نظارت بر سلامت کارکنان
نظارت بر سلامت کاری، می تواند دربرگیرندة استفاده از آزمایشات عمومی، مشاوره، راهنمایی و بررسی شرایط خاص باشد. یکی از کاربردهای این موضوع، شناخت زودهنگام عوارض عدم شکیبایی در برابر کار شیفتی یا مشکلات مرتبط با کار شیفتی است. در اکثر صنایع، مقررات روشن و صریح بسیار اندکی جهت هدایت خدمات بهداشت شغلی وجود دارد هر چند که برخی محققات معتقدند که معیارهای پیشگیرانه، مهمترین رویکرد برای مقابله با خطرات بهداشتی مرتبط با کار هستند.

برخی از خدمات بهداشتی پایه مانند آزمایشات منظم پزشکی، پرستاری و کمک های اولیه باید برای تمامی کارگران موجود باشند – به ویژه اگر طبیعت کاری طوری باشد که مشکلات خاص بهداشتی به دنبال داشته باشد. این امکانات پایه باید در تمامی اوقات موجود باشند – مانند شیفت های شب – به ویژه وقتی که آزمایشات منظم پزشکی یا دیگر شیوه های مراقبتهای پزشکی در دسترس نباشند. آزمایشات پزشکی چه موجود باشند و چه نباشند، باید خدمات مشاوره/آموزش جهت اطلاع از عوامل خطر و الگوها و شیوه های بهینة کاری برای همه وجود داشته باشند. البته در کشورهای در حال توسعه – و در سازمان هایی که با رقابت فشرده مواجهند – هزینه های مراقبت های بهداشتی عموماً به عنوان یک موضوع «تجملاتی» تلقی می شوند. در برخی مواقع، می توان با استخدام کادر پزشکی در قالب یک کنسرسیوم که هزینه های آن میان چند سازمان/ صنعت مستقر در یک منطقه تقسیم می شوند، امکانات/مراقبت های پزشکی/خدمات درمانی را در اختیار کارگران قرار داد.

ممکن است برخی کشورها دارای قوانینی باشند که سازمان ها را ملزم میسازند تا سطوح خاصی از خدمات بهداشتی یا مراقبت های پزشکی را ارایه نمایند. البته، یک کار مولدتر (بر اساس حسن نیت) ارایة خدمات پزشکی و مراقبتی بر مبنای قراردادهای جمعی است تا نیازمندی های قانونی. همچنین ممکن است برنامه های بهداشتی مرتبط با کار با برنامه های بهداشت عمومی رایج هماهنگ شوند لذا هزینه ها میان بخش خصوصی و سازمان های دولتی تقسیم می شوند.