جالب اینجا است که مردمان کشور پارس در مورد کشور ایران این چنین می فرمایند، در حالیکه اولتر از همه این مردمان زبان و فرهنگ خود را فراموش کرده و زبان تازی آموختند. اگر مردم ایران نبودند و زبان دری را جایگزین زبان تازی نمی کردند امروز کشور پارس که به نا حق اسم ایران را بر این سرزمین گذاشته اند زبان شان همان زبان تازی می بود. البته در مورد کشور ایران خاطر نشان باید کرد که براساس متن اوستا که از 16 ایرانشهر یاد شده است سرزمین ایران از طرف شرق به رود سند و ختن( سین کیانگ فعلی) از سمت غرب به شهر ری و کرمان خلاصه می شود و پایتخت ایران شهر بلخ می باشد که در آیین زردشتی به مکان مقدس مشهور است چنانکه «دقیقی بلخی» که پیشتر از فردوسی به گردآوری و سرودن شاهنامه مبادرت ورزیده بود و به علت زردشتی بودن به وسیله تازیان کشته شد (چنانکه در یکی از اشعارش که می گوید: به یزدان که هرگز نبیند بهشت ..... کسی کو ندارد ره زردهشت زردشتی بودنش معلوم می گردد)، درباره قداست بلخ چنین می گوید: (مر آن شهر را داشتندی چنان..... که مر کعبه را تازیان این زمان).