شعر

[javad jan]

من ندارم زن و از بی زنیم دلشادم

از زن و غر زدن روز و شبش آزادم

نه کسی منتظرم هست که شب برگردم

نه گرفتم دل و نه قلوه به جایش دادم

زن ذلیلی نکشم هیچ نه در روز و نه شب

نرود از سر ذلت به هوا فریادم

“هر زنی عشق طلا دارد و بس٬ شکی نیست”

نکته ای بود که فرمود به من استادم

شرح زن نیست کمی٬ بلکه کتابی است قطور

چه کنم چیز دگر نیست از آن در یادم

هر کسی حرف مرا خبط و خطا می خواند

محض اثبات نظرهای خودم آمادم(!)

زن نگیر – از من اگر می شنوی- عاقل باش!

مثل من باش که خوشبخت ترین افرادم

مادرم خواست که زن گیرم و آدم گردم

نگرفتم زن و هرگز نشدم من آدم!

هیچ کس نیست که شیرین شود از بهر دلم

نه برای دل هر دختر و زن فرهادم

الغرض زن که گرفتی نزنی داد که: “من

از چه رو در ته این چاه به رو افتادم؟

میگه گربه دستش به گوشت نمیرسید میگفت تلخه حالا حکایت منه(البته بلا نسبت)

[javad jan]

می فهمم …
راز گل سرخ در دل پروانه
تنهایی مهتاب را می فهمم
که همه نور خود از جنس تو دارد
غرور باد را می فهمم
که هوهو نفسی سوی تو دارد هر دم
من مهتابم …
در اوج تاریکی شب
همدم خاطر ستاره صبح
درد دلها گفته است
آسمان شب
در دل صاعقه ابر
اشکها ریخته است
آسمان غم تا صبح
می شکند خاطر شیشه ای آب اگر
آسمان باز بگرید از دل
موج افکار من امشب
می بارد بر طبق چاه
در تنهایی شب
می گوید راز دل کسی با مهتاب
نغمه آه دل از کلبه او
می لرزد همه دیوار زمان
می لرزد صدای گریه باد
میان شاخه درخت بید
می شنوم ترک جام بلور احساس
میان تب و تاب برگهای کاج
من در پنجره کلبه تو را می بینم
چشمان ترت را می بوسم
و تنهایی تو …
اشک تو شعله احساس
می زند بر همه عالم غم
همه تن می سوزی
در سکوتت فریادها جاری
همه غم می گیرد پنجره شوق تو را
من عشق تو ا می فهمم…
من حس تو را می دانم …
تا صبح لالای تو خواهم بود
ترانه جدایی را از زلف پریشان تو می خوانم
شب را دمی آرامش نیست
آتش عشق به جنون می برد این تاریکی
پایان حرف شب را
دروازه روز نتواند بست
در این غربت تنهایی تو
من تا نفس صبح بیدارم
اشک های تو را می شمارم
من حال تو را می فهمم…
شانه های تو را با دو دست می گیرم
لرزش غرورت را من حس می کنم
سر بر بالین اشک داری
برگونه هایت رود احساس جاریست
این زمزمه عشق است
که چنین سوخته است
همه عالم در تاب
همه شب بی مهتاب
همه تا صبح بی خواب
من تو را می فهمم ….
گم شدن خویش را
در سایه ابر
در تنهایی غم
در شیشه چشمان تو می بینم
امید انتظار را در پشت پرده پلک تو می بینم
شاعره عشق منم
که شعر خود از حس تو می گویم
همه را می دانم …
همه را می فهمم …
من حال تو را می دانم …

[javad jan]

خاک شد هر که بر این خاک زیست
خاک چه داند که در این خاک کیست
سرانجام که باید در این خاک رفت
خوشا آنکه پاک آمد وپاک رفت

[javad jan]

این فرشته ساده است و خط خطی است/سر به زیرویک کمی خجالتی است
بوی سیب میدهد لباس او/دامنش حریرسبز صورتی است
گوشواره هایش از ستاره است/تاجش از شهاب سنگ قیمتی است
سرمه های نقطه چین چشم هایش/ریزه هایی ازطلای زینتی است
تکه ای بهشت توی دستش است/خنده های کوچکش قیامتی است
دشمنی همیشه در کمین اوست/دشمنش بدو حسودولعنتی است
هاج وواج مانده روی این زمین/جزوه اش رابیارید پس دهید
ولی فکرش کردید تودانشگاه عشق وعاشقی باگرفتن جزوه وکتاب شروع میشه؟حالا اونم که جزوه ی این برده حتما عاشفش شده چیکارش دارید همه دعواش میکنید
ای که بردی جزوه اش عاشق شدی؟/ار نیاری جزوه اش سارق شدی

