تاریخچه چی گونگ به بیش از پنج هزار سال پیش باز میگردد . تاکنون نامهای دیگری نیز بر آن نهاده اند مثل : دائویین ( ایجاد انرژی حیاتی در بدن ) ، تونا ( دم و باز دم )، دواچان ( نشست تمرکزی ) ، شیگ چی ( ارتقاء گردش چی )و …این سبک توسط افراد مذهبی بخصوص به منظور افزایش آرامش روانی ، ارتقاء تناسب جسمی و طول عمر تمرین شده است . اسناد و مدارک چینی درباره چی گونگ بسیار زیاد است . در طول چند هزار سال تمرین ، یک سیستم کاملی از شیوه های تمرین وتئوری ها شکل گرفت و واژه چی گونگ در دهه سال 1950ابداع گردید چی گونگ شاخه ای از یادگیری درباره سبک « چی » میباشد . واژه « چی » معنای مختلفی دارد . اولین معنی آن تنفس هوا و باز دم توسط شخص میباشد ، که به طور کلی و مستقیم با کار کردهای بدن انسان سرو کار دارد . دوم اینکه بخش هایی از بدن همچون بافت ها و اندام انسان را در بر می گیرد که آنها را به یکدیگر متصل ساخته و ایجاد ارتباط می نماید . اهمیت « چی » را با یک سخن قدیمی می توان سنجید . « یک مرد با رشد « چی » زنده است و وقتی که « چی » از بین برود عمر او از بین رفته است . » سوم اینکه آن نوعی ماده بسیار ریز دربدن انسان میباشد . « چی » بر خلاف پوست ، استخوان ، خون و مو به چشم دیده نمی شود اما جوهر اصلی زندگی بشر را تشکیل می دهد . تمرینات چی گونگ در رشد این ماده بسیار مهم می باشد ، بنابراین نیروی حیات فرد و طول عمر او را افزایش میدهد .