روزی به همان یک نخود محتاج میشویم...(من کلام سیدنا الاستاد آیه الله العظمی بهجت رحمه الله علیه)



آن مرحوم در خوابِ موافق اعتبار، گفت:
همه كارهاى ما ردّ شد و مورد قبول درگاه حضرت حقّ قرارنگرفت و به ما گفتند:
« در كارها محتاط نبودى، تقلید هم نمى‏ كردى؛ و در وقت اجتهاد نیز دقّت كافى در استنباط نداشتى، حتّى زیارت حضرت سیّد الشّهدا ـ علیه‏السّلام ـ را با آن عظمت قبول نكردند و گفتند:
آن وقتى كه از افراد عادى بودى زیارتت مثل دیگران و نظیرانعام و بهایم بود،و آن زمان كه معرفت به حق ما پیدا كردى، براى خدا نبود و تنها براى حفظ عنوان و شخصیّت خود زیارت مى‏ كردى. »

وى مى ‏گوید: به هر حال كاملاً محكوم ملایكه شدیم، ولى مرواریدى به من دادند تا بفروشم، گفتم: این چیست؟ گفتند: هنگام پیاده روى به سوى زیارت كربلا خسته شده بودى، با خود گفتى: آیا مثل منى باید پیاده برود؟! بعد از آن فكر كردى و گفتى: « أَلْحَمْدُللّه‏ِِ » این گوهر، همان حمد مى‏باشد.
خلاصه: انسان باید انواع و اقسام مختلف كارهاى خیر را استقصا كند و از هر راهى توانست خود را در آن ثبت نام كند و لو به اندازه‏ى نخود باشد، كه روزى به همان یك نخود محتاج مى‏شویم.