[javad jan]

فرشته گرچه برون از طلسم افلاک است
نگاه او بتماشای این کف خاک استگمان مبر که بیک شیوه عشق می بازند
قبا بدوش گل و لاله بی جنون چاک استحدیث شوق ادا میتوان بخلوت دوست
به ناله ئی که ز آلایش نفس پاک استتوان گرفت ز چشم ستاره مردم را
خرد بدست تو شاهین تند و چالاک استگشای چهره که آنکس که لن ترانی گفت
هنوز منتظر جلوهء کف خاک استدرین چمن که سرود است و این نوا ز کجاست
که غنچه سر بگریبان و گل عرقناک است

[javad jan]

زندگی یک آرزوی دور نیست/زندگی یک جست و جوی کور نیستزیستن در پیله ی پروانه چیست؟ / زندگی کن زندگی افسانه نیستگوش کن دریا صدایت می زند/هر چه ناپیدا صدایت میزندجنگل خاموش می داند تو را/با صدایی سبز می خواند تو راآتشی در جان توست/قمری تنها پی دستان توستپیله ی پروانه از دنیا جداست/زندگی یک مقصد بی انتهاستهیچ جایی انتهای راه نیست/این تمامش ماجرای زندگیست.

[javad jan]

غرق در رویاها / بر سر سجاده/ می برم دست دعا/ سوی آن شاه بقا /و به آرامی یک روح لطیف اندیشم/ و به نوری که درون بدنم جای خون می چرخد/ و چه زیباست اندیشه ی یک پرواز/ آری می شود با همان اندیشه پرشی داشت به اوج ملکوت/ پرشی رویایی /پرشی که در آن می توان دست رسد بر در باغ ملکوت /یا که نه حداقل دست بر گردن ماه آویختن / یا از آن هم کمتر/ و همین هم کافیست/ آری آری من به آن اندیشم/ یا به قول سهراب :من به زیبایی یک روح لطیف اندیشم

[javad jan]

ای که بردی جزوه این بی نوا را، پس بده!
او ندارد جز حواس پرتی گناهی، پس بده!
نا روا باشد که او گردد سیه رو در کوئیز
گر نمی خواهی برایش رو سیاهی،پس بده!
روز او گشته شب تار ز فراق جزوه اش
اشک پشت اشک هق هق پشت هق هق، پس بده!
تو ببین این بی نوا را با کلاه بوقی به سر
بین دلت آید کنی او را مجازات، پس بده!
بین چه با مز ه ست با این ظاهرو این تیپ و ژست
کن بزرگی بهر او وجزوه اش راپس بده!
او شود مشروط گر پس ندهی جزوه او
رو ازو گیر یک کپیو بعد بیاور پس بده!
جزوه از وی میبری یغما مگر این بی نوا
از برای تو نوشته این مطالب، پس بده!
تو بترس از آه و از نفرین و از ناله او
تا نگیرد دامنت را آه و نفرین ، پس بده!
تا نگشته خرمنت از آه او همچون زغال
زود آور جزوه را با شرمساری پس بده!
او ندارد کینه در دل چشم پوشی میکند
تا نگشته بیش ازین دیرتر بیاور پس بده!

[javad jan]

نمی دانم شب ما کی سحر شد
به حال زار ما او را نظر شدنمی دانم دلا دیشب چه کردی
دعای نیمه شب هایت اثر شدیکی آمد لبالب مهربانی
مرا جام تهی لبریز و تر شدمعطر چون گل یاس بهشتی
جوان شد جان ، دم عیسی مگر شدبه چشم پاک او بابا بزرگم
زلبخندش دلم زیر و زبر شدنمی گویم ازو نام ونشانی
اگر گویم ازو عالم خبر شدخدا یا (بی نشان) را بار دیگر
سپیده سر زد و روزی دگر شد

[javad jan]

ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد
راست گویی به تن مرده روان بازآمد
بخت پیروز که با ما به خصومت می‌بود
بامداد از در من صلح کنان بازآمد
پیر بودم ز جفای فلک و جور زمان
باز پیرانه سرم عشق جوان بازآمد
دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست
باد نوروز علی رغم خزان بازآمد
مژدگانی بده ای نفس که سختی بگذشت
دل گرانی مکن ای جسم که جان بازآمد