردنش را از واشنگتن داشت، رد کرده است، اگر چه قوانینی درباره حقوق بشر روسیه در کنگره امریکا به تصویب رسیده و پذیرفته است که به قوانین دست و پاگیر به جا مانده از دوران جنگ سرد در روابط تجاری میان روسیه و امریکا پایان دهد و از خیر استقرار سپر دفاع موشکی در خاک اروپا بگذرد، در مقابل روسیه همچنان از ایران حمایت می کند و در پرونده پر تنشی مثل سوریه در کنار بشار اسد ایتساده است.

در این میان امریکا برای حمله به ایران نیز مشکلات متعددی دارد، در این میان عده ای از تصمیم گیران همچنان معتقدند که باید با ایران به عنوان عامل مهم ثبات منطقه ای و جهانی تعامل کرد. مثلا هندی ها که اگر چه از پیشروی ایران در برنامه هسته ای اش نگران هستند به خصوص که معتقدند به این ترتیب وزنه اسلام گرایان در منطقه سنگین خواهد شد و این به ضرر مصالحشان تمام می شود اما معتقدند که نباید با ایران از راه های خصمانه برخورد کرد بلکه باید آن را به منافع پرسود کشاند تا بتوان ایران را به همکاری در پرونده های مختلف منطقه ای و جهانی ترغیب کرد. علاوه بر آن همکاری های اقتصادی ایران و هند به هندی ها اجازه نمی دهد که به سادگی از خیر معاملات بازرگانی شان با ایران بگذرند. تجارت دو جانبه دو طرف بالغ بر 14 میلیارد دلار است، بیشتر پالایشگاه نفتی هند فقط با نفت ایران کار می کنند و این مساله نقشی استراتژیک برای این کشور دارد.