● URL ؛ مکان‌نمای یکسان منبع (نشانی سایت)
وقتی که شما از اینترنت استفاده می کنید یا یک میل می‌فرستید، از یک نام دامنه استفاده می‌کنید که این کار را برای شما انجام می‌دهد. برای نمونه نشانی http://www.pnu-club.com نام دامنه pnu-club.com را در بر دارد. همین دامنه در example@example.com هم وجود دارد. (در اینجا example) هر بار که ما از یک نام دامنه استفاده می‌کنیم، از سرورهای سیستم نام دامنه (DNS) استفاده می‌کنیم که نام‌های دامنه قابل خواندن برای انسان را به IPهای قابل فهم برای ماشین تبدیل می‌کند.
نام‌های دامنه سطح بالا که به آنها دامنه‌‌های سطح اول هم گفته می‌شود این‌ها هستند: .COM، .ORG ، .IR، .NET ، .EDU و .GOV.

چند سایت معروف که از دامنه .COM استفاده می‌کنند این‌ها هستند:
۱) Google
۲) Yahoo
۳) Microsoft

هر نامی در دامنه سطح بالای COM. باید منحصر به فرد باشد. کلمه همیشگی سمت چپ مثل WWW ، نام میزبان است که نام یک ماشین خاص (با یک IP خاص) را در یک دامنه مشخص می‌کند.
یک دامنه داده شده می‌تواند به صورت بالقوه نام میلیون‌ها هاست(میزبان) را تا زمانی که در آن منحصر به فرد هستند در بر بگیرد.
سرورهای سیستم نام‌ دامنه (DNS)، درخواست‌ها را از برنامه‌ها و دیگر سرورهای نام‌ دریافت می‌کنند تا نام‌های دامنه را به نشانی‌های IP تبدیل کنند.
وقتی که یک درخواست به سرور سیستم نام‌دامنه وارد می‌شود، سرور یکی از چهار کار زیر را بر روی آن انجام می‌دهد:

۱) با یک نشانی IP به آن جواب می‌دهد چون نشانی IP دامنه درخواست شده را می‌داند.

۲) با دیگر سرور‌های سیسم نام‌ دامنه تماس می‌گیرد و سعی می‌کند نشانی IP نام درخواست شده را پیدا کند. البته سرور شاید چندین بار این کار را انجام دهد.

۳) امکان دارد بگوید: من نشانی IP دامنه‌ای که شما خواسته‌اید ندارم اما نشانیIP سرور دیگری را به شما می‌دهم که نشانی‌های بیشتری از من می‌داند.

۴) یک پیغام ارور(Error) می‌فرستد، چون دامنه درخواست شده یا وجود ندارد یا دیگر اعتبار ندارد.


● یک مثال از پروسه خواندن نام دامین

برای درک این پروسه بهتر است به این نمونه توجه کنید:
۱) فرض کنید شما نشانی pnu-club.com را در مرورگر خود تایپ می‌کنید.
۲) مرورگر برای یافتن نشانی IP به یک سرور سیستم نام‌ دامنه(DNS) مراجعه می‌کند.
۳) این سرور هم جستجو را با تماس با یکی از روت سرور‌ها(سرورهای اصلی) آغاز می‌کند- روت سروها نشانی‌های IP تمام DNS سرورها را که با دامنه‌‌های سطح بالا.COM ،.NET ،.IR و... کار می‌کنند- دارند.سرور DNS شما از روت‌ سرور www.pnu-club.com را می‌خواهد.
۴) اگر روت سرور این IP را نداشته باشد می‌گوید:« من IP درخواست شما(www.pnu-club.com ) را ندارم
۵) اما IP سرور دامنه‌‌های com. را به شما می‌دهد.
۶) آن وقت سرور نام دامنه شما، یک درخواست به سرور دی‌ان‌اس‌ com. می‌فرستد
۷) از آن می‌پرسد که آیا نشانی IP برای www.pnu-club.com می‌شناسد یا نه.
۸) سرور DNS دامنه‌های com، نشانی‌های IP سرور نامی را که با دامنه www.pnu-club.com در ارتباط‌ هستند می‌شناسند، به همین خاطر درخواست شما را به آنها ارجاع می‌دهد.
۹) سرور نام شما سپس به سرور دی‌ان‌اس wwwpnu-club.com مراجعه می‌کند و می‌پرسد که آیا این سرور DNS، نشانی IP www.pnu-club.com را می‌شناسد یا نه.
۱۰) این سرور قطعا نشانی IP مورد درخواست ما را دارد بنابر این آن‌را به سرور DNS ما می‌‌دهد.
۱۱) این سرور هم آن را به مرورگر ما می‌دهد و مرورگر برای دریافت یک صفحه وب از www.pnu-club.com به سرور مراجعه می‌کند.

یکی از کلیدهای موفقیت در انجام چنین کاری افزونگی تکرار و فراوانی است. در هر سطح چندین سرور DNS وجود دارد و هر گاه یک درخواست به جواب نرسد چندین سرور دیگر برای رسیدن به جواب وجود دارد. کلید دیگر cashing است.
وقتی که یک سرور DNS یک درخواست را به جواب می‌رساند، نشانی IP دریافت شده را ذخیره می‌کند. و وقتی که یک درخواست دامنه .com را به یک روت سرور ارجاع می‌دهد، نشانی IP سروری را که IP دامنه‌های .com را دارد ذخیره می‌کند تا دفعه بعد که دوباره درخواستی برای نشانیIP دامنه .COM دریافت کرد بدون واسطه روت سرور به همین سرور DNS مراجعه کند.
سرور DNS این کار را می‌تواند برای هر درخواست انجام دهد و cashing به آن این اجازه را می‌دهد که از جستجو‌های بی‌مورد دست بردارد.
سرورهای DNS روزانه به میلیاردها درخواست پاسخ می‌دهند و وجود آنها برای عملکرد روان اینترنت بسیار ضروری است.
این حقیقت که این مراکز اطلاعاتی بسیار گسترده و پراکنده به این خوبی و البته به دور از چشم ما کار می‌کنند، گواه طراحی بی‌نظیر آنهاست.