روزهای راهپیمایی و شلوغی و تظاهرات داشتیم نمایشی به نام «سهراب و عصر سنجاقك» را به كارگردانی بیژن مفید‌ تمرین می‌كردیم كه به دلیل شلوغی آن روزها از قید تمرین گذشتیم، همان موقع فریدون خشنود آهنگساز و تنظیم‌كننده این سرود به من گفت: آهنگی دارم، حاضری آن را بخوانی؟

من ابتدا قبول نكردم. چون گفتم حرفه من خوانندگی نیست و از طرفی با خودم فكر كردم چه كسی در این شلوغی حوصله شنیدن آهنگ دارد. ولی فریدون خشنود اصرار داشت كه چون این فریاد از دل مردم بیرون می‌آید لاجرم بر دلشان هم می‌نشیند.

انگار او می‌دانست كه این سرود ماندگار خواهد شد. قبول كردم و برای ضبط آن به استودیو صبا رفتیم. دو بار این سرود را در منزل آقای خشنود تمرین كردیم و دو بار هم در استودیو صبا.

فریدون خشنود آهنگساز و تنظیم‌كننده این سرود می‌گوید: زمستان سال 57 شب‌های سردی داشت و ما زمانی كار را شروع كردیم كه تازه حكومت نظامی اعلام شده بود. از 8 شب خاموشی شروع می‌شد.

تنها صدایی كه در آن شب‌های تاریك، خلوت و سرد شنیده می‌شد صدای الله اكبر و رگبار مسلسل بود كه گاهی قطع می‌شد و گاهی با هم آوایی چندین نفر ادامه می‌یافت. به عنوان یك آهنگساز تحت تأثیر هارمونی و هماهنگی صدای الله اكبر از پشت بام خانه‌ها قرار گرفتم. منبع الهام این موسیقی خود مردم بودند و فریاد الله‌اكبرشان.

خشنود در باره اجرای این سرود می‌گوید: «ما هیچ استودیویی برای ضبط این كار نداشتیم، با دوستان هماهنگ كردیم تا پیش از حكومت نظامی وارد استودیو شویم. برای خواندن سرود نیاز به صدایی ناآشنا و غیرحرفه‌ای داشتیم كه تا حالا شنیده نشده باشد، به همین خاطر سراغ رضا رویگری رفتیم كه هم صدای خوبی داشت و هم این كه یك جوان مبارز انقلابی بود كه بعضی وقت‌ها تفنگ به دوش حركت می‌كرد، ایشان را دعوت كردیم و كار را شروع كردیم. سرفراز درباره ساخت این ترانه و شكل گیری شعر آن می گوید: ما یك صبح تا شب یعنی یك روز كامل این ترانه را تكمیل و آهنگ آن را ضبط كردیم كار پیچیده‌ای هم نبود. بعد از آن كه این سرود ضبط شد آن را مخفیانه به صورت كاست در دانشگاه‌ها، مساجد و مدارس پخش می‌كردیم.